Final Fantasy XIII-2

Toen Final Fantasy XIII in 2009 op de markt kwam waren vele trouwe fans teleurgesteld. Weg waren de grote open werelden en weg was de mogelijkheid om de acties van elk lid van de party te bepalen. Met Final Fantasy XIII werd een trend verder gezet die begonnen was met Final Fantasy X, de eerste zonder world map. Ondanks de felle kritiek werd Final Fantasy XIII toch een succes, de game verkocht als zoete broodjes. Dat dit het eerste deel uit de reeks was dat ook op Xbox 360 verscheen zal er waarschijnlijk ook wel iets mee te maken hebben. Tijdens de ontwikkelfase van FF XIII werd door Square-Enix al bekend gemaakt dat er meerdere games zouden verschijnen die zich afspelen op Gran Pulse en Cocoon, zo werden Final Fantasy Agito XIII voor PSP en Final Fantasy Versus XIII voor PlayStation 3 al aangekondigd. De eerstvolgende keer dat we op avontuur kunnen in Pulse is echter met Final Fantasy XIII-2, de tweede game in de reeks die een rechstreeks vervolg is op een deel uit de hoofdreeks. Final Fantasy X-2 was eerder een zoethoudertje voor de fans, eentje dat bij de meeste een vrij wrange nasmaak heeft gehad. Doet Square-Enix het beter met deze Final Fantasy XIII-2?

Vooraleer je aan Final Fantasy XIII-2 begint kan je via een optie in het hoofdmenu nog eens nalezen wat er in XIII juist gebeurd is. Hoofdstuk per hoofdstuk krijg je te horen of kan je lezen welke avonturen Lightning en co 3 jaar geleden meegemaakt hebben. In XIII-2 wordt er regelmatig verwezen naar gebeurtenissen uit de eerste game en mensen die XIII nog niet uitgespeeld hebben en dat nog willen doen raden we zeker aan om dat eerst te doen, XIII-2 zit namelijk vol spoilers. Een andere optie in het hoofdmenu is Downloadable Content, dat was al een tijdje geweten dat die er ging aankomen. Voorlopig is de menuoptie nog niet te gebruiken. Eens je New Game selecteert, krijg je de mogelijkheid om Easy of Normal te selecteren. Inderdaad, een Final Fantasy-game met een instelbare mogelijkheid. Leuk hieraan is dat die optie op elk moment aan te passen is tijdens het verhaal. Het verschil tussen de twee modi zit in de moeilijkheidsgraad van de monsters maar ook in de beloningen die je krijgt na een gevecht. Na een gevecht krijg je een score uitgedrukt in sterren. Wanneer je vijf sterren scoort is er een kans dat je 200% CP en Gil (respectievelijk experience points en de munt gebruikt in het Final Fantasy universum)  verdient. In easy mode is de kans op die bonus groter dan in normal mode.

De game begint, uiteraard, met een openingsscène. Hier zien we Lightning, de protagonist uit Final Fantasy XIII, in een plaats Valhalla genaamd. Lightning heeft de taak om deze plaats te beschermen, een taak die ze meteen moet gaan uitvoeren vermits ze aangevallen wordt door Caius. Wat volgt is een scène om u tegen te zeggen: flitsende CGI-actie vermengd met in-game beelden. Af en toe komt er een live trigger, een moment waarop de speler een bepaalde actie moet uitvoeren binnen een korte tijd, ook wel een Quick Time Event (QTE) genoemd. Deze live triggers zijn nog het best te vergelijken met de minigames in God of War bij het uitschakelen van een grotere tegenstander. De opening van Final Fantasy XIII-2 zit gewoon goed, je krijgt meteen dat Final Fantasy-gevoel, mede door de overbekende summons die in de opening voorkomen. Wanneer een jongeman, Noel genaamd, ten tonele verschijnt, stuurt Lightning hem erop uit om in het web van tijd en ruimte op zoek te gaan naar haar zus Serah. Noel trekt erop uit en Final Fantasy XIII-2 is klaar om van start te gaan.

