Need for Speed: The Run

Er zijn zo van die franchises die een eindeloze stroom aan games lijken voort te brengen. Need for Speed is daar zeker en vast een voorbeeld van, met ondertussen al een bijna ontelbaar aantal titels. Toch wordt er altijd plaats gevonden voor nog eentje meer en daarom krijgen we nu Need for Speed: The Run voorgeschoteld. Een Need for Speed met een echt verhaal. Althans, dat hebben ze ons toch verteld.

Van west naar oost

In Need for Speed: The Run kruip je in de huid van Jack Rourke. Een man met een passie voor wagens die geld schuldig is aan de verkeerde mensen. Gelukkig komt ene Sam Harper hem te hulp geschoten. Zij stelt hem voor om deel te nemen aan The Run, een race van San Francisco naar New York. In ruil voor het grootste deel van de prijzenpot wil zij het inschrijvingsgeld wel even betalen. Niet minder dan 200 racers nemen deel aan The Run, maar wat had je anders verwacht met een hoofdprijs van 25 miljoen dollar. Om uit de problemen te geraken zit er maar één ding op voor Jack: winnen.

Dat is het volledige verhaal van Need for Speed: The Run. Niet veel soeps dus. Af en toe krijg je eens een korte cutscene te zien, die je iets meer zal vertellen, maar veel verder dan de obligatoire rivalen die je van de baan willen rijden, zal je niet komen. Over die cutscenes valt nog wel iets te vertellen. Zoals je waarschijnlijk wel weet, was er heel wat te doen rond het interactieve aspect hiervan. Voor de eerste keer zou je in een Need for Speed-titel echt uit je auto komen. We kunnen je vertellen dat er toch wel drie interactieve scènes in het spel zitten, samen goed voor nog geen vijf minuten gameplay. Het ontgaat ons dan ook volledig waarom hier zoveel tamtam over werd gemaakt.

Volgens mij heeft hij zich van pedaal vergist

The Run brengt je dus van San Francisco naar New York. Op die manier doorkruis je heel de Verenigde Staten en kom je langs plaatsen zoals Chicago, Las Vegas, The Rocky Mountains en andere bekende en minder bekende oorden. De hele race bestaat uit tien stages, die elk een aantal onderdelen bevatten. Je zal onderweg verschillende soorten opdrachten krijgen, waaraan je moet voldoen om naar het volgende deeltje te mogen. Soms moet je simpelweg een aantal racers inhalen, terwijl je een andere keer puur tegen de klok moet racen. Er zijn ook races waar je het aan de stok zal krijgen met de politie of met de gangsters die je geld schuldig bent. Er zit op dat vlak zeker voldoende variatie in. De geruchten als zou The Run slechts twee uur in beslag nemen, zijn niet volledig uit de lucht gegrepen. Je kan in het hoofdmenu van The Run zien wat je totale racetijd is. Op het einde van de race stond die bij ons op iets meer dan twee uurtjes. Die klok houdt echter enkel rekening met succesvolle races. Nieuwe pogingen of stukken die je opnieuw rijdt na een reset worden allemaal genegeerd. Een heel sterke chauffeur zal er dus inderdaad maar twee uur over doen, maar we twijfelen er sterk aan dat iemand hierin zal slagen.

Tijdens het spelen van The Run zal je trouwens ook een aantal challenges vrij kunnen spelen. In totaal bevat het spel tien challenge-series, met elk vijf onderdelen. De races in deze challenges zijn variaties op de races uit The Run. Je kan in deze challenges medailles verdienen, waarmee je dan weer nieuwe auto’s kan vrijspelen. Het zijn vooral deze challenges die de levensduur van Need for Speed: The Run moeten verhogen. Toch is de inhoud van dit spel alles bij elkaar genomen nog altijd redelijk mager.

