King Arthur II: The Role-playing Wargame

In 2009 probeerde Neocore Games het monopolie van The Creative Assembly op de typische Total War gameplay te doorbreken met een eerste King Arthur-spel. Deze poging kon ondanks z’n beperkt budget toch heel wat spelers bekoren. Met deze ervaring op zak gaf uitgever Paradox Interactive zijn goedkeuring aan een nieuwe titel met de voorspelbare naam King Arthur II: The Roleplaying Wargame. Een nieuw Total War–achtig spel in een fantasy setting. Wat kan er mis gaan?

Heel wat, blijkt het antwoord. Het eerste deel van de serie kon op heel wat sympathie rekenen omdat het, ondanks z’n problemen, een welkome afwisseling was tegenover het realisme van de Total War games. Bij het vervolg zijn de verwachtingen natuurlijk hoger gespannen en het is dan ook teleurstellend dat het spel er vooral op achteruit lijkt te zijn gegaan. Spijtig genoeg is die achteruitgang ook niet helemaal te wijten aan het beperkt budget en gaat een groot deel van de gameplay de mist in.

Op zoek naar Merlijn, de Heilige Graal en de zin van het leven

Je speelt het spel niet als koning Arthur zelf maar als zijn net volwassen geworden zoon. De koning ligt namelijk zwaar ziek aan zijn bed gekluisterd en het is aan jou om de oorzaak hiervan te achterhalen en tegelijk het koninkrijk te verdedigen. Het verhaal leidt je van queeste naar veldslag in een vrij strak keurslijf. Het turn-based strategiedeel van het spel is eigenlijk een maat voor niets. Je hebt op de meeste momenten maar één of twee doelen of gebieden die je met enige kans op succes kan binnenvallen. Je kan tijdens deze fases je leger uitbreiden, steden verbeteren of aan onderzoek doen, maar veel meer als een keuzemenu voor je volgende missie is dit eigenlijk niet.

Op je kaart zal je enkele icoontjes voor opdrachten zien die op jouw tussenkomst wachten. Buiten het aanvallen van vijandelijke legers kan je hier ook allerlei avonturen beleven. Het spelen van deze avonturen toont duidelijk aan dat het spel met een beperkt budget gemaakt is. De verhalen krijg je als tekst voorgeschoteld, maar voor wie niet graag leest worden ze voorgelezen door een vriendelijke grootvader, die vreemd genoeg alle stemmen voor zijn rekening neemt, inclusief die van schattige prinsesjes. Ondanks deze droge voorstelling is het uitvoeren van deze opdrachten een van de beste onderdelen van het spel. Ze zijn zeer afwisselend en zorgen ervoor dat je zeker begint mee te leven met de spelwereld. Soms zijn het eenvoudige beslissingen die weinig tijd in beslag nemen maar toch invloed hebben op je karakter of goudvoorraad. Val je bijvoorbeeld een bende rondtrekkende rovers aan om zo je burgers te beschermen en een paar leuke items te krijgen of betaal je hen net om in plaats van jouw burgers die van je tegenstanders lastig te vallen?

Op andere momenten verken je donkere grotten op zoek naar schatten en relikwieën of begeef je je op politiek avontuur om je diplomatieke banden te versterken. De keuzes die je maakt sturen het hoofdpersonage ook een bepaalde morele richting uit. Op een vierpuntige roos kan je zien in welke mate je eerder een nobele of tirannieke vorst bent en of je het meer voor het christendom of de oude goden hebt. Afhankelijk van welke positie je krijgt op deze roos zal je ook allerlei bonussen krijgen. Spijtig genoeg zijn de beste extraatjes, zoals vaak in games, te vinden in de extreme posities. Om het beste uit het spel te halen moet je tijdens avonturen dus niet de juiste beslissing nemen maar diegene die het dichtst aanleunt bij de richting die je uit wil, wat in zekere zin dus alle vrije wil wegneemt.

Toch blijven deze momenten eigenlijk het hoogtepunt van het spel, zowel dankzij de originaliteit als de toch wel hoge kwaliteit van de verhalen, maar ook omdat de rest van het spel behoorlijk tegenvalt.

