Hands-on preview: Assassin's Creed: Revelations
Een grijze donderdagochtend. In de vroegte al miezert regen naar beneden en wordt Brussel in een donker deken gehuld. De wereld staat echter niet stil, zelfs op dit vroege uur gonst onze hoofdstad van bedrijvigheid. In dat grote beeld is er één lichtpunt: uw redacteur die zich een weg baant naar de Spirito Martini. Ubisoft tovert die oude kerk immers om tot de locatie van een persevenement voor Assassin’s Creed: Revelations, een uitnodiging waar we graag op ingaan. De treinen lijken niet veel zin te hebben, maar gelukkig komen we toch op tijd aan. De warmte lokt ons naar binnen en we ruilen de koude buitenwereld in voor een zachtere temperatuur in het Assassin’s Creed-universum. Postkaarten bestonden in dat tijdperk nog niet, maar bij wijze van poging sturen we jullie via deze preview toch onze ervaringen op.
Bij het betreden van de oude kerk gingen we haast écht terug in de tijd. Er volgt een vriendelijke begroeting van de PR-dame en samen met de talrijke bubbels in onze cola kwamen ook de eerste zenuwen tevoorschijn. We namen onze vragen voor het interview nog eens door, zetten snel foto’s over van geheugenkaart naar laptop en namen alvast een notitieblok en balpen in de hand. Wat zouden we vandaag te zien krijgen? Juist ja, de nieuwste game in de Assassin’s Creed-franchise. Senior Level Designer Falco Poiker was ook aanwezig en zou ons een half uurtje van het spel laten zien. Toen de man het podium zou betreden schoof iedereen dichter. Het laadscherm verdween en toen kon alles beginnen. Assassin’s Creed: Revelations is het laatste deel in het verhaal rond Ezio Auditore Da Firenze. De jongeman kennen we uit Assassin’s Creed II en Assassin’s Creed: Brotherhood als de Italiaan die zijn ouders vermoord zag worden door de Tempeliers. Sindsdien wandelt hij op het pad van de Assassijnen, een organisatie van huurmoordenaars die al eeuwenlang een strijd voert tegen de Tempeliers.
In dit nieuwe avontuur is Ezio vijftig jaar oud. Zoals dat gaat op latere leeftijd, reflecteert hij over de zin van het leven en zijn plaats in de wereld. Hij denkt ook na over het verleden en gaat op zoek naar Masyaf (dat we nog kennen uit de eerste Assassin’s Creed). Er zou een groot geheim onder het fort verborgen liggen, een geheim dat alleen onthuld kan worden met vijf zegels. Altaïr (de protagonist uit het eerste deel) borg al zijn kennis namelijk op in een verborgen bibliotheek die afgesloten is door vijf artefacten van de Eerste Beschaving. Wanneer Ezio eindelijk arriveert merkt hij dat het kasteel in handen is van de Tempeliers en zet hij alles op alles om hen te verslaan.
Poiker heeft ons al op het tipje van onze stoel gekregen, maar gaat nog een stap verder. Hij vertelt hoe zijn zoektocht Ezio naar Constantinopel brengt, waar hij (in het stuk dat wij eerst te zien kregen) op zoek gaat naar de derde sleutel. Een bepaalde sprong doet denken aan de spectaculaire beweging die we al eens maakten in Modern Warfare 2, waar we op het nippertje toch onze bijl in het ijs kregen. Na her en der omhoog te klauteren (zoals we dat kennen van de volgelingen van Romulus) bereiken we eindelijk die verdomde sleutel en – nog beter nieuws – het einde van de voorstelling. In een serene sfeer beweegt iedereen zich - mits wat zenuwachtig gedrag - naar een console. De mensen van Ubisoft zorgden voor een aangename ervaring, met een gemakkelijke stoel, cola in de hand en een flatscreen voor jou alleen. Daar hadden we eerst wat twijfels over, maar op deze manier was het zeer aangenaam om te spelen. De aanwezige collega’s waren al snel verzonken in de sfeer van de game en het enige geluid dat te horen was, was dat van jouw eigen scherm.
