Hands-on preview: Rayman Origins

De laatste jaren verscheen Rayman vooral in het gezelschap van de knotsgekke Raving Rabbids. Op zich niets mis mee, maar de konijntjes van Ubisoft eisten al snel alle aandacht op en Rayman leek van het toneel gestoten te worden. Zo behandelen we helden van weleer uiteraard niet en dus vond Ubisoft het hoog tijd voor de ultieme comeback van het icoon. Rayman Origins verschijnt pas eind november en laat dus nog even op zich wachten, maar wij geven je alvast onze eerste indrukken van het spel.

Het prille begin

De laatste tijd worden we regelmatig om de oren geslagen met zogenaamde reboots, waarmee uitgevers en ontwikkelaars proberen om grote reeksen uit het verleden weer leven in te blazen via een nieuw begin. Niet zelden hoor je dan dat men terugkeert naar de roots zodat de essentie van de reeks opnieuw boven komt drijven, maar de realiteit heeft al geleerd dat zulke uitspraken soms vooral marketingpraat zijn en blijven. Of dit ook het geval is bij Rayman Origins valt natuurlijk nog af te wachten tot we de game in zijn geheel hebben kunnen spelen, maar voorlopig zijn we wel al erg optimistisch, zij het onder voorbehoud.

Rayman Origins keert terug naar de roots van Rayman, letterlijk en figuurlijk. We zien niet hoe Baby Rayman geboren wordt of zo, maar krijgen wel te maken met een redelijk jonge Rayman. Het verhaal speelt zich dan ook af voor de allereerste Rayman-game, die inmiddels alweer dateert van 1995. We zien hoe Rayman en zijn vrienden genieten van het goede leven, zij het niet voor lang. Voor we het goed en wel beseffen zitten we in de problemen en de Glade of Dreams is een puinhoop geworden waar gespuis lijkt te regeren. Hoog tijd dus voor Rayman om orde op zaken te stellen en op avontuur te trekken om een hoop Electoons te bevrijden.

Klassiek platformplezier

Wanneer Rayman Origins ook qua gameplay terug naar het prille begin wil, kan het niet anders dan een side-scrolling platformavontuur zijn. Dat is dan ook exact wat het spel is, al zijn wel wat vernieuwingen aangebracht om het geheel naar de 21ste eeuw te katapulteren.

Laten we evenwel beginnen bij het begin. Rayman moet de Glade of Dreams zien te redden en dat doet hij door zoveel mogelijk Electoons te bevrijden. Deze roze wezentjes zitten namelijk opgesloten in kooien, verspreid over verschillende werelden en verschillende levels. Rayman zal elk level moeten doorkruisen en zich voorbij een hoop obstakels moeten werken om tot bij de Electoons te geraken. Elke wereld bevat een reeks levels en elk level heeft veelal drie kooien, eentje op het einde van het level en twee die je in de loop van het level kan ontdekken. De kooi op het einde is nodig om naar een volgend level te geraken, terwijl de overige kooien eerder optioneel zijn. Toch lonen ook deze Electoons de moeite om te bevrijden, daar ze toegang verschaffen tot extra levels en als dusdanig ook de levensduur van het spel verlengen.

Natuurlijk geraak je niet zomaar tot bij de Electoons. Je zal moeten springen, klimmen, zwemmen, zweven en meer om je doel te bereiken. Ook moet je regelmatig op de vuist met gespuis dat in de weg staat, wat maakt dat Rayman Origins alvast alle ingrediënten in huis heeft om een rasechte side-scrolling platformer te zijn.

Natuurlijk moeten de ingrediënten goed gecombineerd worden en dat gebeurt ook. Rayman Origins bezit een erg aangename flow waardoor het lijkt of je door het level heen surft, of daar toch op zijn minst de mogelijkheid toe krijgt. Je kan het immers ook wat rustiger aan doen en je tijd nemen om obstakels te bestuderen, maar leuker is het toch om de volle vaart aan te houden en snel te anticiperen. Wat dat betreft valt het tempo van de game te omschrijven als iets wat het midden houdt tussen de vele side-scrolling platformers uit de Mario- en Sonic-reeks, en dat is niet de enige vergelijking die valt te maken.