De races zelf zouden best leuk kunnen zijn, want de basis voor een goede Need for Speed zijn zeker aanwezig: snelle wagens, politie en leuke tracks. Spijtig genoeg heeft The Run een immens mankement, dat eigenlijk onvergeeflijk is. Races in deze game lijken met momenten volledig scripted. Tegenstanders zullen op bepaalde momenten volledig stilvallen, zodat je ze gemakkelijk kan passeren. Of nog erger, ze rijden plots een pak sneller, zodat ze je zeker en vast voor zullen blijven. The Run zorgt er voor dat je nooit te snel aan de leiding zal komen en het gebeurde meermaals dat we net toevallig in de laatste bocht de leider voorbij gingen om zo op de eerste plaats te eindigen. We hebben geen enkel probleem met een soort handicapsysteem, maar hier drijven ze het toch wel heel ver. Een perfect voorbeeld hiervan is het gedrag van de game na een crash. Bovenaan op je scherm kan je zien wat je respectievelijke voorsprong of achterstand is op een bepaalde tegenstander. Het gebeurde een paar keer dat we iemand zagen crashen, waarna onze voorsprong logischerwijs als een raket omhoog schoot. Tot onze grote verbazing merkten we ook dat die voorsprong binnen enkele seconden als sneeuw voor de zon verdween. We snappen dat de makers de spanning hoog wilden houden, maar deze kunstgrepen zorgen enkel maar voor frustratie en teleurstellingen.

Ook de handling van de auto’s is niet altijd even aangenaam. Over het algemeen valt het allemaal nog wel mee, maar eens je met je auto van het asfalt afwijkt zal je een pak problemen hebben om je auto deftig onder controle te houden. Dat kunnen we ergens nog begrijpen, maar als je weet dat een pak binnenwegen bestaan uit zandwegen dan begrijp je onze frustratie. Het nut van een shortcut is immers ver zoek als je er meer tijd verliest dan wint. Die shortcuts staan trouwens allemaal in fel oranje aangeduid op je kaart. We begrijpen dat je in The Run nooit twee keer over hetzelfde parcours rijdt en het dus moeilijk is om tracks te leren kennen, maar op deze manier is het wel heel simpel om binnenwegen te gebruiken.

Wanneer je in Need for Speed: The Run crasht, zal je gebruik maken van een reset. Die draait de tijd terug tot aan je vorige checkpoint, waardoor je nog eens opnieuw mag proberen om het volgende stuk tot een goed einde te brengen. Een goed systeem dat frustratie vermijdt en de afstand tussen twee checkpoints is nooit zo groot dat je het gevoel krijgt dat je een immens stuk opnieuw moet rijden. Spijtig genoeg is het spel soms een beetje overgevoelig. Omdat je rondrijdt in een open omgeving krijg je ook een reset wanneer je te ver van het parcours afwijkt. Wanneer je dus een ravijn in rijdt of je auto parkeert tussen de bomen word je mooi terug naar het vorige checkpoint gebracht. Dat gebeurt soms echter ook wanneer je amper buiten de baan bent geweest. Zo gebeurde het verschillende keren dat we een andere wagen aantikten, waarna we moesten uitwijken en zo lichtjes van de weg geraakten. Nog voor we konden corrigeren werd ons scherm zwart en vlogen we terug naar het vorige checkpoint. Een beetje respijt zou op zo’n moment wel fijn zijn, zeker wanneer je bijvoorbeeld geen resets meer over zou hebben. In dat geval mag je lekker helemaal opnieuw beginnen.

Autolog en multiplayer

In een spel rond Need for Speed mag tegenwoordig Autolog niet meer ontbreken. Net zoals bij voorgaande titels worden hierin al je records verzameld en kan je zien hoe je vrienden het er vanaf brengen. Het spel zal je af en toe ook voorstellen om bepaalde records te verbreken. Op die manier kan je ook verschillende auto’s vrijspelen. Naast Autolog beschikt Need for Speed: The Run ook over een gewone multiplayer. Daarin kunnen tot zestien spelers het tegen elkaar opnemen. Je hebt daarin verschillende soorten races, maar uiteindelijk zijn ze allemaal hetzelfde. Het enige verschil zit hem in het type auto dat je mag gebruiken. Het is op die manier toch allemaal een beetje beperkt.

Grafisch ziet Need for Speed: The Run er gelukkig wel redelijk goed uit. Het spel draait op Frostbite 2 en zowel auto’s als omgevingen zien er goed uit. Je kan ook vrij veel vernielen, waardoor je gelukkig nooit met je auto zal crashen op een piepklein paaltje. Om helemaal op een positieve noot te eindigen: de soundtrack zit helemaal snor. Er is een leuke afwisseling tussen klassiekers die je vrijwel onmiddellijk zal meezingen en deuntjes die de spanning tijdens het racen ten top drijven.