Rayman Origins

De hoogdagen van Rayman liggen inmiddels al redelijk ver in het verleden en het gezelschap van de geschifte konijnen heeft het icoon de afgelopen jaren niet meteen goed gedaan. Bij Ubisoft vond men het dan ook hoog tijd om de held in ere te herstellen en dat door een terugkeer naar de roots. Met Rayman Origins krijgen we dan ook een 2D-sidescroller voorgeschoteld die het beste van heden en verleden samenbrengt, of dat was tenminste de bedoeling.

Fantastisch plaatje

Het grootste handelsmerk van Rayman Origins is waarschijnlijk de visuele stijl die de game in zijn geheel in grote mate draagt. De kleurrijke plaatjes springen meteen in het oog en zijn een waar genot om te ervaren. Zelfs wanneer het er iets minder kleurrijk aan toegaat, blinkt Rayman Origins uit in zijn artistieke vormgeving. Dat hoeft echter niet te verwonderen als je weet dat enkele Disney-artiesten aan de game hebben meegewerkt. Het resultaat lijkt dan ook sterk op een interactieve tekenfilm waarbij op een haast magistrale wijze gebruik is gemaakt van kleuren.

Naast het kleurenpalet zit ook het character design erg goed. Oude bekenden doen opnieuw hun intrede, maar daarnaast zijn er ook enkele nieuwe wezens die Rayman Origins sieren. Het ene personage is al wat briljanter gevonden dan het andere, maar allemaal hebben ze op unieke wijze vorm gekregen door de artiesten van Ubisoft. De kleuren, de ogen, de verhoudingen van de ledematen ten opzichte van de rest van het lichaam, de verschillende animaties, allemaal zorgen ze ervoor dat de verschillende karakters meer zijn dan zomaar figuranten, ook al zal je sommige figuren haast continu zien passeren tijdens je avontuur.

De visuele stijl wordt goed aangevuld door de geluidseffecten. Vooral de klappen en stoten die je uitdeelt, klinken goed in de oren. Over de muziek zullen de meningen waarschijnlijk meer verdeeld zijn. Rayman Origins bevat namelijk wel leuke deuntjes, maar voor sommige mensen zal dit eerder leuk zijn in de zin van "leuk voor even, irritant na een tijdje". Dit valt vermoedelijk echter te verhelpen door het spel niet te lang aan één stuk door te spelen, hetgeen de gameplay overigens sowieso niet ten goede komt. Een leuk extraatje is het feit dat je in bepaalde levels zelf mee voor de muziek zorgt doordat bepaalde acties bepaalde noten met zich meebrengen, die dan samen een geheel vormen met de reeds aanwezige muziek. Tot slot is het zo dat de verschillende personages een eigen taaltje mompelen, hetgeen na een tijdje opnieuw wat kan gaan vervelen. Het geluid van Rayman Origins heeft in ieder geval een ziel, maar de ene zal die al wat meer appreciëren dan de andere.

Het klassieke platformrecept

Qua feitelijke gameplay zit het ook wel snor met Rayman Origins, ook al blijf je met een wat dubieus gevoel achter wanneer je er echt over gaat nadenken. Zoals steeds is er weer iets grondig foutgelopen in de Glade of Dreams en dus is het aan Rayman om zijn paradijswereldje te redden. Aangezien boosaardig gespuis zich zo ongeveer overal heeft genesteld, zit er niet veel anders op dan de verschillende werelden, elk met hun eigen levels en thematiek, te doorkruisen om het gespuis weg te werken en zoveel mogelijk Electoons te bevrijden uit hun kooien. Doe je dit goed genoeg, dan kan je door naar een volgend level, aangezien je telkens een bepaald aantal Electoons nodig hebt. In het begin zal dit amper een probleem vormen, maar naar het einde toe zal je regelmatig eens moeten terugkeren naar een ouder level om daar de nog resterende Electoons uit hun gevangenschap te redden.

Als 2D-sidescroller brengt Rayman Origins vooral de reeds beproefde en goedgekeurde platformrecepten, waardoor we eigenlijk constant de invloed van de oude Mario-games terugvinden. De meeste vijanden kunnen verschalkt worden door erop te springen, al volstaat een stevige vuistslag ook al. Voorts zijn ook zaken als een wall jump en een Rayman-variant van de ground pound van de partij. Daar houdt de vergelijking met Mario trouwens niet op, want gedurende het spel kan je Lums verzamelen, die te vergelijken vallen met de muntjes in Mario-games. Wanneer je een speciale Lum weet aan te tikken, krijgen alle andere Lums tijdelijk een rood kleurtje, waardoor ze eigenlijk dubbel tellen. Hierin merken we uiteraard het principe van de rode Mario-muntjes op. Om de vergelijking helemaal compleet te maken, is het zo dat Rayman Origins in de meeste levels drie grote munten verstopt heeft zitten, net als... juist, ja.

Toch doet Rayman Origins meer dan alleen maar gekende recepten overnemen. Rayman beschikt namelijk over een hele reeks vaardigheden, waarvan we sommige kennen uit zijn eigen verleden. Zo kan onze held bijvoorbeeld opnieuw helikoptertje spelen met zijn blonde haarlokken. Nog niet alle vaardigheden zijn van in het begin beschikbaar, maar na verloop van tijd krijg je ze allemaal van de verschillende Nymphs in het spel, die overigens steeds van een goede voor- en achtergevel voorzien zijn. Van zodra je al je vaardigheden hebt, kan het feest echt beginnen en is elk level een leuke aaneenschakeling van klassieke platformelementen, van het nauwkeurig en geconcentreerd balanceren op kleine platformpjes tot het snel heen en weer springen van de ene naar de andere rots, terwijl je intussen nog eens vijanden tot moes slaat of gewoon ontwijkt.

