Escape Plan

Toen Escape Plan werd aangekondigd als één van de launchtitels voor de PS Vita, wisten Lil en Laarg veel harten te veroveren. Met zo’n positieve eerste indruk komen natuurlijk ook heel wat verwachtingen bovendrijven. Nu de releasedrukte wat geluwd is, is het hoog tijd voor een review.

Lil en Laarg, twee wezentjes die een huid lijken te hebben van glimmend nepleder en een wit masker als gezicht, zitten diep in de rats. Beiden zijn opgesloten door een zekere Bakuki, die wel erg doet denken aan Jigsaw, de slechterik uit de Saw-films. Ook dit booswicht houdt zijn gijzelaars nauw in het oog. Lil weet op een dag echter te ontsnappen uit zijn cel en krijgt even later ook Laarg mee op sleeptouw. Samen trachten ze uit de handen van Bakuki te blijven en diens residentie te ontvluchten. Daarvoor moeten ze door een heleboel kamers vol valstrikken, vlijmscherpe messen, diepe putten en bewakers die fatale pijltjes afschieten. Een hels karwei dus, maar gelukkig niet onmogelijk.

De game biedt geen tutorial aan, je zal met andere woorden intuïtief Lil en Laarg op een veilige manier doorheen een kamer loodsen. Zeker in het begin zal het niet altijd duidelijk zijn hoe je te werk moet gaan. Simpelweg kan je zowat alles manipuleren via het touchscreen (vooraan) en het touchpad (achteraan). Ook de motion sensor zal je soms nuttig moeten inzetten en de camera kan je lichtjes wijzigen met behulp van de joysticks. In de meeste kamers zal je met ofwel Lil ofwel Laarg moeten spelen. In sommige kamers zal je beide leden van het olijke duo terugvinden, al komt het er meestal toch nog op neer dat je hen één voor één richting de uitgang zal sturen. Hecht teamwerk zit er dus bijna niet in.

Wat kan je nu juist in een kamer verwachten van valstrikken en moeilijkheden? Soms zit er een diep dal tussen het startpunt en de uitgang. Hier vind je dan bijvoorbeeld balken die in de muur zitten, maar die voor korte duur een pad kunnen vormen als je ze via het touchpad aantikt. Bij dergelijke levels is het meestal een kwestie van timing en op voorhand weten wat je wanneer zal moeten aantikken. Dit kan soms dan ook bijzonder frustrerend zijn, zeker als het maar niet lukt om de techniek te beheersen.

Andere levels zijn niet zozeer gericht op timing, maar meer op beweging. Zo kan Lil bijvoorbeeld een soort van gas inademen, waardoor hij in de lucht kan zweven. Door met de Vita te draaien, gaat de motion sensor ervoor zorgen dat Lil in een bepaalde richting zweeft. Door Lil tussen twee vingers, eentje aan het touchpad en eentje aan het touchscreen te pletten, vliegt er een boel lucht uit z’n achterwerk en zal hij lichtjes anders zweven. Dit kan je blijven doen tot 'ie terug in zijn gewone doen is. Al moet je wel vermijden dat hij met zijn smoelwerk de grond op knettert. Laarg zijn sterkte zit in brute kracht. Zo kan hij makkelijk houten planken aan diggelen slaan om de weg vrij te maken.

Naast het bewegen van Lil en Laarg zal je ook de spelwereld moeten manipuleren. Zo krijg je hier en daar een waaier voorgeschoteld, waaraan je zal moeten draaien om bijvoorbeeld een platform in beweging te krijgen. Of soms doet deze ook gewoon dienst om giftig gas weg te blazen of hete vloeistof af te koelen. Soms zitten er schietgrage minions in een level, die je moet proberen uit te schakelen of af te leiden. Afleiden kan je bijvoorbeeld doen door enkele schapen in te schakelen. Al kunnen diezelfde schapen soms ook nuttig worden ingezet voor andere zaken. De moeilijkheidsgraad stijgt naarmate je verder gaat in het verhaal, al zitten er hier en daar toch ook nog makkelijke kamers tussen. Op zich niet slecht om de motivatie hoog te houden, maar soms lijkt het wel iets te makkelijk wanneer je met al je reeds vergaarde ervaring dergelijke kamers binnenloopt.

Maak je overigens geen illusies bij aanvang van de game. Lil en Laarg zullen het leven laten, en nog niet weinig ook. Zoals werd vermoed bij het bekendmaken van de game, kan je aan het getal op de buik van Lil en Laarg zien hoeveel keer ze reeds het leven hebben gelaten. Bereid jezelf alvast voor op heel wat trial en error.

Na het verlaten van een kamer, krijg je een score naargelang hoeveel bewegingen werden geregistreerd op de touchscreen en –pad. Zo krijg je drie sterren wanneer je een gering aantal bewegingen nodig had. Naargelang je verder in de game geraakt, zal je al snel afgestraft worden met nog maar twee sterren als verdienste. Soms moet je dan ook echt je hoofd breken over hoe je het nog efficiënter en dus met minder acties zou kunnen uitspelen om de volle drie sterren te verkrijgen.

Sommige gamers zullen hier eerder gefrustreerd door geraken, maar op zich zorgt het wel voor herspeelbaarheid en uitdaging. Eventuele frustratie kan je gelukkig makkelijk achterwege laten, want het is perfect mogelijk om een kamer over te slaan wanneer het echt niet lijkt te lukken. De game zal je hieraan herinneren na enkele mislukte pogingen. Een level overslaan is zonder gevolgen (de trophies niet in beschouwing genomen), want het verhaal gaat gewoon door.

Tussen de levels door, komt er af en toe een cutscene tussenbeide om het verhaal te dragen. Bakuki houdt je namelijk heel de tijd in het oog en is uiteraard niet blij dat Lil en Laarg steeds dichter en dichter bij de uiteindelijke uitgang geraken. Net als de game zelf, zijn de cutscenes helemaal gehuld in grijswaarden en zo wordt de sfeer de gehele game door behouden. De soundtrack zit erg op de achtergrond, maar weet toch bij te dragen tpt de sfeer. Voor de rest zal je wat guitige geluidjes horen van Lil en Laarg, de schapen en de minions. Al bij al past het allemaal mooi in het geheel. Wanneer de credits over het scherm rollen, hoor je “Lean on me”. Op zich helemaal anders dan de sound tijdens de game zelf, maar het past wel erg bij het voldane gevoel dat je hebt omdat je de game hebt uitgespeeld en natuurlijk past het ook mooi in het thema.

De game zal je regelmatig doen lachen met de guitige Lil en Laarg, maar ook de arme schapen zorgen voor vertier. Ook de manier waarop de hoofdrolspelers het leven laten, zal je veelal stiekem plezieren. De levels hebben overigens allemaal een gekke naam die geregeld verwijzen naar bestaande songs, maar ook betrekking hebben op het level zelf. Zoals bijvoorbeeld 'Tap it like it’s hot', 'Kill me softly' en 'La vie en rose'.