A Game of Thrones: Genesis

A Game of Thrones: Genesis is een strategiespel ontwikkeld door Cyanide Studio. Cyanide Studio ontwikkelde ook het bekendere Pro Cycling Manager en nog tal van minder bekende games. Met ‘A Game of Thrones’ in de titel zijn er heel wat fans die hoge verwachtingen hebben voor deze game. Terecht? Hmmm...

In het grote verhaal van 'Het Lied van Ijs en Vuur' vallen de gebeurtenissen in dit spel ongeveer een halve eeuw voor de gebeurtenissen uit de boeken. De ontwikkeling van het spel is begonnen nog voor de serie op tv verscheen en is dus volledig geïnspireerd op de boekenreeks. In de eerste missies moet je zo als Nymeria het rijk Dorne binnenvallen en je macht verzekeren. Langzaam aan versla je zo alle verschillende huizen tot je uiteindelijk de ijzeren troon kan bemachtigen.

A Game of Thrones: Genesis is een strategiespel dat minder gebaseerd is op oorlogvoering dan andere in zijn soort. In A Game of Thrones: Genesis wordt de speler op een zijde van de map geplaatst en de tegenstander op de andere zijde. Tussen elke thuisbasis bevinden zich knooppunten zoals dorpen, kastelen en goudmijnen. De bedoeling is dat je als speler deze gebouwen in eigen handen krijgt. Hierdoor krijg je dan prestigepunten en eenmaal je aan honderd prestigepunten bent geraakt, win je het spel. Ook de Great Lord van je tegenstander doden zorgt voor de overwinning, indien er geen opvolgers zijn.

Elk spel begint in vredestijd en bovenaan je scherm zie je een balk met 100 peacepunten. Als je meer van het ruwe werk houdt en je je moordenaar of je leger op pad stuurt, zal je balk snel rood kleuren en eenmaal je 100 warpoints hebt verzameld is de vredestijd voorbij en zal je een klassiekere en directere gameplay van een strategiespel voorgeschoteld krijgen. De knooppunten verover je door gebruik te maken van diplomatische, militaire of onderhandse acties. Voornamelijk het onderhandse aspect van de gameplay wordt bij A Game of Thrones: Genesis naar voren geschoven. Deze onderhandse gameplay wordt gespeeld door gebruik te maken van spionnen, assassins en rogues. Deze drie troepen stellen je in staat om allianties die door de tegenstander gemaakt zijn zonder zijn of haar medeweten in jouw voordeel om te buigen.

Je kunt ook de allianties van je tegenstander teniet doen door sleutelpersonen stiekem te vermoorden, jouw spion een alliantie van de vijand te laten ondermijnen, rellen te veroorzaken bij je tegenstander, gezanten om te kopen met geld, gezanten te verleiden met nobele dames, enzovoort. Er zijn verschillende units om te gebruiken en deze hebben ook nog eens verschillende functies. Zo kan je je nobele dame ook gebruiken om een aliantie te maken via een bloedband. Of kan je met spionnen je eigen allianties controleren op invloeden van spionnen van je tegenstander of verborgen units ontdekken.

Al deze actie is slechts een voorbereiding op de echte oorlog. De bedoeling is om zoveel mogelijk knooppunten in eigen handen te houden om zo een groter economisch voordeel te hebben. Eenmaal de vredestijd voorbij is zullen de allianties die je hebt gesmeed met andere dorpen en kastelen zich aan jouw zijde scharen. De allianties die je vijand met de onderhandse technieken zonder jouw medeweten in zijn richting heeft kunnen doen draaien, zullen dan ook je tegenstander steunen, maar gelukkig is het omgekeerde ook waar.

