The Marbians

Angry Birds, hoe simpel het spel ook is, heeft de hele wereld veroverd. Miljoenen exemplaren zijn ervan verkocht en sociale netwerken zijn er helemaal weg van. Voor de fronsende mensen thuis: we halen Angry Birds hier boven omdat The Marbians, een Playstation Mini, een variant is op deze game. Maar of het vlees van oude koeien uit de gracht even goed smaakt als dat van een verse koe, om dat te weten te komen leggen we The Marbians grondig op de rooster.

After-war

Het jaar is 1947. Hitler heeft zijn laatste kogel allang verschoten, en de wereld begint aan een nieuw tijdperk. Of dit iets te maken heeft met deze Mini? Nee, helemaal niet. The Marbians mag zich dan wel situeren in de tijd, veel verschil maakt dit niet. De game gebruikt het verhaal slechts als een kader voor de gameplay.

Het verhaal draait (uiteraard) rond kleine wezentjes die zichzelf Marbians noemen. Met hun ruimteschip zijn ze per ongeluk gecrasht in Roswell, een plaatsje in New Mexico. Om hen terug te helpen naar hun planeet, moet je de Marbians stuk voor stuk naar hun ruimteschip schieten. En als het dan nog even kan, zoveel mogelijk 'Moon Rocks' meenemen. Minder is soms meer, maar geldt dit ook voor The Marbians?

Het verhaal beschrijft al grotendeels de gameplay. De bedoeling is om je Marbian doorheen het level te katapulteren, Moon Rocks te verzamelen voor meer punten, en uiteindelijk het schip te bereiken. Zoals in de meeste arcade-achtige games, zijn er veel extra factoren die je net dat ene puntje bij kunnen geven. Het verzamelen van Moon Rocks is het meest duidelijke, maar ook het aanraken van wanden en de vlotheid van je acties hebben invloed op de score.

Je kan je Marbian bewegen door met de joystick te trekken, en dan alles te laten schieten om de bal aan het rollen te brengen. De vergelijking met Angry Birds hoef je niet ver te gaan zoeken. Het grote verschil is echter dat je maar één keer kan schieten, en dat de daaropvolgende beweging moet volstaan om het hele level uit te spelen. Veel trial-and-error dus, net zoals we het graag hebben.

Having fun?

Het spelen zelf valt dus perfect te vergelijken met Angry Birds, wat zo zijn voordelen heeft. De controls zijn minstens even verfijnd, en de instap/leercurve ligt zo laag als het maar kan. Om deze reden is The Marbians een leuk alternatief voor Angry Birds. Qua bekendheid zal deze Mini zeker geen potten breken, maar mensen die het afschieten van vogels beu zijn, kunnen net zo goed Marbians gaan afschieten. Het grote pijnpunt dat dit met zich meebrengt is dan ook de innovatie. Je komt al snel tot de conclusie dat de zaken die The Marbians goed maken, ruwweg 'geleend' zijn van een populairdere tegenstander.

Er wordt echter wel genoeg toegevoegd om de game niet schaamteloos te bestempelen als Angry Birds-kloon. Verscheidene creatieve gameplayelementen verbreden de kloof tussen beide games. Je kan je namelijk in latere levels kostelijk amuseren met zaken zoals inkt, talloze schakelaren, en veel veel meer...Over de graphics en het geluid kunnen we weinig zeggen. De muziek is sfeervol, en de graphics zijn erg stilistisch, wat geen kwaad kan gezien de aard van het spel.