Resident Evil: Revelations

Van huiveringwekkende horror naar bloedstollende actie, zo kan je het beste de evolutie in de Resident Evil-serie omschrijven. De twee laatste hoofdgames uit deze reeks brachten een geheel nieuwe ervaring met zich mee en namen daarbij wel afscheid van hun oorspronkelijke roots. Met Resident Evil: Revelations wil Capcom een brug slaan tussen de oudere titels uit de serie en de recentere games. Kan Revelations de hoge verwachtingen inlossen of is het, zoals Mercenaries destijds, een teleurstelling geworden?

Zoals de fans misschien wel weten, heeft Resident Evil een zeer uitgebreid (achtergrond)verhaal. Het is echter niet noodzakelijk om dit te kennen om van het spel te kunnen genieten, maar handig is het zeker wel. Revelations vindt namelijk tussen het vierde en vijfde deel van de serie plaats en focust op  de gebeurtenissen net na de oprichting van de BSAA (Bioterrorism Security Assessment Alliance) in 2004. Men besloot om een zeer speciaal eiland te bouwen in de Middellandse zee, genaamd Terragrigia.

Kenmerkend aan dit eiland was dat het volledig kon teren op zonne-energie. Toeristen konden zich naar deze mileuvriendelijke stad begeven door middel van het luxecruiseschip Queen Zenobia. Desondanks bleef de zonneschijn niet duren, want de terroristische organisatie ‘Il Veltro’ lanceerde een aanval met BOW’s (Bio Organic Weapons oftewel grote, monsterlijke gedrochten) als protest tegen de zonne-energie. De Federal Bioweapon Commision zond dus zijn beste agenten uit om deze terreur een halt toe te roepen. Nadat alle Veltro-leden uitgeschakeld waren, werd Terragrigia een quarantainegebied en tevens een gebeurtenis die het gevaar van biowapens op de zwarte markt aangaf.

Een jaar later blijkt het dat Il Veltro nog steeds bestaat en het de wereld opnieuw bedreigt met een variant op het gekende T-virus, dat in eerdere games levensvormen aantastte en tot zombies maakte. Het nieuwe T-Abyss-virus is echter aangepast aan maritieme onstandigheden, waardoor het gevaar nu ook onder water kan schuilen. Wanneer Veltro laat uitschijnen dat de Queen Zenobia reeds geïnfecteerd werd met dit virus en het schip dus de hele planeet bedreigt, wordt het tijd om BSAA-agenten Chris Redfield en Jessica Sherawat op onderzoek te sturen.  Misschien was dit toch niet zo een goed idee, want het contact met deze twee agenten gaat al snel verloren. In een poging om Chris en Jessica te redden en om Veltro een halt toe te roepen, gaan Jill Valentine en Parker Luciani op zoek naar het bouwvallige schip.

Het betreden van dit schip is tevens het begin van Revelations. Zal het hen lukken om hun partners terug te vinden en de dreiging te stoppen? Dat kom je te weten door het spel te spelen, want wij zullen trachten om geen of zo weinig mogelijk spoilers in deze review te vernoemen. Uiteindelijk kent Resident Evil: Revelations een zeer meeslepend verhaal dat keer op keer weet te verrassen en zeker niet onder hoeft te doen voor de verhalen van de voorgaande delen, integendeel. Vooral naar het einde van het spel toe komt het verhaal in een stroomversnelling terecht en zal je je 3DS niet snel uit willen zetten. Er zijn ook tal van nieuwe personages die hun intrede maken en waar we in de toekomst zeker nog van zullen horen, maar die ontdekkingen laten we aan jullie over.

Sta doodsangsten uit op cruise

Welkom aan boord van de Queen Zenobia, een schip en tevens de belangrijkste setting in dit spel. De onheilspellende gangen zijn ijzig stil en zo nu en dan word je verrast door vleermuizen die op je af lijken te komen en ratten die plots uit de stroomkast springen. Een deur slaat dicht, terwijl het onweer dit geluid nog versterkt. Combineer dit allemaal met de nodige portie bloed op de muren en je weet dat er iets te gebeuren staat. Of toch niet? Ligt het gevaar dan toch enkele kamers verder op de loer?

Er is maar een manier om dit te achterhalen: geen angsthaas zijn en voorzichtig om het hoekje piepen met ons geweer in gereedheid. Het is net die angst en onzekerheid die de eerste Resident Evil-games kenmerkte en opnieuw in Revelations aanwezig is. Het aantal keren dat we ons tijdens het verhaal de daver op het lijf kregen, valt niet meer op onze beide handen te tellen. In dat opzicht is het de makers zeker gelukt om je regelmatig eens kort en krachtig te laten verschieten, waarna je eens goed moet lachen met het feit dat je zo snel schrok.

