HANDS-ON PREVIEW | Avatar: Frontiers of Pandora voldoet nog niet helemaal

Avatar: Frontiers of Pandora had normaal gezien ongeveer met de release van Avatar: The Way of Water moeten verschijnen, maar zal uiteindelijk pas eind dit jaar verschijnen. Wij kregen onlangs wel de kans om enkele uren met de game aan de slag te gaan en in de huid te kruipen van een Na’Vi.

Tijdens onze preview worden we meteen midden in de game gedropt en krijgen we de opdracht om een of andere resource te gaan zoeken. Het zorgt er meteen voor dat je op trektocht mag gaan in de wereld van Avatar: Frontiers of Pandora.

Daarbij leren we al heel snel dat er flink wat resources te vinden zijn in de wereld. Vrijwel alle planten en dieren lijken wel iets toe te voegen op dat vlak. Het is dan ook bijzonder nuttig om constant te scannen wat er allemaal interactief is en wat je kan gebruiken.

Aangezien wij de game dus niet vanaf het begin aan het spelen waren, werden we hier wel een beetje door overrompeld. In het menu is het alvast heel duidelijk dat je heel wat zal kunnen vergaren om er daarna allerhande potions en items van te maken. Ubisoft heeft op dat vlak wel één vreemde keuze gemaakt, door telkens een animatie toe te voegen wanneer je iets wil oprapen.

Schiet je een of ander wezen dood en wil je daar wat dingen van oprapen, dan zal je personage een klein ‘gebedje’ uitspreken vooraleer dat gebeurt. Bij planten moet je regelmatig dan weer een kleine minigame tot een goed einde brengen, waarbij je de juiste kans moet vinden om de vrucht of wat dan ook te oogsten. Twee zaken die het tempo volledig uit het spel halen. We snappen dat de Na’Vi veel respect hebben voor de natuurlijk, maar andere games hebben al aangetoond dat dit soort acties enkel voor irritatie zorgen na een tijdje.

Voor onze missie moesten we dus één resource zoeken. In het menu staat gelukkig duidelijk uitgelegd waar je die kan vinden. De wereld is immers opgedeeld in verschillende biomes waar je dus ook verschillende planten kan zoeken. Nadat we in de juiste biome waren geraakt, moesten we wel nog heel wat scannen om uiteindelijk de juiste plant te vinden. Niet echt een aangename activiteit en we hopen dan ook Avatar: Frontiers of Pandora dit soort quests niet constant in de game steekt.

Tijdens onze zoektocht konden we ook een paar keer de strijd aangaan met allerhande vijanden. Dieren die het niet zo op ons begrepen hadden of mensen die de Na’Vi op zicht aanvallen. Daarbij konden we pijl en boog gebruiken om ons te verdedigen, maar ook een machine gun. Spelen met pijl en boog was best leuk en voelde vrij natuurlijk.

De gunplay was minder leuk en voelde nogal flets. Bovendien deden kogels echt belachelijk veel schade op de mechs die de mensen gebruiken. Later in de game kregen we het ook aan de stok met een helikopter die we met evenveel gemak neerschoten.

Nadat we de plant die we zochten gevonden hadden en afleverden bij de juiste persoon, werden we iets verder in de game gedropt. Daar kregen we de opdracht om een Sky Mountain te beklimmen, op zoek naar een gevleugeld dier waarmee we door de lucht zouden kunnen zoeven.

Hier kwamen we wat in de problemen met de pathfinding in de game. Avatar: Frontiers of Pandora is een open-world game, maar wij kwamen toch iets te vaak terecht op plekken waar we uiteindelijk niet hoorden te zijn. Zo slaagden we er zelfs in om op een bepaald moment een gesloten deur te omzeilen, waarna we dan weer wel een stuk terug moesten lopen, omdat een actie niet getriggerd werd en we niet echt verder geraakten in de missie.

We weten ook niet echt of het aan ons lag – het is nu niet bepaald de eerste game in dit genre die we speelden – of aan de manier waarop de game is gemaakt. Het is in ieder geval zo dat wij het niet altijd helemaal duidelijk vonden waar we nu exact naartoe moesten.

Na een tijdje zijn we er dan toch in geslaagd om onze mount te vinden en konden we eindelijk de lucht gaan verkennen. Ook hier hadden we echter weer het gevoel dat het allemaal niet zo vlot verliep. De controls waren onhandig en het vliegen voelde ook een beetje traag.

Niet dat Avatar: Frontiers of Pandora geen positieve punten heeft. Er lijkt immers echt wel veel aandacht gegeven zijn aan het creëren van een prachtige wereld, vol opvallende kleuren die je echt wel het gevoel geven dat je op een andere planeet vertoeft. Diepgang is er op dat vlak dus echt wel aanwezig, maar bepaalde aspecten van de gameplay voelden – in de korte periode dat wij konden spelen – gewoon niet helemaal goed. Ook hadden we redelijk wat last van pop-in, maar dat zien we nog door de vingers bij een vroege versie van een game.

Tot slot nog even een woord je over de ‘kritiek’ die de game al eerder kreeg dat dit eerder Far Cry: Avatar was. Die is niet helemaal onterecht, maar ook verre van een probleem. Ja, er is duidelijk gekeken naar Far Cry en hoe daar een wereld wordt neergezet, maar er zitten meer dan genoeg verschillen in de twee games – sommige goed, andere minder goed – dat Avatar: Frontiers of Pandora moeilijk echt een soort spin-off van Far Cry genoemd kan worden.