HANDS-ON PREVIEW | Lost Eidolons: Veil of the Witch - Turn-based strategische fun met een twist.

Ocean Drive Studio bracht eerder de voorganger uit in 2022, dat gewoon Lost Eidolons heette. Die kon rekenen op overwegend positieve commentaar inzake het gevechtssysteem, variëtiet in klassen en personages, stemacteerprestaties en verhaal maar schoot hier en daar tekort qua animaties, verhaaltempo en presentatie. Lost Eidolons: Veil of the Witch (Veil) is een soort spinoff/sequel die dieper ingaat op bepaalde stukken van het verhaal van het origineel, maar met nieuwe personages en betere afwerking.

Veil is net zoals de eerste Lost Eidolons een turn-based tactical RPG, maar nog een stuk meer combat-gedreven (dus minder duimendraaiende kamp-sessies) en introduceert ook een roguelike element in de vorm van zowel de paden die je kan kiezen tijdens je avontuur als de beloningen die je krijgt achteraf. Elk personage heeft ook een unieke skilltree die rechtstreeks afhankelijk is van hoe je de beloningen gebruikt.

Het gevechtssysteem is een stuk genuanceerder dan op het eerste zicht lijkt en alhoewel de tutorial alles goed uitlegt, leer je het meeste toch "on the job", zoals dat verschillende wapens en loadouts ieder personage zijn of haar beurt andere acties laat doen. Dat tegenstanders zwak zijn tegen bepaalde elementen, wapens, of zelfs wapens en terrein. Synergies tussen uitrusting, skills en zwakheden zullen hier een grotere rol spelen dan in een gemiddeld TRPG, wat ook de moeilijkheidsgraad (zeker voor spelers die geen roguelike gewend zijn) omhoog trekt. Want wanneer de party uitgeroeid is (zeker niet denkbeeldig), begin je opnieuw.

Jin Sang Kim, de creatief directeur, merkte dat spelers minder interesse hadden voor lange introducties en grote stukken verhaal in Lost Eidolons 1, dus is dit hier een stuk minder aanwezig en na een scene van enkele minuten waar je Ashe, het hoofdpersonage, geheugenverlies ziet krijgen en wakker worden op een eiland en gelijk tegen enkele zombies en een necromancer moet vechten met een priesteres die hij al heel zijn leven kent (maar zicht niet herinnert) zit je al gelijk midden in het spel. Zeker voor een roguelike is dat zeer welkom, gezien je waarschijnlijk meer dan enkele keren opnieuw zal moeten beginnen. En geen twee keren zullen dezelfde zijn, maar dat is wat het fris en spannend houdt.

Animaties, vormgeving en presentatie van zowel personages, aanvallen als de wereld zelf (een eiland genaamd Anareios) zijn duidelijk veel beter afgewerkt met ook een rijker geluidenpakket en meer opties voor eigen voorkeuren.