Eenmaal de oorlog is losgebarsten kan je verschillende eenheden inzetten om met harde hand de overwinning te behalen. Hier krijg je de steun van verschillende strijdersunits zoals guardsmen, huurlingen, lansiers, boogschutters, een 'common army', en nog enkele andere. Zo'n uitgebreid arsenaal aan troepen kan veelbeleovend klinken, maar helaas heeft men niet zoveel aandacht aan de oorlogsvoering besteedt als bij de onderhandse gameplay. De meeste gevechten zijn kleinschalig van aard en werken via een simpel blad-steen-schaar principe tussen troepen op paarden, troepen met een klein bereik en troepen met een groot bereik.

Personen die de boeken hebben gelezen zullen ongetwijfeld de acht adellijke huizen van het spel herkennen. Ieder huis heeft zijn eigen speciale units. Het huis Targaryen heeft als speciale unit spijtig genoeg geen draak zoals vele fans zullen verwachten, maar een raaf die onzichtbare units kan detecteren in een bepaald gebied. De schrikwolf van het huis Stark is wel aanwezig en neemt de rol van bodyguard op zich. Andere speciale units die je nog kan tegenkomen tijdens het spelen zijn een zanger, boogschutters te paard, een mol, en nog enkele anderen.

Een domper op de spelvreugde is dat ieder huis helemaal hetzelfde is op de speciale units na, de kleur die de units dragen en de vlag boven op het kasteel. Iedere unit ziet er helemaal hetzelfde uit. Als je de campaign aan het spelen bent en het niet tegen een specifiek huis aan het opnemen bent, dan hebben de knooppunten die je moet innemen altijd hetzelfde uiterlijk, net zoals het kasteel van de tegenstander. Voor de fans is dit een nog groter struikelblok aangezien de zuidelijke Martels uit Dorne toch eerder als een woestijnvolk omschreven wordt en de Starks in het noorden vaak beschreven worden met een bontmantel.

Een persoon die nog nooit een strategiespel heeft gespeeld kan nogal overweldigd worden tijdens de tutorial. Je krijgt aan een sneltempo een kennismaking met gezanten, spionnen, moordenaars, nobele dames, grote heren, bastaardzonen en wettelijke erfgenamen voorgeschoteld, om het niet te hebben over de speciale of gevechtsunits. Iedere unit heeft dan ook nog eens meerdere gebruiksdoeleinden. Gewoon de campaign beginnen en al doende leren is gemakkelijker. Een echte instapper kan A Game of Thrones: Genesis echter niet genoemd worden.

Ook een multiplayer is aanwezig en kan zelfs leuk zijn als je goed overweg kan met het onderhandse spelaspect en iemand vindt om mee te spelen. Helaas is er niets speciaals voorzien voor de multiplayer en lijkt het toch wel redelijk veel op de house vs house matches. Bij de house vs house matches kan je zelf je huis en dat van de computergestuurde tegenstander kiezen om gewoon een match te spelen, wat in vele andere spellen ook wel skirmish genoemd wordt.

Het grafische aspect van het spel valt met geen woorden goed te praten. Een strategiespel heeft het nooit echt van zijn grafische pracht en praal. Toch verwacht je niet dat deze “pracht en praal” minderwaardig is aan games die vele jaren geleden al op de markt gebracht werden. De verschillen tussen bepaalde units zijn soms zelfs zeer moeilijk uit elkaar te houden. Op het vlak van audio valt er niets op te merken, niet in de negatieve zin, maar ook niet in de positieve zin. Een wauw-effect kwam nooit in de buurt, maar er was ook niets storends aan op te merken.

Tijdens het opstarten van het spel liep de pc ook regelmatig vast. Zelfs het systeembeheer was dan niet toegankelijk en er moest dus een hard reboot gebeuren. Een zeer groot probleem, omdat het spel ook nog eens gewoon niet speelbaar was op sommige momenten. We konden echter niet opsporen dat het een grootschalig probleem was, dus houden we er geen rekening mee bij de score. De talrijke kleinere bugs zijn echter niet te negeren en zijn dus wel een behoorlijk domper op wat een leuke intrede had moeten worden voor A Game of Thrones in de gameswereld. Hopelijk zijn de andere aangekondigde games van een hoger niveau.