Zonder bepaalde bewegingen exclusief te willen reserveren voor de Mario-games, valt het wel op dat Rayman Origins een sterke kern van de Mario-formule in zich draagt. Het springen op vijanden, de wall jump, de ground pound, het zijn zaken die elke Mario-fan kent en in dit Rayman-avontuur voelen ze nagenoeg hetzelfde aan. Minpunt? Verre van, want dergelijke zaken behoren nu eenmaal tot het DNA van een goede platformer. De game heeft trouwens nog voldoende achter de rug om een eigen stempel te kunnen drukken, de Rayman-stempel. Zo zullen bepaalde levels zeker een belletje doen rinkelen bij fans van de oudere Rayman-games, met misschien wel de levels met de paarse mug als meest herkenbare.

Aan het einde van elke wereld moet Rayman telkens een van de feeën zien te redden. Dit houdt vaak een achtervolging in die je vaardigheden zal testen. Lukt het je om de rondborstige schoonheid te bevrijden, dan krijg je als beloning een nieuwe kracht. Zo kan je op den duur meppen met je vuisten, zweven door je haar als propeller te gebruiken, zwemmen, tegen muren oplopen, verkleinen tot een miniatuur van jezelf en meer. Uiteindelijk zit je dus met een aardige hoeveelheid bewegingen die je kan en moet gebruiken om elk level tot een goed einde te brengen.

Visueel magnifiek

Rayman Origins kan je gerust omschrijven als een visueel aantrekkelijke game, en dat niet alleen omwille van de rondborstige feeën. Visueel aantrekkelijk is misschien zelf te min, want eigenlijk is Rayman Origins nier meer of minder dan visueel magnifiek. De stijl is komisch en de kleuren spatten van het scherm. De verschillende animaties van vijanden zijn een lust voor het oog en uiteindelijk gebeuren er zoveel zaken op het scherm dat je hoogst waarschijnlijk de helft mist. Als er iets is waar Rayman Origins een visitekaartje mee aflevert, dan is het wel met het artistieke ontwerp. Dat betreft trouwens ook het geluid van de game. Hoewel bepaalde deuntjes ons wel al snel begonnen te irriteren, zijn de verschillende geluidseffecten erg goed en bieden ze zeker een meerwaarde aan de gehele ervaring.

Bedenkingen

Tot nu toe zijn onze ervaringen met Rayman Origins uiterst positief, maar blind voor eventuele tekortkomingen zijn we natuurlijk niet. Zo zijn er nog een aantal puntjes waar we ons hart voor vasthouden. De gehele game zou bijvoorbeeld 60 levels gaan bevatten, waarvan wij inmiddels iets meer dan de helft gespeeld hebben. Dit kostte ons amper tijd en moeite en dus is het de vraag hoeveel uren je uit de game kan halen.

Ook de moeilijkheidsgraad is iets waar we nog vragen bij hebben, want Rayman Origins lijkt tot op zekere hoogte zo toegankelijk te zijn dat er geen uitdaging meer te bespeuren valt. De controls heb je zo onder de knie en dat is uiteraard goed, maar de aard van het leveldesign maakt dat de moeilijkheidsgraad nooit boven het makkelijk haalbare uitstijgt. Dit valt bijvoorbeeld goed te illustreren met de vlieglevels, waarbij je plaats neemt achterop een paarse mug om het level te doorkruisen. De mug in kwestie kan iets afvuren (vraag ons niet wat het precies is) om vijanden mee te doden.

Van een limiet qua munitie is evenwel geen sprake en evenmin is er iets als een soort laadtijd, die maakt dat je bijvoorbeeld maar tien keer na elkaar kan schieten en dan enkele seconden moet rusten. Een cadeau voor de speler? Voor sommige spelers wel ja, maar de speler die uitdaging zoekt vindt die natuurlijk niet op deze manier. Rayman Origins loopt dan ook het risico voor vele platformfanatici een wandeling in het park te worden.

Voorts dient nog gezegd te worden dat Rayman Origins een lokale co-op van 4 spelers toelaat, gelijkaardig aan de co-op die ook bij New Super Mario Bros. Wii te vinden is. Deze functie hebben we evenwel niet kunnen testen en dus valt het nog af te wachten hoe dat precies zal uitpakken, al zijn de verwachtingen positief. Dergelijke games worden plots nog een stuk leuker wanneer je ze met vrienden kan spelen en elkaar verwijten naar het hoofd kan slingeren omdat de ene of de andere een blunder begaat. Het enige wat hier fout kan lopen, is dat het leveldesign niet optimaal zou zijn voor een dergelijke co-op, maar dat valt dus nog af te wachten.