Catherine

Het mixen van verschillende genres in een enkele game is al even in en ook Catherine waagt zich aan het zoeken van de fijne balans tussen twee totaal verschillende werelden. Toch is het vreemde mengsel dat hier gebrouwen wordt veel frappanter dan de gebruikelijke combo van actie met rpg. Catherine combineert immers het niet zo courante relatiesim-genre met een flinke brok puzzelplezier. Zoals vaker blinkt het ene luik al meer uit dan het andere, maar ook het geheel houdt zich verrassend goed staande.

Katherine en Catherine

Het verhaal van Catherine draait rond Vincent Brooks, zowat het prototype van de alleenstaande IT’er die blijven steken is in zijn studentenwereldje dat gedomineerd wordt door drank, gadgets en feesten. Vincent is al een hele tijd samen met Katherine, een carrièrevrouw die ongeveer even oud is als hij. Ondanks haar drukke professionele leven begint ze het tikken van haar biologische klok meer en meer te voelen, waardoor Vincents luie vrijgezellenleventje onder druk komt te staan.

Net op dat cruciale moment in de relatie van Katherine en Vincent duikt er in het bed van die laatste een blonde bimbo op, Catherine genaamd, die niet alleen ongelooflijk knap is maar ook erg aanhankelijk – op het neurotische af. Wat volgt is een driehoeksverhouding die steeds vreemdere proporties aanneemt en die Vincent tot allerlei keuzes dwingt om zijn luilekkerleventje, zijn vriendin en zijn maitresse in stand te houden. Overdag probeer je met je smartphone via sms'jes om alle partijen tevreden te stellen en verdrink je dagelijks je miserie met je vrienden in een lokale bar, de Stray Sheep. Wanneer je genoeg hebt van de menselijke interactie op café kun je ervoor kiezen om huiswaarts te keren, waarna de tweede component van de game losbarst.

Schaapjes tellen doe je 's nachts

’s Nachts wordt Vincent geplaagd door steeds terugkerende nachtmerries. Je wordt telkens net boven de voet van een zwevende toren met vierkante blokken geplaatst, waarvan de bodem rij na rij verzwolgen wordt. Er zit dus niks anders op dan steeds hogerop te klimmen om de gapende afgrond zover mogelijk van je af te houden. Elke nacht bestaat uit verschillende levels waarin je een nieuwe klimtocht voorgeschoteld krijgt. Naarmate het spel vordert kom je meer en meer verschillende soorten blokken tegen, zoals ijsblokken waarop je wegschuift, blokken waaruit spiesen schieten als je erop wandelt, explosieve blokken en zelfs zwarte gaten die alles verzwelgen.

Ondanks het niet veranderende principe om telkens weer de afgrond voor te blijven en jezelf een pad naar boven te banen, slagen de puzzellevels erin om zichzelf telkens weer opnieuw uit te vinden. In tegenstelling tot wat je zou verwachten zijn er immers hopen verschillende configuraties van blokken die specifieke klimtechnieken vereisen. Deze kun je soms zelf bedenken, maar op de tussenniveaus vind je ook andere ongelukkigen terug die in hetzelfde schuitje zitten als Vincent en die je soms nuttige tips kunnen geven, en die ook het verhaal dat zich overdag afspeelt verder kaderen. Deze pauzemomenten laten je ook toe om even naar adem te happen tussen de puzzellevels door en om je spel op te slaan.

Hoewel het verschuiven van blokken om trappen te vormen op zich een vrij eenvoudig concept is, is de uitdaging die Catherine biedt verduiveld lastig. Het kost tijd om bepaalde patronen te herkennen en soms zul je ettelijke pogingen nodig hebben om voorbij een bepaald obstakel te geraken. Het laatste puzzellevel van elke nacht bevat telkens ook een eindbaas, die je het leven extra zuur maakt. Elke level duurt maar zo’n drie tot vijf minuten, maar de puzzels en de tijdsdruk die gevoed wordt door de afgrond onder je voeten maakt ze enorm intens.