Noel verschijnt in een dorp New Bodhum genaamd. Het tijdstip is 3 jaar na het einde van Final Fantasy XIII. Aan de horizon is Cocoon te zien, terwijl het dorp zelf wordt aangevallen door monsters. Noel en Serah, de zus van Lightning die in het dorpje woont, gaan er samen op af en hier krijgen we de eerste tutorials voorgeschoteld. Die tutorials zijn broodnodig om de knepen van het battlesysteem onder de knie te krijgen, zeker als je de voorganger nog nooit gespeeld hebt. De eerste uren van het spel krijg je de tutorials dan ook geregeld te zien. Het battlesysteem is grotendeels hetzelfde gebleven met hier en daar enkele wijzigingen. Je bestuurt nog steeds enkel de party leader, de andere personages hun acties worden door de AI bepaald. Nieuw is wel dat je op iedere moment, zowel in een gevecht als erbuiten, van party leader kan wisselen. Ook nieuw, en dat is iets waar iedereen wel blij zal om zijn, is dat het niet langer game over is wanneer je party leader sterft. Op dat moment krijgt het volgende personage de leiding en gaat het gevecht gewoon verder.

De verschillende battle roles, zoals onder andere Ravager, Commander, Sentinel en Medic, zijn opnieuw van de partij. Uiteraard kunnen er ook weer paradigms gemaakt worden. Een grote vernieuwing zijn de nieuwe party members. Sommige monsters veranderen in kristal waardoor ze gevangen worden. Gevangen monsters kan je trainen door ze items te geven waardoor ze sterker worden (Gotta catch ‘em all!). Je kan een maximum van drie monsters aan een party koppelen. Elk monster heeft een unieke aanval die kan uitgevoerd worden als zijn adrenalinemeter volgelopen is.

De verschillende rollen en gevangen monsters kunnen geüpgraded worden via het Chrystarium, net als in Final Fantasy XIII. Het Chrystarium heeft wel wat veranderingen ondergaan. Zo is er niet langer een Chrystarium per rol maar is het per personage. Je kan dan zien of de volgende bereikbare node een grote of een kleine is. Een grote kan een extra skill geven terwijl een kleine een upgrade van een bepaalde statistiek is. Aan de speler is dan de keuze welke rol die node gaat consumeren. Het klinkt misschien ingewikkeld maar het werkt in de praktijk best goed. Het moet wel gezegd worden dat het allemaal iets minder overzichtelijk is dan in Final Fantasy XIII. Je bent ook vrijwel verplicht om je personages alle richtingen te laten uitgaan, daar waar je in het vorige spel kon kiezen welke rol een personage moet vervullen. Nu zit je met slechts twee hoofdpersonages doorheen heel het spel en die moeten eigenlijk alle rollen kunnen vervullen. Je hebt wel de monsters die ook een rol krijgen, maar die zijn inwisselbaar, waardoor je soms met een monster zit dat een bepaalde rol nog niet beheerst.

Het gevechtsysteem is zeker verbeterd ten opzichte van Final Fantasy XIII, maar gamers die het toen niet leuk vonden, zullen het nu ook niet appreciëren. Het werkt bijna helemaal op automatische piloot. Buiten af en toe eens wisselen van paradigms zal je zeer weinig moeten nadenken tijdens het spelen.

Een van de grote kritieken op Final Fantasy XIII was dat de eerste tien hoofdstukken erg lineair waren. De speler liep een vooropgesteld pad af, maakte onderweg wat monsters af en klaar was Kees. Square-Enix heeft geluisterd naar deze kritieken. Elke weg die je kan nemen heeft talloze vertakkingen, schatkisten liggen verborgen naast de paden. Van een echt open wereld kunnen we wel nog altijd niet spreken. De werelden zijn dus wel iets vrijer door de vertakkingen, maar het is de vraag of fans van Final Fantasy daarmee tevreden zijn.

Ook terug van weggeweest zijn de random encounters. Niet langer lopen vijanden gewoon rond maar het is ook niet terug het systeem van de oudere delen in de reeks. De encounters gebeuren door middel van de Mog Clock. Een vijand popt ineens tevoorschijn in de buurt van de speler, terwijl rond de net verschenen vijand een cirkel met een soort klok komt. Wanneer je als speler binnen een bepaalde tijd het monster kan aanvallen krijg je een pre-emptive strike, zoniet begint gewoon het gevecht. Laat je de vijand aanvallen, dan start je met een achterstand. Voordeel hiervan is dat je tijd genoeg hebt om gewoon weg te lopen wanneer je geen zin hebt in een gevecht, al moet je dan wel uit de cirkel rond de vijand geraken. Heeft hij je gezien en volgt hij je, dan zal dat niet altijd even simpel zijn. Dit systeem is uiteindelijk een soort combinatie van het klassieke Final Fantasy-systeem en het systeem vanaf Final Fantasy XII.

