The Darkness II

"Estacado, you fuckin' piece of shit! I hope you rot in hell forever!" - oftewel de laatste woorden van Uncle Paul. Paul was niet het soort suikeroom dat je flink wat centen gaf op je verjaardag, wel een koelbloedige maffioso die de dood van jouw vriendin op zijn geweten had. Eindelijk rust dus en de kans om het misdaadimperium van je familie te gaan leiden, ware het niet dat je al sinds je 21ste zit opgescheept met een bovennatuurlijke kracht genaamd 'The Darkness'.

The Darkness?

Terwijl de doorsnee Amerikaan zich ladderzat drinkt op zijn 21ste, had Jackie Estacado andere dingen aan zijn hoofd. Logisch ook, als er twee tentakels uit je schouders verschijnen met elk een aartslelijke smoel. Deze lugubere aanwezigheid is trouwens niet onbekend in de Estacado-familie, want de eerste ontmoeting dateert alweer van tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Destijds nam The Darkness (zo heet de demonische kracht die de twee demonische armen met zich meebrengt) namelijk controle over het lichaam van Jackie's betovergrootvader. Sindsdien schakelt The Darkness steeds over naar de volgende generatie van zodra deze de leeftijd van 21 bereikt. En wanneer de doorsnee Amerikaan nog een cocktail binnen zwiert, steekt Jackie een van zijn demonische armen in de anus van een vijand om daarna zijn hoofd eraf te rukken. Leuke anale pleziertjes in het donker verzekerd, maar eenmaal je zones betreedt met licht verdwijnen je twee vrienden en sta je er alleen voor, totdat je de bron van het licht kan uitschakelen.

Twee jaar later

De gebeurtenissen in The Darkness II spelen zich zo'n twee jaar na het origineel af. Jackie is ondertussen al een tijdje de Don van de Franchetti-familie en hij wist de Darkness redelijk goed onder controle te houden. De mensen zijn dan ook duidelijk onder de indruk wanneer we tijdens de intro van de game begeleid worden door een chique restaurant. Uiteindelijk krijgen we ons tafeltje toegewezen waar twee blonde vrouwen ons vergezellen. Het belooft een gezellige avond te worden, tot er plots een kogel door het voorhoofd van een van de dames vliegt. Onze gedachten over een mogelijk triootje verdwijnen als sneeuw voor de zon en wanneer een busje het restaurant binnen ramt is het al helemaal gedaan met de pret. We worden achtergelaten met een aanzienlijk toegetakeld been, maar gelukkig weet een kompaan ons in veiligheid te sleuren. Hier merken we meteen al hoeveel aandacht werd besteed aan het scenario. Men tracht spanning op te bouwen door scènes de tijd te geven om zich te ontplooien. Dit maakt dat The Darkness II een geloofwaardig en emotioneel verhaal brengt dat voorziet in een sterke band met het hoofdpersonage.

We maken kennis met de tutorial. Al snel leren we omgaan met een geweer en slechts enkele seconden later schieten we vijanden aan flarden met twee pistolen tegelijkertijd. Wanneer we eenmaal buiten zijn mogen we daar nog twee demonische armen bij tellen. Inderdaad, 'The Darkness' wordt als een soort overlevingsmechanisme geactiveerd en is dus weer helemaal terug. Met de linkerarm (linkerbumper) grijp je objecten (of vijanden) en met de rechterarm (rechterbumper) kan je een aanzienlijke zweepslag uitdelen, zowel horizontaal als verticaal. Simpel, totdat je ontdekt dat je dit kan doen terwijl je schiet. Voor je het weet echter ben je een meester in dit zogenoemde "quad wielding"-mechanisme en dan begint het pas echt leuk te worden. Reken daar nog eens de brute finishing moves bij en je hebt een geweldig verslavend vechtsysteem.

The Brotherhood

Terug naar de vijanden in het restaurant. Al snel zal je ondervinden dat deze jongens klein geschut zijn en dat ze slechts een dekmantel vormen voor een groter kwaad: The Brotherhood. Deze sekte werd zo'n 100 jaar geleden opgericht om de wereld te beschermen tegen The Darkness, maar uiteindelijk werden ze zelf corrupt waardoor ze nu The Darkness willen opeisen voor hun eigen duistere doeleinden. Jammer genoeg voor ons hebben ze heel wat wapens die gebruik maken van licht, zoals flashbang grenades of een soort lichtkanonnen, die je krachten aanzienlijk kunnen beperken. Het vechten tegen deze organisatie is dan ook steeds één brute en tactische brok adrenaline. Net daarom is het extra spijtig dat de boss fights zelf niet zo spectaculair zijn. Ze zijn vaak nogal simpel van aard en weinig memorabel, waardoor ze enigszins aanvoelen als een gemiste kans. Het meeste plezier zal je dan ook beleven aan het bestrijden van de hoopjes "gewone" tegenstanders en dat omdat het combat-systeem zo verslavend werkt, mede door het gebruik van het "Essence-systeem".

