Saints Row: The Third (Xbox 360)

Een beetje gamer weet al lang dat je Saints Row net zo min kunt vergelijken met GTA als je een kat kunt vergelijken met een hond: ondanks de vele overeenkomsten gaat het over twee fundamenteel verschillende beestjes. Daar waar Rockstar met GTA IV hier en daar een stap terugnam ten behoeve van realisme en geloofwaardigheid bleef Volition Inc. steeds verder over the top gaan met Saints Row. Of Saints Row: The Third daarmee ook kan tellen als een degelijk spel, lees je in onze review.

Het eerste wat je moet doen als je Saints Row: The Third begint te spelen, is je verstand op nul zetten. Alles, maar dan ook alles in deze game is gemaakt met als enig doel om praktisch onbeperkte fun te creëren. Wie dus hoopt op enige vorm van realisme of sérieux, is eraan voor de moeite en loopt best in een wijde boog om deze game heen. Niet dat deze aanpak door veel gamers als last zal ervaren worden. Integendeel, wij bij 4Gamers vonden het net eens leuk dat onze hersenen niet om de haverklap op de proef werden gesteld met uitdagingen, puzzels en tactiek. Saints Row: The Third laat je echt nog eens een spel “spelen” in de puurste zin van het woord.

Stillwater: een speeltuin voor volwassenen

Dat de nadruk ligt op spelen, merken we al snel aan het verhaal. De inhoud ervan stelt bitter weinig voor (simpel gezegd: The Saints nemen het op tegen een bende schurken van allerlei slag en soort), maar in Saints Row: The Third primeert vorm boven inhoud en deze vorm gaat altijd gepaard met vuurgevechten, ontploffingen, halfnaakte vrouwen (en mannen) en schunnige praat. Alle ingrediënten uit actiefilms, maffiafilms, seksfilms en komedies zijn in overvloed aanwezig, maar dan wel in de B-versie ervan, en hoewel de situaties en dialogen overlopen van de clichés die we allemaal al wel ergens duizend keer hebben gezien, zorgt de stijl ervan dat je deze virtuele fastfood maar al te gretig opvreet.

Eigenlijk is de vorm net de grootste troef van dit spel, want in de kern is Saints Row: The Third niet meer dan een sandboxgame. De missiestructuur volgt het hoofdverhaal en daarnaast zijn er nog optionele zijmissies, activiteiten en challenges. Het grote voordeel is dat de hoofdmissies in deze derde Saints Row verre van eentonig zijn en dus in dat opzicht niet lijden aan de ziekte waar vele andere sandboxgames mee te kampen hebben, namelijk een gebrek aan variatie. Bij bepaalde missies krijg je als speler zelfs de keuze op welke manier je de huidige opdracht afrondt. Zo is er een missie waar je op het eind mag beslissen of je het gebouw waarin je zonet een honderdtal rivaliserende bendeleden uit de weg hebt geruimd, al dan niet zult opblazen. Deze keuze heeft dan een (zij het niet overdreven grote) impact op de manier waarop de andere karakters in het spel op jouw personage reageren. Hou je het gebouw staande, dan doet dit voor de rest van de game dienst als Saints hoofdkwartier. Besluit je om het gebouw met de grond gelijk te maken, dan zal de lokale bevolking het je niet echt in dank afnemen dat je een van Stillwaters (de stad die je in Saints Row: The Third al speeltuin mag gebruiken) monumenten uit het stadsbeeld hebt verwijderd.

Slappe wapens?

In het begin fungeren bepaalde van de hoofdmissies als introductie voor de vele activiteiten (noem ze gerust zijmissies) die je in Saints Row: The Third kunt uitvoeren. Een deel van deze Activities is rechtstreeks overgeheveld uit Saints Row 2, maar er zijn ook nieuwe activiteiten die nog extra pit geven aan de straffe ervaring die Saints Row: The Third biedt. Onze favorieten blijven Insurance Fraud, waarbij je jezelf in het verkeer gooit om zoveel mogelijk verzekeringsgeld op te strijken en Mayhem, of meer bepaald de nieuwe Tank Mayhem, waarin je binnen een bepaalde tijd zoveel mogelijk schade aan de omgeving moet toebrengen. We weten dat het niet echt politiek correct is, maar meermaals zaten wij met een kamerbrede glimlach op de bank toen we alles in de directe omgeving aan gort schoten, inclusief onschuldige gepensioneerden.