Ook de sidequests maken een triomfantelijke terugkeer in Final Fantasy XIII-2. Op elk moment in het spel kan een NPC je vragen om een monster te gaan doden of om een verloren item te gaan zoeken. Deze quests zijn volledig optioneel, maar kunnen wel mooie beloningen opleveren. Ook hier lijkt Square-Enix naar de fans geluisterd te hebben. In Final Fantasy XIII kon er maar vanaf chapter 10 gequest worden of na de eindbaas verslagen te hebben, terwijl het nu vrijwel onmiddellijk kan. Uiteraard zitten ook de dingen die een Final Fantasy-game zo herkenbaar maken er weer in. Zo zijn Chocobo’s weer van de partij, zowel als vervoersmiddel als lid van je party als je er eentje kan vangen. Serahs wapen is zelfs een Moogle die kan transformeren in een soort van boog. Wat dan weer helemaal veranderd is, is het savesysteem. Waar je in Final Fantasy XIII nog op zoek moest gaan naar savepoints kan je in XIII-2 opslaan vanuit het pauzemenu zolang je niet in een cutscène of gevecht zit, iets wat de spanning een beetje uit het spelen haalt. Net als in Final Fantasy XIII trouwens kan de game op ieder moment gepauzeerd worden, zowel tijdens cutscènes als tijdens gevechten en elders in het spel.

Het gevoel van vrijheid wordt nog eens vergroot door het tijdreizen, iets waar we het later nog even over zullen hebben.. Wanneer Serah en Noel door de tijd gaan reizen komen ze op een soort kruispunt terecht. Hier kan je als speler kiezen welk level je gaat spelen. Naarmate je er een aantal uitspeelt komen er meer en meer bij. Middenin een level heb je steeds de mogelijkheid om terug naar het levelselectiescherm te gaan en een ander level te spelen of een reeds voltooid opnieuw te proberen, met misschien andere resultaten. Op dat vlak heb je dus wel flink wat opties. Daardoor kan het wel gebeuren dat je het verhaal in een andere volgorde speelt, waardoor de verwarring wel eens kan toeslaan.

De besturing van de personages zit, net als in XIII, goed. Ze reageren meteen op elke input, de camera draait meestal goed mee en in de gevallen dat hij tegenwerkt kan je die zelf regelen met de rechter thumbstick op de controller. In gevechten reageren de personages onmiddellijk op de gegeven input, iets wat zeker cruciaal is in een turn based RPG met een real-time battlesysteem. Zoals eerder al vermeld komen er in gevechten wel eens live triggers voor, knoppen die moeten ingedrukt worden of thumbsticks die in een bepaalde richting moeten bewogen worden, om stevige schade toe te brengen aan een baas in een flitsende, spectaculaire actie. Die live triggers of QTE's vormen een leuke toevoeging aan het soms wat eentonige battlesysteem. Dankzij de goede AI en de auto battle-functie kunnen een aantal gevechten immers wel gewonnen worden op automatische piloot. De tijd die je krijgt als zo een trigger verschijnt had echter wel iets langer mogen zijn. Gamers die hun controller vanbuiten kennen en goede reflexen hebben zullen er geen problemen mee hebben, anderen die de knoppen niet vanbuiten weten staan zullen meer op hun hoede moeten zijn. Ook kan het zomaar game over zijn wanneer je zo'n live trigger mist. Daardoor kan het al eens gebeuren dat je een lange boss fight helemaal opnieuw mag doen, enkel omdat je een knopje verkeerd indrukte. Dit zal bij een flink aantal gamers voor veel frustratie zorgen. Die live triggers komen niet enkel voor in gevechten, ook in gesprekken krijg je als speler vaak de keuze over wat Serah of Noel moeten antwoorden. Afhankelijk van wat je hier kiest krijg je achteraf een beloning. Heb je slecht gekozen dan krijg je enkel een potion, maar wie de juiste keuze maakte kan daar ook grootser voor beloond worden.