Door de mensen van Ubisoft werden we vriendelijk verzocht in ons verslag geen spoilers te vermelden. Het is immers niet leuk om een volledige beschrijving te lezen voor je zelf met het spel aan de slag kon gaan. Zo denken wij er ook over en dus zal je van ons geen pretbedervende details te horen krijgen. De singleplayercampagne is nog steeds opgedeeld in verschillende sequences, waarvan we de tweede en vierde mochten spelen. Op het nippertje konden we nog een glimp van deel vijf opvangen, maar het bleef dan ook bij een glimp. In het tweede deel komt Ezio aan in Constantinopel. Daar ontmoet hij de leider van de plaatselijke moordenaarsgilde, die hem meteen wegwijs maakt in de stad. Je krijgt ook meteen te maken met een van de grootste veranderingen in het spel, de hook blade. Die kan je gebruiken om heel wat sneller te klimmen en iedereen was het erover eens dat zoiets wel welkom was. Het is niet alleen handig om omhoog te gaan, je kan er ook razend snel mee dalen door middel van zogeheten ziplines. Je kan dan ook tijdens het glijden een doelwit uitschakelen door op het juiste moment de juiste knop in te drukken om een kill uit te voeren. Je kan er vijanden ook mee ontwijken zonder aan snelheid in te boeten, wat in voorgaande episodes niet altijd het geval was. Er is echter niet veel tijd om aan het nieuwe systeem te wennen, want niet lang onze eerste kennismaking ermee worden twee hoofdkwartieren aangevallen. Een hectisch moment want je moet meteen van hot naar her.
Wanneer je een hoofdkwartier moet bewaken krijg je bepaalde hulpmiddelen tot jouw beschikking, wat een leuke vernieuwing is die Revelations brengt. Zo kan je op de daken respectievelijk leiders en (boog)schutters plaatsen, en kan je op het niveau van de straat gebruik maken van barricades of artillerie. Het is even zoeken maar op termijn lukt het goed en is het een leuk systeem om vernieuwing in de gevechten te brengen. De leiders dienen om mensen aan te moedigen en per kill verdien je punten waarmee je dan nieuwe eenheden kan plaatsen. Nadat we het gebied met succes verdedigd hadden, konden we op het einde ook een blik werpen op de Borgia-torens die opnieuw hun opwachting maken
Sequentie vier toont ons dan weer een heel ander steekspel. Daar is het de bedoeling om een aanslag te verijdelen. Je zal moeten infiltreren op een openbare locatie, waar de feestgangers zich van geen kwaad bewust zijn. Met behulp van de Eagle Sense kan je de daders identificeren en ombrengen voor zij dat doen met jouw doelwit. Je kan ook gebruik maken van verschillende elementen uit de omgeving om zelf bommen te maken, die dodelijk kunnen zijn maar evengoed enkel dienst doen als afleidingsmanoeuvre. De Eagle Sense komt ook zeker van pas bij het ontdekken van verborgen paden of deuren en is een echte toegevoegde waarde in het spel.
Wat de verdere gameplay betreft kunnen we iedereen geruststellen: die voelt in de eerste plaats nog altijd even vertrouwd aan. Dat is goed nieuws voor fans van de franchise én voor mensen die het spel voor de eerste keer spelen, want de drempel ligt nog altijd op hetzelfde niveau. Het vechten heb je na vijf minuten opnieuw volledig in de vingers en zelfs de hook blade laat zich zowel in aanval als verdediging heel gemakkelijk hanteren. De bewegingen ogen mooi en zijn intuïtief uit te voeren. De graphics zien er ook prachtig uit, waarbij elk detail weer lijkt te kloppen. Ook de mooie Hagia Sophia is weer van de partij, terwijl de gebouwen en verschillende onderdelen van de spelwereld er opnieuw verzorgd en gedetailleerd uitzien.
Jammer genoeg kwam nu het gevreesde moment waarop men de controller lief uit onze handen nam en de speelsessie werd stopgezet. Iedereen moest even bekomen, want het was niet alleen een hels avontuur geweest dat heel aangenaam speelde, maar ook een schat aan informatie die je zo goed en kwaad als maar kon probeerde te noteren tijdens het spelen.
Om te eindigen kozen we voor een leuke quote. Wanneer Ezio aan zichzelf twijfelt, krijgt hij de vraag "Ha, were you ever old?". Met die woorden en vol goede moed trokken we weer de koude tegemoet. Het was harder beginnen regenen en we keerden huiswaarts. De blik op oneindig, maar stiekem, onopvallend, toch zoeken naar richels en mogelijkheden om snel te ontsnappen indien dat nodig mocht zijn.