Wanneer je het hart uit een vijand rukt, hen gewoonweg vermoordt of zelfs je behoefte doet op hen krijg je Essence-punten waarmee je nieuwe vaardigheden kan vrijspelen zoals bijvoorbeeld een zwart gat dat alle vijanden opslorpt, een tweede laag pantser of zelfs meer mogelijkheden voor je Darkling. Het aantal demonische kereltjes werd trouwens teruggeschroefd naar één, in tegenstelling tot de bende Darklings in de vorige Darkness-game. Wel heb je deze Darkling nagenoeg constant bij je en heeft hij een grotere rol in het verhaal. Hij is een hulp tijdens gevechten en zorgt eveneens voor de nodige humor.

Als je alle bovenstaande elementen samen telt heb je in principe meer dan genoeg ingrediënten voor een degelijke singleplayer. Spijtig genoeg echter schiet die toch op één vlak tekort, namelijk de speelduur. Op zo'n zes à zeven uurtjes waren we al doorheen de campaign gevlogen en hoewel dit de singleplayer niet echt slecht maakt, deed het ons toch snakken naar meer. Uiteraard kan je alles nog eens herspelen om zo met enkele andere krachten aan de slag te gaan en er is ook een "New Game Plus" waarin je het spel opnieuw kan spelen met alle vrijgespeelde krachten uit een eerdere sessie, maar aan de kernervaring verandert dit weinig. Bovendien blijft het spel wat op hetzelfde niveau hangen. De spectaculaire afwisseling die een boss fight zou moeten bieden (zoals bijvoorbeeld in de God of War-reeks), schiet tekort, waardoor het geheel nogal vlak aanvoelt. Gelukkig zijn er de verhaalsequenties die de slachtpartijen onderbreken en voor de nodige temporisering zorgen.

De moeilijkheidsgraad van het spel valt overigens niet te onderschatten. Dankzij The Darkness ben je dan wel sterk, héél sterk, maar dat betekent niet dat je zonder nadenken gevechten kan aangaan. Vooral later in het spel zijn de leden van The Brotherhood meer en meer opgewassen tegen je krachten en licht is op die momenten meer dan ooit je vijand. Je zal er dan ook een gewoonte van moeten maken om lichtbronnen uit te schakelen, zodat je met je volle kracht het gevecht kan aangaan. Een speciale aanval die vijanden verlamt is eveneens geen overbodige luxe. Voorts doe je er ook goed aan om tijdens gevechten harten van vijanden op te eten, zodat je levensmeter wordt bijgevuld. Al deze zaken maken de gevechten vaak erg intens, omdat er zoveel is waar je rekening mee moet houden. Alleen jammer dus dat het wat dat betreft nogal veel van hetzelfde is, zonder veel piekmomenten.

Met vier in bed

Wanneer Jackie's verhaal afgerond is, valt er nog een compleet extra hoofdstuk te verkennen in de Vendettas co-op modus, die een achtergrond vormt voor het hoofdverhaal. Hier leren we vier personages kennen: de Schotse Jimmy Wilson, de Israëlische Shoshanna, Inugami de samurai en tenslotte JP Dumond, de Afro-Amerikaanse Witch Doctor. Elk karakter is uniek op zijn eigen manier met verschillende talent trees en wapens. Zo heeft Inugami een katana waarmee hij vijanden in plakjes snijdt op een manier waar zelfs Raiden jaloers van wordt. Ook speel je doorheen de levels conversaties vrij die je wat achtergrondinformatie geven, bijvoorbeeld over de oorsprong van Inugami's katana. Deze modus zal je zo'n twee uur bezighouden, maar die duur mag je verviervoudigen als je elk karakter wil uitproberen. Ook kan je de modus perfect op je eentje spelen, maar uiteraard is het een stuk leuker als je samen met een of meerdere vrienden vijanden kan uitroeien en elkaar kan aanvullen qua special moves. Een erg geslaagde multiplayer-modus.

Komt zo uit een comic

De ontwikkelaar heeft duidelijk een gewaagde beslissing gemaakt met de grafische kant. Fans van de eerste Darkness-game die opnieuw hoopten op diezelfde sombere grafische stijl zullen namelijk iets anders voorgeschoteld krijgen. The Darkness 2 is op zijn minst gezegd een pak kleurrijker dan zijn voorganger. Het is alsof de graphics zo uit een comic-boekje komen. De subtiele cel-shaded comic-stijl komt niet in elke game tot zijn recht, maar in dit spel werkt het gewoon. The Darkness II ziet er erg goed uit en het schept een sfeer die perfect bij het verhaal past, al moet wel gezegd dat de graphics desondanks allerminst grensverleggend zijn. De grafische stijl lijkt dan ook voor een stuk bedoeld om te verbergen dat sommige textures en character models al wat verouderd zijn, al hoor je ons hier niet echt over klagen. Dankzij de cel-shaded graphics loopt het spel immers ook erg soepel, wat nodig is als er zoveel tegelijk op het scherm gebeurt. Ook op vlak van geluid zit alles goed en valt er weinig op te merken. Mike Patton verzorgt opnieuw de stem van The Darkness en dat kunnen we alleen maar toejuichen.