Resident Evil: Code Veronica X HD (XBLA/ PSN)

Het is ondertussen meer dan tien jaar geleden sinds we Resident Evil: Code Veronica mochten verwelkomen op de Sega Dreamcast. Het spel werd destijds goed onthaald, wat ertoe leidde dat het een jaartje later naar de PS2 werd geport, om in 2004 de Nintendo Gamecube aan te doen. De naam van beide latere versies werd aangevuld met een X, wat zogenaamd voor meer inhoud stond, terwijl dit enkel te merken was aan de toegevoegde cutscenes. Tijdens de vorige generatie kon het op alle vlakken goed zijn mannetje staan en we hoopten in ieder geval dat het de tand der tijds goed kon doorstaan. Laat ons dus even nagaan of deze remake onze -toch wel- hooggespannen verwachtingen heeft kunnen inlossen.

In Resident Evil: Code Veronica X HD, kruipen we in de huid van Claire Redfield. Zij werd tijdens de zoektocht naar haar broer Chris namelijk gevangen genomen door de Umbrella Corporation, waarna de dame ontwaakt in een gevangenis op een door zombies overrompeld eiland, niet echt je ideale vakantieplek dus. Waar ieder normaal persoon de daver op het lijf zou krijgen, gaat ze verder op zoek naar Chris en bindt ze de strijd aan met de geïnfecteerde eilandbewoners. Op haar weg komt ze uiteraard nog andere personages tegen en zal de plot zich langzaamaan ontrafelen. We willen het niet spoilen, maar op verhaalvlak komt de speler in ieder geval niets tekort. Jullie mogen er dus van uitgaan dat het script in dit spel beter werd geschreven dan dat van de gelijknamige films.

Aan sfeer hebben we hier ook geen gebrek dankzij de ronduit griezelige achtergrondmuziek en dito geluiden. Zo waanden we ons in een echte horrorfilm en kregen we regelmatig de daver op het lijf. Helaas waren de stemacteurs niet van hetzelfde kaliber, gezien deze er maar niet in slagen een greintje emotie over te brengen. Dit is uiteraard te wijten aan de ouderdom van het spel, gezien dit gebrek destijds de normaalste zaak van de wereld was. Gezien we het hier over een remake hebben, had Capcom de regeltjes tekst beter opnieuw laten inspreken, want gezien de tranen die in het spel vloeiden, kon het wat weer emotie gebruiken.

Onder HD-remake verstaan we bij 4Gamers dat het hier minimaal over een lichtjes verbeterde versie gaat op visueel vlak, iets waarvan we bij deze titel niet te veel merken. De graphics zijn nauwelijks opgewaardeerd en zouden even goed op een oude CRT-televisie kunnen worden weergegeven, wat een spijtige zaak is, want dit spel verdient meer dan een simpel laagje vernis. Zo beweegt alles en iedereen zich nogal houterig en lijken handen op ovenwanten. Als je ziet wat andere studio's met hun oudere titels verwezenlijkten, dan weet je gewoon dat het pakken beter kan dan dit.

De controls hadden ook een aanpassing verdiend en ook hier blijft alles onveranderd, wat resulteert in een besturing die naar hedendaagse normen gewoonweg niet voldoet. Zo moeten we ons personage eerst draaien, voordat ze een bepaalde richting uit kan wandelen, wat tot grote frustraties leidt en Claire als een bejaarde dame doet overkomen. Ook de physics bij het lopen zien er slechter uit dan bij het origineel. Doordat de analoge sticks van vandaag gevoeliger zijn dan die van de vorige generatie, merken we kleine afwijkingen naar links of rechts tijdens het rennen, wat echt geen zicht is. Ook de camera heeft zijn kuren, want deze verplaatst zich zoals hij zelf wil, ongeacht of we kunnen zien waar onze vijanden zich bevinden. Dit is de perfecte aanleiding om controllers tegen de muur van de huiskamer aan gruzelmenten te knallen.

Gelukkig vinden we doorheen het spel wapens terug om ons te verweren tegen het zombiegespuis. Aanvankelijk moeten we ons behelpen met een mes, terwijl we later pistolen, machinegeweren en zelfs een kruisboog mogen hanteren. Dit laatste woord moeten jullie niet te letterlijk nemen, want richten blijkt niet zo evident en wanneer we ons mes in een vijand willen planten, zorgen de afschuwelijke controls ervoor dat je in de verkeerde richting loopt te zwaaien.

Nog een tegenvaller is het feit dat we een actieknop moeten gebruiken om trappen te gebruiken. Dit voelt onwennig aan en brengt ook nog eens laadtijden met zich mee. Wanneer we een deur willen openen steken deze laadtijden ook de kop op en mogen we kijken naar een - u raadt het al - deur, vergezeld van het geluid van voetstappen. Dit mocht misschien ooit beklijvend geweest zijn, maar ondertussen is het eerder lachwekkend. We kunnen gerust nog op verdere negatieve details blijven doorhameren, maar uit respect voor jullie en hetgeen waar de reeks ooit voor stond, willen we dit niet doen uitmonden in een scheldtirade.