Natuurlijk vereist een mens met licht sadistische neigingen ook het nodige materiaal om de gewenste schade te kunnen aanrichten. Ook hier ligt de focus op de fun en niet op het realisme. Al snel in de game krijg je de betere wapens ter beschikking, waaronder sniper rifles, rocket launchers, een telegeleid autootje dat uitgerust is met een springtuig en als klap op de vuurpijl een toestelletje waarmee je airstrikes kunt inroepen. Deze laatste twee zijn vooral handig om grote groepen rivaliserende bendeleden snel en efficiënt op te ruimen in functie van uitbreiding van het territorium van je eigen bende. Wapenwinkels zijn in overvloed aanwezig en de gunstige prijzen voor de wapens en munitie zorgen ervoor dat je elke missie tot op de tanden gewapend kunt aanpakken. En ja mensen, het is best grappig om een willekeurige omstaander een loeiharde lel te verkopen met een paarse baseballbat in de vorm van een reusachtige, slappe dildo. Ook op de voertuigen staat trouwens niet echt een maat, gaande van bagagekarretjes tot zwaarbewapende helikopters en high-tech gevechtsvliegtuigen. Weeral zaken waar je ten voordele van de fun makkelijk toegang tot hebt.
 

Je staat er niet alleen voor

Een andere factor die Saints Row: The Third aantrekkelijk maakt, is de nadruk op customization. Dit begint al bij de start van het spel, waar je in de Initiation Station het uiterlijk van je personage gaat bepalen. Verwacht hier alvast oneindig veel haarstijlen, lichaamskenmerken en make-up waarmee je je personage een echt uniek uiterlijk kunt meegeven. Gamers die compleet naakt willen spelen, kunnen dit, maar moeten we echter een beetje teleurstellen: de 'gevoelige' zones zijn voorzien van censuurpixels. Noem ons pubers, maar van een spel dat op alle niveaus zo felgebekt is, hadden we deze censuur (want dat is het eigenlijk) niet verwacht. Ook de wapens en voertuigen kunnen naar believen verbeterd worden, en in het geval van de voertuigen is het superhandig dat je upgrades kunt kopen vanuit je Crib (verblijfplaats) in plaats van naar een tuningshop te moeten gaan.

Saints Row: The Third heeft nu ook een levelingsysteem waarbij je met je behaalde xp upgrades voor je personage of je bende vrijspeelt. De upgrades voor je personage zijn hoofdzakelijk prestatieverbeteringen zoals sneller genezen, langer kunnen sprinten of sneller kunnen herladen, maar het interessantst zijn de gang upgrades, waarbij je bijvoorbeeld leden kunt recruteren die eender waar en op eender welk moment voertuigen, vliegtuigen of wapens komen afleveren, of extra leden die je tijdens zwaardere confrontaties kunt opbellen om een handje toe te steken.

Heb je even genoeg van de singleplayer mode, dan kun je met een vriend in co-op multiplayer spelen waardoor je de boel dubbel zo hard op stelten kunt zetten. Bepaalde missies hebben in co-op ook andere doelen of voorwaarden die inspelen op het multiplayergebeuren. Ten slotte is er nog de 'whored mode', waarin je het, zoals Horde mode in andere games, samen moet opnemen tegen golven met vijanden, maar in plaats van de klassiekere tegenstanders moet je hier prostituees, naakte Brutes en SM-slaven verpulveren en dan nog met die ene specifieke paarse buis.

Bijna, maar net niet

Je ziet, Saints Row: The Third is echt tot in de nok gevuld met allerlei speeltjes die het er voor de speler alleen maar speelser op maken (pun intended). Maar hoewel spelplezier een van de bepalende factoren is voor de kwaliteit van een game, zijn er ook nog enkele zaken die we als kritische gamer niet over het hoofd mogen zien. En hier wringt het schoentje een (klein) beetje bij Saints Row: The Third. Naar ons gevoel heeft de overdonderende aanwezigheid van funfactors ervoor gezorgd dat bepaalde zaken minder nauwkeurig zijn uitgewerkt door de makers. Zo is de algemene besturing, zowel te voet als per voertuig, zeker voor verbetering vatbaar. De controls zijn verre van slecht en zeer toegankelijk en recht-door-zee, maar daardoor voelen ze ook redelijk middelmatig aan en missen ze een bepaalde feel die je soms bij andere games hebt. We moesten bijvoorbeeld ook direct al de snelheid van het richten verhogen omdat het met de standaardinstelling nogal stroef mikken was.

Na een tijdje begonnen we ook wat teleurgesteld te geraken in het niveau van het verhaal en kwam de steeds met grote nadruk aanwezige “pipi-kaka-dildo”-humor langzamerhand een beetje puberaal over. Dit laatste kan natuurlijk volledig aan ons liggen, maar verder waren er nog kleine dompertjes op de feestvreugde: de nogal middelmatige en bij momenten buggy graphics, het soms eindeloos spammen van vijanden, die trouwens allemaal over een redelijk lamme AI beschikken en de volstrekte afwezigheid van competitieve multiplayer (dit in tegenstelling tot de vorige Saints Row-edities). Al bij al geen rampen, maar toch van die zaken die Saints Row: The Third ervan weerhouden een echte topper te zijn. Je voelt echt dat er bepaalde zaken gewoonweg stukken beter hadden gekund. Tot slot hebben we wel nog een zeer eervolle vermelding voor het geluid in Saints Row: The Third: zowel de geluidseffecten, de voice-acting en de killer soundtrack zijn van hoog niveau en dragen zeker bij tot de algemene kwaliteit van de game.