Goed of slecht?

Het puzzelen op zich is erg verslavend, maar wordt ietwat bemoeilijkt door de besturing die soms durft te haperen. We speelden het spel op Xbox 360, waarvan de D-pad sowieso al niet bekend staat als de meest precieze controle-optie van deze generatie consoles, maar zelfs met de analoge stick voerden we zo nu een dan een ongewilde beweging uit – soms met dodelijke afloop. Eens je de belangrijkste technieken in de vingers begint te krijgen lukt het beter, maar toch hebben we het gevoel dat de controls een stuk strakker hadden kunnen zijn.

Je kunt kiezen uit drie moeilijkheidsgraden die, voor zover we ondervonden, enkel een impact hebben op het puzzelaspect van het spel. Zelf spendeerden we zo’n 16 uur aan onze eerste playthrough op het middelste niveau. Gelukkig beschik je over een aantal hulpmiddelen die de extreme moeilijkheid ietwat dempen, zoals de mogelijkheid om je laatste move ongedaan te maken, regelmatig opduikende checkpoints en tientallen continues waaruit je kunt putten wanneer je de dieperik induikt.

Zowel de puzzels als het verhaal evolueren naar het einde toe naar een climax, waarbij het verhaal enkele onverwachte en onwaarschijnlijke bochten maakt en de complexiteit van de blokkenlevels nog eens fiks piekt. Afhankelijk van je keuzes in de dialogen, de sms'jes en de dilemma’s die je tijdens het spel voorgeschoteld krijgt bepaalt een metertje of je eerder neigt naar een stabiele en trouwe inborst dan wel naar een avontuurlijke en chaotische persoonlijkheid. Deze morele tweespalt bepaalt mee welk van de acht eindes je uiteindelijk te zien krijgt. Dat betekent dat je even bezig zult zijn om alle mogelijkheden uit te spitten, al laat het halen van een gouden waardering op een level, die te verdienen is door snel en efficiënt te klimmen, je wel toe om deze bij een volgende spelbeurt over te slaan.

Ode an die Freunde

Hoewel de kroniek van Vincent en Catherine op zich zeker geen Shakespeare-drama is, keken we bij het afwerken van een nachtmerrie in puzzelmodus toch meestal uit naar het vervolg van het verhaal. Het omgekeerde is zo mogelijk nog meer het geval, want het zwaartepunt van Catherine ligt duidelijk bij het puzzelaspect. Dat blijkt ook uit de extraatjes, zoals de arcadekast in het stamcafé van Vincent waarop je Rapunzel kunt spelen, een vereenvoudigde versie van de puzzellevels. Ook de spelmodi die naast de verhaalmodus op de disc staan focussen uitsluitend op het puzzelen. Leuk is dat je er niet alleen solo, maar ook met twee aan de slag kunt, in competitieve of coöperatieve slagorde. Wanneer je met twee speelt, wat overigens enkel offline kan, durft de camera wel al eens vreemde bokkensprongen te maken.

De cel-shaded graphics passen goed bij de anime-achtige cutscènes én bij de blokkenlevels. Zowel tijdens de nachtelijke puzzellevels als bij de verhaallijn die zich overdag afspeelt is Catherine een erg kleurrijke game. Ondanks de waarschuwingen op de doos voor content die enkel voor volwassenen bestemd is wordt de game toch nooit vulgair, maar blijft het allemaal erg speels en onschuldig, waarmee de ontwikkelaar een pluim verdient voor zelfbeheersing. Ook de muziek is een belangrijke sfeerschepper in Catherine en verdient een eigen vermelding. Je zult heel wat remixes van bekende klassieke deuntjes horen, gaande van Dvorak tot Beethoven. Elk van de stukken is met eerbied en verstand van zaken bewerkt en past heel goed bij de dramatische gameplay.