De balans

Rayman Origins ziet er prachtig uit en biedt uiterst solide platformplezier, maar ergens blijft de game ook wat te hard vertrouwen op die recepten uit het verleden. De vernieuwing zit hem vooral in het feit dat men de oude kern heeft geïntegreerd in een technisch en visueel plaatje van vandaag. Dat plaatje speelt erg vlot en voelt goed aan, maar een vernieuwend extraatje in de kern lijkt te ontbreken.

Ook lijkt er wat te schorten aan de algemene balans van het spel. Om te beginnen gaat alles op den duur wat repetitief aanvoelen. Er zijn een beperkt aantal thema's aanwezig (van pruttelende lavaputten, over een tropisch regenwoudje en een diepe oceaanbodem, tot ijzige vlakten) en op zich is dat niet eens het probleem, maar men lijkt net niet dat perfecte evenwicht te hebben gevonden tussen de verschillende mechanismen die aan bod komen. Soms krijg je te vaak en te snel na elkaar hetzelfde voorgeschoteld, waardoor het spelen begint aan te voelen als een overbodige routine.

Die routine kan, in combinatie met de wat wispelturige moeilijkheidsgraad, wel eens tot wat frustraties leiden. Rayman Origins is bij momenten een erg makkelijke platformer en toen we de game voor het eerst in onze handen kregen, vroegen we ons af of het wel enige uitdaging te bieden zou hebben. We vreesden er zelfs voor dat het uiteindelijk niet meer zou zijn dan een wandeling in het park, zij het een wondermooie. Gelukkig heeft Rayman Origins wel degelijk wat uitdaging te bieden, en zelfs meer dan je aanvankelijk zou denken. Vooral in de tweede helft van de game (waar je trouwens ook echte eindbaasgevechten krijgt) zal je bepaalde stukken regelmatig opnieuw moeten spelen. Dit komt omdat je je maar weinig fouten kan veroorloven. Het spel is genadeloos en straft nagenoeg elke fout af, zeker omdat Rayman geen levensmeter of een reeks hartjes met zich meedraagt waardoor je wel wat klappen zou kunnen incasseren. Neen, twee keer tegen een stekeltje aanlopen is vaak al voldoende om je naar het hiernamaals te sturen, wat maakt dat je erg goed moet opletten met wat je precies doet. Het spreekt voor zich dat, wanneer je je geen fouten kan veroorloven, je vaardigheden als speler danig op de proef worden gesteld.

De moeilijkheidsgraad van Rayman Origins is wat dubieus. In het begin lijkt alles erg toegankelijk te zijn en dan is het vooral de hardcore platformfanaat die wat op zijn uitdaging blijft wachten. Na verloop van tijd echter is het de minder ervaren gamer die komt vast te zitten. Uiteraard wordt hen op die manier een extra uitdaging geboden, maar het gevaar bestaat dat die uitdaging al snel verwordt tot frustratie, waardoor men het spel wanhopig aan de kant schuift. Het is dus een beetje jammer dat men er niet echt in geslaagd is om een goede balans te vinden die zowel de ervaren als minder begaafde gamer voldoening schenkt, zeker omdat Rayman een icoon zou moeten zijn voor gamers van allerlei pluimage. Langs de andere kant worden casual gamers op die manier misschien wel omgevormd tot echte platformpro's.

Zoekplezier met vier

Vooral Nintendo heeft sinds Super Mario Bros. Wii ingezet op sidescrolling platformers die je met meerdere spelers tegelijk kon spelen. De levels blijven dan veelal hetzelfde, maar je loopt er met meerdere spelers in rond. Dit is hetgeen ook Ubisoft nu probeert met Rayman Origins. Tot vier spelers kunnen samen Electoons gaan bevrijden, zij het enkel offline.

De co-op heeft zowel voor- als nadelen. Het grootste voordeel is dat je met meer altijd extra plezier gaat beleven aan dergelijke games, al was het maar omdat je elkaar kan uitlachen of plagen met stommiteiten. Een ander voordeel, wat meteen ook een nadeel is echter, is het feit dat alles wat makkelijker wordt. Als er meer spelers zijn, zijn er ook meer vuisten die vijanden kunnen verslaan. Dit op zich kan niet meteen kwaad, want stukken waar je snel van het ene naar het andere kleine platform moet, worden dan weer een stuk moeilijker. Dat zou je tenminste denken, maar zo gaat het niet bij Rayman Origins. Wanneer je met meerdere spelers aan de slag gaat en er sterft er eentje, dan is het lang niet game over. De speler in kwestie blijft namelijk gewoon rondzweven tot hij door een andere speler wordt aangetikt. Op die manier wordt de angst om te sterven haast volledig weggenomen, wat maakt dat de co-op vooral een feature met twee gezichten is.

Vervelen hoef je je trouwens niet in Rayman Origins, tenminste niet wanneer je zelf bereid bent om een inspanning te leveren. Zoals gezegd kan je in elk level verschillende kooien vinden met Electoons in. Ze allemaal vinden vormt een aanzienlijke uitdaging en daarnaast krijg je nog eens bonuspunten voor het aantal Lums dat je kan verzamelen. Ook je tijd speelt een rol bij je uiteindelijke beoordeling. Daarnaast zijn er nog enkele extra levels waarin je een schatkist achterna zit, waarbij al je vaardigheden op de proef worden gesteld. Wie een uitdaging zoekt, kan er dus zeker en vast een vinden.