Grafisch is er aan XIII-2 niet veel veranderd. Toen Final Fantasy XIII in de rekken lag was het een grafisch hoogstandje. Hoewel de graphics nog steeds prachtig zijn behoren ze niet meer tot de top. Wat dan weer wel topvakmanschap is, zijn de filmpjes. Naar goede Final Fantasy-gewoonte zorgen die voor ongezien detail. Ook de omgevingen, gaande van de benauwde wereld van Cocoon tot de open vlaktes in Gran Pulse, zijn heel mooi vormgegeven. De dorpen zoals New Bodhum voelen levendig aan, de inwoners leiden hun dagelijkse leven en zijn bijna allemaal aanspreekbaar. De effecten van de magie en de aanvallen zitten goed en de aanvallen worden mooi aan elkaar gebonden wanneer verschillende personages tegelijk aanvallen.

Degene die er op aan het hopen waren kunnen we meteen teleurstellen: het welbekende overwinningsdeuntje (tatataaa tata tatataaaa) ontbreekt in XIII-2, net zoals in zijn voorganger. In ruil krijg je wel een prachtige soundtrack gaande van bombastische marsen tot zachte, zeemzoete muziek die steeds perfect inspeelt op wat er aan het gebeuren is. Final Fantasy XIII-2 is een van de eerste games uit de Final Fantasy-reeks waar zo goed als iedereen, van de protagonist tot de NPC met de kleinste betekenis, een stem heeft gekregen. Zelfs Serahs moogle spreekt, een van de eerste keren dat “Kupo” ook door de boxen klinkt. De stemmen van de NPC’s die je her en der tegen het lijf loopt zijn goed. Ze zullen geen Oscars winnen maar ze zijn goed genoeg om overtuigend over te komen. Voor de hoofdpersonages zijn dezelfde stemacteurs uit Final Fantasy XIII teruggekeerd en ook nu weten ze de personages echt tot leven te brengen. De intonatie in de stemmen vertaalt zich perfect naar de emotionele staat van het moment. Ook de dialogen zijn al bij al geloofwaardig uitgewerkt, iets waar games toch wel eens de mist durven ingaan.

Final Fantasy XIII had een aantal gebreken zoals het te lineaire en soms te makkelijke karakter, maar het verhaal heeft menig gamer toch kunnen bekoren. Dat verhaal had leuke personages met een eigen achtergrond, eigen emoties, eigen redenen om te blijven doorgaan. Het verhaal op zich had diepgang en plotwendingen. Final Fantasy XIII-2 is een beetje het omgekeerde. Vele van de gebreken zijn aangepakt en op heel wat vlakken voelt XIII-2 meer aan als een Final Fantasy dan deel XIII, maar het verhaal is helemaal niet zo diepgaand als XIII.

Het verhaal bestaat uit Serah en Noel die op zoek gaan naar Valhalla waar ze Lightning hopen te vinden. Hoe ze daar verzeild is geraakt, dat is een mysterie. Wel weet je dat er vreemde dingen zijn gebeurd in de wereld rondom Serah. Zij heeft een hele andere herinnering van de feiten die zich op het einde van Final Fantasy XIII hebben afgespeeld dan de rest van de wereld. Al heel snel kom je te weten dat er vreemde dingen aan het gebeuren zijn met de tijdstroom. Dit heeft als gevolg dat een aantal momenten in de tijd veranderen en het zorgt er ook voor dat Noel en Serah door de tijd kunnen reizen. Zo kunnen Serah en Noel op zoek gaan naar Lightning doorheen verschillende tijdsperiodes. Zo krijg je sommige omgevingen eens in een ander daglicht te zien. Je zal zowel naar de toekomst als naar het verleden reizen en je zal soms een wereld in verschillende tijden bezoeken. Onderweg gebeuren er zeker leuke dingen en komen veel personages uit XIII terug, al hebben die spijtig genoeg meestal slechts een bijrolletje. Het verhaal is duidelijk minder diepgaand dan in Final Fantasy XIII en we hebben het gevoel dat het verhaal van deze sequel ofwel beter helemaal los had gestaan van zijn voorganger of er veel strakker mee verbonden had moeten zijn. Momenteel is het vis noch vlees.