Hands-on preview: Where The Water Tastes Like Wine
Where The Water Tastes Like Wine
Soms krijg je van die games voorgeschoteld waarbij de ontwikkelaar je een uitleg doet en je bij jezelf denkt: “Wat moet ik hier nu weer mee aanvangen?”. Zo’n game is ‘Where the water tastes like wine’, dat je als een vagebond door de Verenigde Staten stuurt op zoek naar de mooiste verhalen. We gaan een poging wagen om het goed uit te leggen, maar hebben nu al het idee dat het ons niet gaat lukken om het spel eer aan te doen.
‘Where the water tastes like wine’ (WWTLW) begint tijdens een pokerspelletje, waar je raar maar waar tegenover een wolf komt te zitten. Het is de laatste hand van de avond, je hebt de best mogelijke kaarten en besluit volledig all-in te gaan. Tot je verbazing verlies je toch en ben je de wolf in een klap heel wat geld schuldig. Hij heeft echter een deal. Hij wil niet je geld, maar je tijd. Hij wil immers dat je de Verenigde Staten doorkruist, op zoek naar verhalen, zodat je die later aan hem kan doorvertellen.
Aangezien reizen in je bloed zit, besluit je in te gaan op zijn aanbod. Vervolgens verandert het scherm in een grote kaart van de Verenigde Staten waar je vrij over kan bewegen. Op de kaart zijn heel wat locaties te vinden, waar je korte avontuurtjes kan beleven die je nadien dan weer aan andere reizigers kan doorvertellen. Leuk is ook dat je dezelfde verhalen later opnieuw kan tegenkomen, maar dan verteld door iemand anders. Die mensen doen er dan vaak nog een schepje bovenop, waardoor ook het verhaal dat jij vertelt interessanter wordt voor de andere reizigers in de wereld.
Die andere reizigers, 16 in totaal, zijn het hart van de game. WWTLW draait immers niet rond jouw verhaal, maar dat van de andere personages. Telkens je ze tegenkomt, vragen ze je om enkele verhalen te vertellen. Daarvoor moet je een keuze maken tussen de verhalen die je tijdens je tocht hebt verzameld. Kies je de juiste verhalen, dan win je het vertrouwen van de andere reizigers en zullen ook zij hun verhaal uit de doeken doen. Uiteindelijk krijg je zo een beter inzicht in die mensen en leer je uiteindelijk hun ware aard kennen.
Voor de verhalen van de personages en alle kleine verhaaltjes die je doorheen het spel ontdekt zijn heel wat schrijvers ingehuurd. Elk van de 16 grotere verhalen is geschreven door een andere schrijver, waardoor er in principe voldoende variatie moet aanwezig zijn om het doorheen het spelen interessant te houden.
WWTLW is een trage game, een ervaring. Je wandelt rustig over de landkaart heen, terwijl je ontdekkingen doet en verhalen verzamelt. Die ervaring wordt verder ondersteund door de muziek. Daarbij werd voornamelijk gekozen voor bluegrass, wat het jaren ’20-sfeertje dat de game uitstraalt nog verder uitbouwt. Ook de verhalen doorbreken die barrière niet, want ze worden verteld met enkele simpele prenten. Niet te veel poespas, dat is in deze game nergens voor nodig. Gelukkig is alle dialoog wel ingesproken, anders werd het misschien net iets te saai.
Tijdens het spelen kan je hier en daar ook een centje bijverdienen om zo geld te hebben om de trein te nemen. Die helpt je om sneller de kaart te doorkruisen. Dat is vooral later in het spel van belang, wanneer je minder verhalen moet ontdekken en vooral op zoek bent naar de andere reizigers, om hun verhaal te horen. Wanneer je er een nacht mee aan het kampvuur hebt doorgebracht, trekken zij er immers ook weer op uit.