Een van de eerste minder prettige ontmoetingen is die met de Ooze. Deze gevaarlijke en tevens afschuwelijke gedrochten zijn geen zombies, maar kunnen we eerder klasseren als hongerige, stinkende misbaksels die er alles aan zullen doen om je om het leven te brengen. Aangezien de Ooze ook wat sneller zijn dan de gemiddelde zombie, zal je veel sneller moeten nadenken en anticiperen op hun acties. Stilstaan en schieten is dus allesbehalve een slimme zet. Vaak bevind je je net in een zeer nauwe gang of kamer, waardoor de actie vrij intens kan zijn. Meermaals zal je eens wat rondjes moeten lopen rond een tafel om vervolgens als een bezetene te vuren en te herladen.

Naast de Ooze zitten er nog tal van andere vijanden in het spel, waaronder een paar reeds gekende soorten. Bazen moeten er natuurlijk ook in voorkomen en ook hier bevat Revelations een aantal angstaanjagende en grosteske exemplaren. Op normal zijn ze meestal zeer moeilijk te verslaan en wanneer je zuinig bent en goed kunt richten, zal je nipt toekomen met je munitie. Een overdaad aan kogels zal zelden voorkomen, hetgeen de spanning en de onzekerheid van dit spel wederom ten goede komt.

Nieuw in de serie is de toevoeging van de Genisis. Met dit toestel kan je de talloze kamers en gangen scannen en eventueel extra munitie vinden. Nadat je een aantal dode monster gescand hebt, word je getrakteerd op een extra Herb om jezelf te healen. Hoewel dit op het eerste zicht een leuke toevoeging lijkt, zijn we toch niet helemaal overtuigd van dit concept. Hetzelfde geldt voor het scannen van de vijanden voor een beloning. Het verplicht in bepaalde mate de speler namelijk om iedere kamer te scannen en dat kan na een tijdje gaan vervelen.

Als men dit toestel in de toekomst wil blijven gebruiken, zouden we graag wat verbetering en uitbreiding zien omtrent het gebruik ervan. Een andere nieuwigheid in de serie is het feit dat er een aantal stukken in het spel is waarin de speler moet zwemmen. Doordat je in deze stukken onder water niet kunt schieten en na een bepaalde tijd stikt, moet je snel anticiperen en nadenken. Een toevoeging die zeer geslaagd is om extra spanning te creëren en de speler bij momenten stevig onder druk weet te zetten.

Episodes vol spanning, horror en actie

Zoals eerder gezegd is het niet onze bedoeling om heel het verhaal uit de doeken te doen, maar het is toch interessant om de algemene gameplay en het verloop van het spel eens te overlopen. Resident Evil: Revelations presenteert zich aan de hand van 12 Episodes. Elke Episode begint met een korte recap van de vorige, zodat je de recente gebeurtenissen even op een rijtje kan zetten. Daarna volgt er één scène, een tussentijds resultaat en nadien nog een tweede scène, gevolgd door het eindresultaat. Meestal is het zo dat één scene zich op de Queen Zenobia (het enge gedeelte) afspeelt, terwijl de andere een flashback is of andere omgevingen en gebeurtenissen belicht (voornamelijk zijn dit de delen met focus op actie).

Op die manier slagen de makers er in om een perfecte balans te vinden tussen klassieke horror en de meer actievolle bedoeningen zoals we deze reeds kennen uit deel 4 en 5. De Episodes zorgen er ook voor dat je niet meteen verplicht wordt om uren aan een stuk achter je 3DS zit, want dikwijls duurt één scene een 15 à 20 minuten. Een heel slimme zet om een typische console-franchise over te brengen naar een handheld als je het ons vraagt. Wij hadden net geen 12 uren nodig om het verhaal op normal uit te spelen (al geeft de teller slechts een dikke 8 uren aan), wat een zeer acceptabele lengte is voor een dergelijk spel. Natuurlijk kan je ook proberen om de Hell Mode eens te doorploegen om zo bepaalde achievements en typische beloningen in de wacht te slepen. Zeg nu zelf, die klassieke infinite rocket launcher maakt het de miserie toch meer dan waard?

Qua controls krijgt de speler een hele waaier aan mogelijkheden voorgeschoteld. Met de normale besturing kan je je personage besturen met de joystick, terwijl je door een druk op de L-toets stilstaat en vervolgens met de stick kan mikken. Vuren doe je aan de hand van de Y-toets. Wanneer je ook de R-knop inhoudt, zal je het vizier locken en kan de speler zich met de joystick voortbewegen, iets wat een zeer welgekomen toevoeging is sinds The Mercenaries 3D. Er is ook ondersteuning voor de Circle Pad Pro voorzien, hoewel het niet een verplichting is. Toch vonden wij het net iets aangenamer om de Circle Pad Pro te gebruiken, al was het maar omdat de 3DS veel beter in de hand lag tijdens lange speelsessies.

Het spreekt voor zich dat je dankzij de Circle Pad Pro zonder problemen tegelijkertijd kunt bewegen, richten en schieten met respectievelijk de linker- en rechter Circle Pad. Over het algemeen zijn alle besturingsopties dik in orde en zal iedereen zijn favoriet kunnen terugvinden. Over het onderste scherm van de 3DS kunnen we vrij kort zijn. Dit scherm wordt vooral gebruikt om voorwerpen via touch te beheren en een map weer te geven. Niets spectaculairs dus, al vonden we het soms vrij vervelend om in het heetst van de strijd op die manier onze wapens te selecteren.

