[Hands-on] Detroit: Become Human

Detroit: Become Human

[geschreven door Brent]

Detroit: Become Human is het nieuwste liefdeskind van Quantic Dream-oprichter David Cage. Detroit volgt languit dezelfde lijnen als zijn voorgangers: een cinematische game-ervaring waarbij het verhaal en de personages veelal voorrang krijgen op de gameplay. Met deze IP wilden ze daar verandering in brengen, maar dat lijkt hen voorlopig niet te lukken. Het verhaal neemt alweer het voortouw, met enkele nieuwe maar twijfelachtige mechanics.

Zoals we van Quantic Dream gewoon zijn neemt het verhaal de voorgrond in Detroit: Become Human. In het eerste chapter dat we te spelen kregen, leren we dan ook al snel de drie hoofdpersonages kennen: drie androids die luisteren naar de namen Kara, Connor en Markus. Elk beleven ze hun eigen avontuur, waarin jij beslist over hun acties en leven en soms ook hun dood.

Detroit: Become Human speelt zich af in het jaar 2038. Om het leven van de mensen te vergemakkelijken worden androids ingezet, menselijke robots geprogrammeerd om zeer hard te werken, geen gevoelens te hebben en vooral te gehoorzamen. Bij die twee laatste durft het wel eens fout te lopen, waardoor deviants ontstaan, androids die niet echt blij zijn met de positie van slavernij waarin ze verkeren.

Vanuit dit concept leren we de drie characters kennen. Als eerste ontmoeten we Connor, een zeer geavanceerd prototype van androids die ingezet worden om op de deviants te jagen. Net zoals we in de eerdere demo’s al zagen, is de opdracht simpel. Red het kleine meisje uit de handen van de deviant zonder dat er al te veel slachtoffers vallen. Hij zal dan ook alles doen om zijn missie tot een goed einde te brengen.

Daarna maken we kennis met Kara, die we eerst zagen verschijnen in een tech-demo die Quantic Dream de wereld instuurde enkele jaren geleden. Haar verhaal begint in een winkel, waar ze wordt opgepikt door haar ogenschijnlijk nieuwe eigenaar. Tussen de schoonmaak van het armzalige huis waar we naartoe worden gestuurd door merken we al snel dat er dingen niet kloppen, en voor we het weten moeten we op de vlucht. Niet alleen om ons eigen hachje te redden, maar ook dat van onze nieuw toegeëigende dochter.

Als laatste is er Markus. Als persoonlijke butler van een bejaarde kunstliefhebber heeft Markus niet te klagen. De oude man behandelt hem zelfs als een persoon. Spijtig genoeg heeft zoonlief niet de goede manieren van zijn vader geërfd, wat Markus ertoe dwingt een daad te begaan die het begin van een heel nieuw leven betekent. Markus, nu deviant, sluit zich aan bij de andere deviants en start een ware revolutie.

Zo ontdekken we alle mogelijke hoeken van het verhaal. Connor hoort de opstand van de deviants te stoppen en staat aan de kant van de mensen. Markus wil dan weer gelijke rechten voor zowel android als mens en is bereid zeer ver te gaan om dit te bereiken, terwijl Kara alles vanaf de zijlijn beleeft en de gevolgen moet dragen van een heuse revolutie en de jacht op deviants. Deze aanpak geeft niet alleen een blik op alle dimensies van de wereld, maar stelt je ook in staat om als speler te kiezen welke kant misschien wel de overhand krijgt.

Quantic Dream implementeerde voor Detroit: Become Human ook enkele nieuwe mechanics om een nieuwe spelervaring te bieden. Zo kan je dingen onderzoeken en oppakken door de analoge stick een bepaalde richting uit te bewegen en heeft elk personage speciale vaardigheden die hem of haar zullen helpen op hun avontuur. Connor kan bijvoorbeeld bewijsmateriaal gebruiken op de plaats van een misdaad om de gebeurtenissen te reconstrueren.

Spijtig genoeg werken deze nieuwe mechanics vaker dan niet de game tegen in plaats van het naar een hoger niveau te tillen, en de speciale abilities worden al snel saai omdat je ze zoveel zal gebruiken. Je kan ook zelf verschillende cameraperspectieven kiezen tijdens het spelen, maar dat helpt dan weer niet bij het navigeren van de wereld. Botsen op muren en cirkeltjes draaien zal dan ook wel vaker dan eens voorvallen.

Wat het spel dan weer wel zeer goed doet is een grafisch meesterwerk neerzetten. De gezichten zijn levensecht en je kan in de poriën van de personages lichte zweetdruppels ontdekken. Ook de wereld zelf is mooi en kleurrijk en doet eerder aan een mogelijke toekomst denken dan aan een dystopische stad op een andere planeet. Ook de aparte soundtracks voor elk personage geven een unieke sfeer aan het hele plaatje.