Hands-on preview: Ghost Recon Wildlands
Ghost Recon Wildlands
Vorig jaar werden we op de Ubisoft-persconferentie verrast door Ghost Recon Wildlands. De nieuwe Ghost Recon-game leek in de verste verte niet op de tactische serie die we gewend waren, maar bracht desalniettemin een aantal interessante elementen naar voren. Waar we het vorig jaar nog met een presentatie moesten doen, mochten we dit jaar eindelijk de controller in handen nemen.
Bij Ghost Recon Wildlands ligt de nadruk op samenwerking. Het is mogelijk om de game in je eentje te spelen, maar aangeraden wordt om samen met drie vrienden, of in ons geval twee onbekenden journalisten en een medewerker van Ubisoft, de gigantische open spelwereld te trotseren. Deze wereld geeft je een eindeloze hoeveelheid opties om missies aan te pakken; benader een dorp vanuit de lucht, zorg ervoor dat één speler de boel met een sluipschuttersgeweer van een afstandje in de gaten houdt, sluip naar binnen of ga gewoon guns blazing te werk. Het zijn allemaal opties, die op hun eigen manier even leuk zijn.
In Wildlands worden de Ghosts, een team van Amerikaanse elitesoldaten, naar Bolivië gestuurd. Hier heeft El Sueño, de leider van het Santa Blanca drugskartel, de macht in handen en het is de taak van de Ghosts om deze macht stukje bij beetje te doen afbrokkelen. Bolivië bestaat uit tien verschillende districten en door in elk district de regionale leider van het kartel uit te schakelen, kom je steeds dichter bij de illustere El Sueño.
In de missie die wij voorgeschoteld kregen gaan we op zoek naar een kopstuk van het kartel. We hebben echter één probleem; we weten niet waar hij zich bevindt. In plaats daarvan gaan we achter een van zijn handlangers aan, want wellicht weet hij meer over de locatie van zijn baas. Bij het huisje waar de handlanger zich bevindt, splitsen we op in twee teams. Ik stuur mijn drone de lucht in om alle vijanden te spotten en wanneer iedereen een doelwit heeft uitgezocht en, nog belangrijker, dit heeft gecommuniceerd, wordt er op de tel van drie geschoten. Als levenloze lappenpoppen storten de kartelsoldaten neer op de grond, met één overlevende: ons doelwit.
Al bij de eerste confrontatie wordt het belang van goede communicatie duidelijk. Spreek je niet duidelijk af welke speler welk doelwit omlegt, dan volgt er chaos. Het is dan ook duidelijk dat je Wildlands het beste speelt met drie vrienden en mocht je toch met onbekenden spelen, dan is het te hopen dat iedereen luistert.
Nadat al zijn vrienden dood zijn neergevallen heeft de handlanger genoeg gezien: hij neemt de benen. Met een auto vlamt hij weg en het is aan ons hem te volgen. Eén speler pakt een motor om achter hem aan te gaan, terwijl de rest van de spelers zich in een auto propt. Met een aantal goedgemikte schoten op de banden, weten we het doelwit tot stoppen te brengen en kunnen we de beste man eindelijk ondervragen. We krijgen een volgend doelwit waar we meer informatie kunnen vinden.
De locatie van de extra informatie is een redelijk eind van onze locatie. Gelukkig komt de Ubisoft-medewerker met een helikopter op de proppen en met z'n allen vliegen we richting het complex. Al gauw wordt duidelijk hoe uitgestrekt de omgeving is: we kunnen mijlenver om ons heen kijken en zien bergen, jungle, woestijnen; allerlei soorten ecosystemen. De claim dat dit de grootste open wereld die Ubisoft ooit gemaakt heeft, lijken ze waar te kunnen maken. Het is te hopen dat ze deze gigantische wereld voldoende gevuld hebben met activiteiten en missies.
Wanneer we op plaats van bestemming aankomen, springen we uit de helikopter en skydiven we naar beneden. We landen op een heuvel net buiten het zwaarbewapende complex en met de drone bekijken we de grote hoeveelheid rondlopende soldaten. Er wordt besloten stealth het gebied te betreden, zonder alarm te slaan de info buit te maken en zo snel mogelijk weer wegwezen - iets wat jammerlijk mislukt wanneer een medespeler per ongeluk een granaat gooit in een groepje soldaten gooit. Wat volgt, is een shoot-out, waarin tactisch te werk gaan alsnog van belang is. Terwijl twee spelers de informatie bemachtigen wordt door de andere twee spelers een voertuig gekaapt. Geen seconde te vroeg, want zodra we met zijn allen in de auto zitten, komt er net versterking aan. We weten de auto's in een heftige achtervolging af te schudden: missie geslaagd.
In de game gaat de missie nu nog verder – het kopstuk is inmiddels nog niet gevangen – maar wij moeten de controller weer inleveren. In de speelsessie van een half uurtje weet Wildlands een hoop van onze scepsis weg te nemen. De diversiteit in aanpak lijkt daadwerkelijk groot. We horen hoe Vlaamse en Nederlandse collega's de missies totaal anders hebben aangepakt en willen meteen die controller weer in handen nemen om de andere opties te verkennen. Helaas, ook wij zullen moeten wachten tot volgend jaar.