Missies tot een goed einde brengen in de RAID Mode

Alsof een indrukwekkende singleplayer nog niet genoeg was, bevat Resident Evil: Revelations een andere toevoeging die zeker wat aandacht verdient. De RAID Mode is een nieuwe modus die maar liefst 42 missies (waarvan 21 unieke) bevat. Al deze missies zijn gebieden uit het verhaal, dus het spreekt voor zich dat deze modus pas vrijgespeeld wordt nadat je het verhaal eenmaal uitgespeeld hebt. Het is de bedoeling dat je een missie tot een goed einde brengt om zo snel en accuraat mogelijk een aantal kamers vol monsters te doorploegen. Deze monsters, hoewel ze niet verschillen, bevatten toch wat andere eigenschappen ten opzichte van degenen in het verhaal. Er is namelijk een heus levelsysteem in de RAID Mode verwerkt waardoor niet enkel jij, maar ook de monsters van niveau kunnen verschillen.

Hoe hoger je level, hoe sterker de wapens zijn die je mag hanteren. Monsters met een hoger leven beschikken op hun beurt weer over heel wat meer leven. Af en toe kom je ook een speciaal geval tegen, want een paar wezens zijn enorm snel of hebben een heel sterke verdediging. Combineer dit levelsysteem met een heel aantal upgrades dat je kan kopen in de store (zowel met verdiende punten alsook Play Coins) en je krijgt een heel uitgebreide en sterke modus. Wij vonden de RAID Mode veel leuker dan de missies in The Mercenaries 3D, terwijl het in het geval van Revelations slechts een extra is. Coöperatief ingestelde spelers kunnen zowel lokaal als online met iemand anders deze missies trachten te voltooien.

Audiovisueel een indrukwekkend geheel

Grafisch is Resident Evil: Revelations de meest indrukwekkende en realistische 3DS-game tot nu toe. The Mercenaries 3D wist de 3DS al goed te laten zweten, maar helaas had de engine met heel wat problemen te kampen. Deze lijken in Revelations zo goed als helemaal opgelost te zijn. Zeer mooie lichteffecten, realistisch uitziend meubilair en oog voor detail zijn slechts een greep uit de zaken die menig gamer zal opvallen. Dit alles verloopt op een vrij stabiele framerate, al zal het 3D-effect deze wel doen dalen tot een 30 frames per seconde.

Aangezien het 3D-effect op zich niet veel toevoegt en het puur een kwestie van smaak is, hebben wij het merendeel van het verhaal in 2D-stand gespeeld. Vaak waren grote afstanden in The Mercenaries een probleem, want vijanden reageerden houterig of schoten zelfs niet op je. In Revelations zal dit, dankzij de compacte gebieden, niet meer voorkomen. Ook vinden we dat de AI van de vijanden stukken beter is, maar wel mocht de AI van je partner iets slimmer zijn. Gelukkig is het zo dat je partner praktisch onoverwinnelijk is, zodat we ons daar niet al te veel zorgen over maken (een groot punt van kritiek in Resident Evil 5).

Laadtijden zijn echter wel opnieuw aanwezig. Deze beperken zich vooral tussen de grote gebieden in een schip, maar nemen toch heel wat seconden in beslag. Er is dus geen reden tot ongerustheid wanneer het spel een aantal seconden hapert in een lift of grote tussenkamer. We zijn dan ook blij dat The Mercenaries 3D als experiment gediend heeft voor de engine, want de feedback en optimalisatie heeft Revelations zeker geen windeieren gelegd.

De cutscènes verdienen een aparte vernoeming, want deze zijn van een zeer hoge kwaliteit en vormen een enorme meerwaarde aan het verhaal. In zo goed als elke Episode zal je er een of meerdere tegenkomen en deze zijn steeds een lust voor het oog. Resident Evil: Revelations laat als geen ander zien dat je met een uitgebreid budget en de nodige tijd en zorg een game kan maken die niet hoeft onder te doen voor de gemiddelde ervaring op een console.

Niet alleen het oog wil wat, want we moeten het gehoor ook niet vergeten. Een aspect wat velen onderschatten in een horrorgame is het geluid. Ook hier weet Revelations ons opnieuw mee te slepen met een zeer onrustwekkende en spannende soundtrack. Er wordt enorm veel gebruik gemaakt van de piano om het dramatisch effect te versterken. Dikwijls is het ook zo dat er een ijzige stilte heerst en het gekraak van het schip duidelijk hoorbaar is. De dialogen en voice-overs zijn typisch Resident Evil, wat wil zeggen dat de kwaliteit meer dan behoorlijk is, maar het soms wat ‘cheesy’ kan klinken. Toch weet Capcom ook op dit vlak de spijker op zijn kop te slaan.