HANDS-ON PREVIEW | Nog één potje in de Call of Duty: Modern Warfare II Beta

In aanloop naar de release op 28 oktober mochten we twee weekends lang meestrijden in de multiplayerbèta van Call of Duty: Modern Warfare II. Terwijl de bèta zelf een nieuw deelnamerecord vestigde voor de franchise, werden er na afloop natuurlijk allerlei uiteenlopende meningen in het rond geslingerd. Die van ons ga je zo lezen, maar dat er veel “nog één potje” gescandeerd werd door de headset om uiteindelijk pas midden in de nacht de console uit te zetten, geeft misschien al veel weg.

Er was alleszins genoeg inhoud in de bèta gepompt om ons urenlang zoet te houden op het online front, met een breed scala aan modi en een handvol – stuk voor stuk – toffe maps. Het tweede weekend voegde aan die gevarieerde mix van 6 tegen 6 spelmodi ook nog de grotere Battlefield-achtige modi voor tientallen spelers toe. Ground War kenden we al, maar vooral Invasion was een opvallende nieuwe: dit is eigenlijk een 32v32 Team Deathmatch, maar dan met de toevoeging van AI-gestuurde bots. Een best vermakelijke spelmodus, die ons een beetje nostalgisch deed terugdenken aan onze dagelijkse Titanfall-potjes van een hele tijd geleden.

Het blijft persoonlijke voorkeur, maar ondergetekende heeft zijn Call of Duty het liefst zo klassiek mogelijk. Die grootschalige moderne oorlogsvoering op grotere maps met een hoop voertuigen in de mix stoppen we daarom veel minder in de rotatie. Ook deze bèta had je dus meer kans om een 4Gamers-doelwit voor je wapenloop te zien in het gekende Team Deathmatch, Hardpoint, Search & Destroy en Domination. Maar er waren ook twee nieuwe 6vs6-modi te bespeuren in de bèta. Prisoner Rescue draait om het bevrijden of verdedigen van twee gijzelaars. Al kan een ronde ook eindigen wanneer één van beide teams volledig geëlimineerd is. Je moet het hier zonder respawns stellen, maar gesneuvelde teamgenoten kun je wel reviven om ze opnieuw in de actie te brengen.

De andere nieuwkomer – Knockout – speelt min of meer als een tactische variant op Team Deathmatch, waarin beide teams strijden om een tas met cash geld één volledige minuut binnen de eigen rangen te houden. De speler die het geld vasthoudt is uiteraard voor iedereen zichtbaar, wat het extra lastig maakt. Ook hier zijn de respawns uitgeschakeld en is het hele vijandelijke team liquideren een geldig pad naar de overwinning. Al kan je hier slechts één keer door een teamgenoot nieuw leven worden ingeblazen. Toegegeven, heel wild werden we niet van deze nieuwe spelmodi, maar we vonden ze tof genoeg om er de klassieke modi mee af te wisselen.

Wij hebben deze bèta ook heel wat gespeeld vanuit het third-person perspectief. Die aparte speellijst, waarbij je je gekozen operator in alle glorie op het scherm ziet via een over de schouder camera, zien we na jaren afwezigheid maar al te graag terugkeren. Dat heeft wellicht te maken met de duizenden uren die we ooit verloren hebben aan de SOCOM-franchise in de hoogdagen van de PlayStation 2. Je blijft wel niet voortdurend in dit camerazicht spelen, van zodra je over je loop mikt, schakelt het spel zeer vlot over naar een first-person standpunt. Dat first-person perspectief zal bij de grootste spelersgroep de manier blijven om hun jaarlijkse Call of Duty-fix te beleven, maar we juichen beide opties toe.