Tactiek is voor sissies

Het grootste deel van je speeltijd zal in beslag genomen worden door de grootschalige realtime tactische gevechten. Hoewel je hier heel wat opties hebt om je troepen in een goede slagorde op te stellen, lijkt het weinig verschil te maken hoe je te werk gaat. Zaken als moraal of flankaanvallen lijken weinig invloed te hebben op het slagveld. Het is ook moeilijk te zien aan een gevecht tussen twee eenheden of je aan de verliezende dan wel winnende hand bent. Er kunnen meerdere momenten voorbijgaan waarbij er aan beide kanten geen slachtoffers vallen, en plots verliest een van de groepen soldaten met een schrikbarend tempo. Om het nog wat complexer te maken is het door de wazige graphics en onduidelijke interface bijzonder moeilijk om vriend van vijand te onderscheiden. Dit probleem stelt zich uiteraard niet wanneer je het opneemt tegen een leger vol demonen en reuzen.

Door het gebrek aan overzicht en tactische mogelijkheden vervalt een slag dan ook al snel in één rommelig kluwen van eenheden. Als een eenheid geselecteerd wordt kan je dit ook enkel zien aan het feit dat de boven hun ogen zwevende vlag een beetje meer op en neer gaat dan de vele andere vlaggen errond. Welke individuele soldaten je nu beveelt is een raadsel, wat het vrijwel onmogelijk maakt om eenheden enigszins gecontroleerd in te zetten. Na een paar pogingen om slimme tactieken in te zetten, val je al snel terug op alle eenheden gewoon richting vijandelijke groep sturen en hopen op een goed resultaat. De enige interactie die je zelf hebt, is dan nog wachten op de cooldowns van de magische spreuken om zo af en toe een bliksemschicht of vuurbal richting vijandelijke troepen te lanceren.

Om toch nog enige tactiek uit te lokken zijn er, net zoals in het eerste spel, op ieder slagveld een aantal veroverbare posities die de bezitter een offensief of defensief voordeel kunnen bezorgen. Bij de meeste gevechten is de meerderheid van deze posities ofwel al ingenomen door de vijand of ze bevinden zich zodanig dicht bij hun startpositie dat je al met een nadeel start. Je kan dan wel eenheden richting deze posities sturen om ze over te nemen, maar het is meestal efficiënter om gewoon zo snel mogelijk het vijandelijke leger te verslaan en de tactische punten te negeren.

Als je tijdens dergelijke gevechten nu nog enige pracht en praal te zien kreeg zou het misschien nog de moeite zijn om ze te aanschouwen maar ook dit is behoorlijk problematisch. Hoewel de grafische kwaliteit niet enorm indrukwekkend genoemd kan worden, is de performance bij momenten dramatisch. Bij grotere gevechten duikt de framerate de dieperik in en heb je weinig opties buiten de grafische instellingen drastisch te verlagen, met als resultaat dat je vaak op sprites zit te kijken die zo uit een tien jaar oud spel kunnen komen. Ook het geluid kampt met dezelfde problemen. Veel meer dan een algemeen geroezemoes en strijdklanken krijg je niet te horen, wat er nog meer voor zorgt dat je ondanks de aanwezigheid van helden op het strijdtoneel weinig verbondenheid voelt.

Na de actie krijg je met het upgraden terug een van de leukere pluspunten van het spel. Zoals het een goede RPG betaamt kan je uiteraard je helden bij ieder gestegen niveau een beetje aanpassen. Ook individuele eenheden kunnen naar eigen keuze verbeterd worden en zelfs volledig nieuwe acties verdienen. Na vele beurten speeltijd verzamel je dan ook een leger van elite-eenheden rond je dat zelfs zijn mannetje kan staan tegen de gevaarlijkste vijanden. Je kan na voldoende onderzoek ook betere eenheden rekruteren, maar wie een beetje zorg draagt voor zijn manschappen heeft hier weinig behoefte aan omdat het verschil tussen nieuwe, duurdere eenheden en oude eenheden van een hoog level vrij beperkt is. Je zal hierdoor wel een paar van de meer indrukwekkende eenheden moeten missen. De monsters die de vijand soms tot zijn beschikking heeft zal je overigens al helemaal moeten missen. Aangezien de makers een belangrijk deel van dit spel als RPG zien is het natuurlijk begrijpelijk dat ze maar één kant van het verhaal brengen, maar een oorlog tussen legers met reuzen, draken en de andere bizarre monsters die het spel in petto heeft zou alleszins de herspeelbaarheid sterk verhogen. Door het vrij lineaire spelverloop blijft dat laatste toch een minpunt voor wie dit spel in huis haalt.