Wat meteen opvalt in de gameplay, als meer casual speler op het competitieve slagveld, is de strakke gunplay die we al jaren van de reeks gewend zijn, het naar ons gevoel ietwat teruggeschroefde tempo en de wel erg korte Time To Kill (TTK). Dat je zo snel iemand kunt omleggen elimineert elke vorm van een spannend heen-en-weer vuurgevecht. De handvol omgevingen waarin we die snelle confrontaties in de bèta konden uitvechten zijn wel stuk voor stuk goed ontworpen. Breenbergh Hotel, een luxueus hotel in Amsterdam, was onze duidelijke favoriet, maar ook de kleurrijke Mexicaanse marktplaats in Mercado Las Almas vormt een uitstekend decor voor enkele chaotische close-combat vuurgevechten. Farm 18 dropt je dan weer in een verlaten cementfabriek dat nu dienstdoet als trainingsfaciliteit, met in het midden een duidelijke referentie naar de populaire Shoot House map uit de 2019-reboot. Het afvuren van een wapen voelt niet alleen goed, het oorverdovende wapengekletter klinkt ook weer heerlijk. Bovendien oogt het grafisch vanzelfsprekend ook weer net dat tikkeltje strakker.

Voorts is er aan die oh zo vertrouwde maar nog altijd lekker spelende gameplaymix wel wat gesleuteld. Zo kun je slidings niet meer onderbreken (al werd daar door de community al rap iets op gevonden), maakt de zogenaamde dolfijnduik (tijdens een sprintje snel naar een voorwaartse buikligging duiken) een comeback en kunnen spelers ook aan richels blijven hangen. Je kan al hangend je pistool afvuren en zo hebben wij toch regelmatig enkele niet-oplettende spelers te grazen genomen. Hey, als de reflexen niet altijd meer zijn wat ze ooit geweest zijn, dan moet je ze op een sluwere manier naar hun respawn knallen.

Dat het perksysteem niet langer al je voordelen geeft aan het begin van de match, vinden we na een paar weekends knallen vooralsnog eerder een aanpassing om de boel aan te passen. De eerste twee basis perks zijn direct beschikbaar van bij de start, terwijl de bonus- en ultieme perk pas na verloop van wedstrijdtijd worden ontgrendeld. De opmerkelijke keuze om spelers die hun wapens afvuren niet meer te tonen als rode stippen op de minimap kreeg unaniem de meeste kritiek. Om vijanden te markeren op de map moet je nu toch echt die UAV-drone scoren. Voetstappen klinken ook wat luider dan voorheen en die combinatie zorgt er wel voor dat nog meer spelers een tentje opzetten. Wij plaatsten in het verleden altijd een geluidsdemper op ons wapen, maar als het afvuren van je geweer je positie niet meer verraadt, is ook dat eigenlijk wat nutteloos geworden. Begrijpelijke kritiek dus aan het adres van ontwikkelaar Infinity Ward, al kunnen we de gemaakte keuze vanuit het perspectief van de meer casual speler wel begrijpen.

Natuurlijk keert ook de ‘Gunsmith’ terug in Call of Duty: Modern Warfare II, waardoor je nog steeds tientallen attachments aan je schietijzers kunt monteren om een wapen te bouwen die aan je behoeften voldoet. Ook hier hebben de makers enkele aanpassingen doorgevoerd. In tegenstelling tot de tien opties in Call of Duty: Vanguard kan je dit jaar maar maximaal vijf attachments aan je wapen hangen, elk met hun eigen voor- en nadelen. Dankzij het nieuwe Weapon Platform-systeem worden wapens gegroepeerd binnen dezelfde familie. Die wapens delen dezelfde hulpstukken en zo verzamel je een arsenaal aan attachments die maar één keer ontgrendeld hoeven te worden waardoor de sleur van de eindeloze grind wordt geëlimineerd. Het wordt enigzins complexer van zodra het je toelaat om je wapen zodanig te upgraden dat het een compleet ander wapen wordt. Als je bijvoorbeeld een bepaalde attachment vrijspeelt voor je M4-geweer kun je het veranderen in een M16.

Het duurde tijdens de bèta even vooraleer we door hadden dat je bepaalde wapens nu op een andere manier moet vrijspelen, maar dat kan net zo goed aan de verschrikkelijke gebruikersinterface liggen. Van het hoofdmenu tot het aanpassen van onze loadouts: het is een hele klus om te navigeren door alle tegels en het duurt te lang om de gewenste opties terug te vinden, omdat ze verstopt zitten onder verschillende menu’s. Het is mijlenver verwijderd van de eenvoudige gebruikersinterface die we gewend zijn van de reeks.