Hands-on preview: PlayStation VR

Hands-on preview: PlayStation VR

De kooi daalde traag maar gestaag en bracht ons richting de sinistere bodem van de oceaan. De gebruikelijke "oohs" en "aahs" bij het bewonderen van de lokale fauna en flora sloegen echter snel om naar "OH SHIT" toen een haai tegen de kooi beukte. De roofvis rukte met zijn tanden de voorkant van de kooi af en onze hartslag steeg met de seconde. Daar hingen we te bengelen, meters boven de bodem van de oceaan in een open kooi - bedreigd door een bloeddorstige haai. We leunden veilig naar achteren op onze stoel, want een stap voorwaarts en we vielen de vergetelheid in. Althans, zo voelde het.

Gelukkig waren we slechts in de PlayStation VR demo "The Deep" beland. Het feit dat we werkelijk een gevoel van hoogtevrees kregen en ons vluchtinstinct het stilaan begon over te nemen, bewijst hoe VR de game werkelijk naar een geheel andere dimensie kan tillen.

De volgende  - en spectaculairste - game op het programma was "London Heist". We namen plaats in de passagiersstoel van een bestelbusje en keken om ons heen. Rechts van ons lag een tas met munitie en aan het stuur zat een ruige man die duidelijk geen goede bedoelingen had. De move controllers in onze handen versmeltten zich met de virtuele handen op het scherm en we zaten werkelijk IN de game. Motorfietsen staken ons als gekken voorbij en de eerste schoten werden gelost. De doorboorde voorruit werd eruit geramd door de chauffeur en er werd een wapen in onze kant gegooid. Zonder aarzeling schoten we het magazijn leeg richting de motorfiets die door een voltreffer in vlammen opging.

Al snel hoorden we echter meer ronkende motoren achter ons en in geen tijd waren de vijanden talrijk aanwezig. Hoog tijd om ons wapen te herladen. Met onze vrije hand grepen we naar een magazijn uit de tas en we ramden het met een soepele beweging in ons wapen. Waar het herladen van je wapen in andere games een banale verplichting is, werd het hier plots een erg voldoening gevende handeling. Het feit dat er geen interactie mogelijk was met andere objecten (onze handen gingen bijvoorbeeld dwars door het dashboard toen we het probeerden aan te raken) deed helaas wat teniet aan het realisme. Toch werden we nooit voordien zo hard betrokken in een game als nu. 

We hadden de smaak van het schieten wel te pakken en hunkerden naar meer actie. Until Dawn: Rush of Blood was de volgende op het menu. Deze on-rail shooter neemt zijn genre wel erg letterlijk en we namen plaats in een rollercoaster. De kermisattractie ging van start en het rammelende karretje begon vooruit te sputteren. In elke hand (dit spel werd evenals bestuurd met de move controllers) kregen we een wapen met een onbeperkt aantal kogels. De rit startte met schieten op wat targets, maar dat bleek slechts een opwarmertje. De attractie schakelde een versnelling hoger en de targets werden vervangen door menselijke vijanden. In tegenstelling tot wat je zou verwachten was het schieten echter niet hetgeen dat de grootste indruk op ons heeft nagelaten. Het was toen de rollercoaster plots steil naar beneden ging en het gevoel van snelheid zich liet voelen tot in onze kleinste teen, ook al zaten we muisstil op onze stoel. Je kan discussiëren over de prijs van VR, maar een abonnement op een pretpark is anders ook niet goedkoop.

De laatste titel, Battlezone, werd niet gespeeld met de move controllers, maar met de DualShock 4. Toen viel het ons op dat VR zonder Move controllers plots een pak minder indrukwekkend is. Het concept van de game was eenvoudig: je wordt in een legertank gedropt en knalt alles af dat op jou knalt. Wie al eens een tank heeft bestuurd in een game weet dat de besturing niet altijd even intuïtief is en de combinatie met PS VR maakte er een intens geheel van voor ons lichaam. Dit was dan ook de enige titel waar we soms wat duizelig werden. Hoogstwaarschijnlijk is dit iets ergs persoonlijks en word jij misschien wat minder duizelig (of word je net extreem misselijk). Daarom doe je er sowieso goed aan een virtual reality headset uit te testen vooraleer je er eentje aanschaft. GameForce to the rescue. 

Om te vermijden dat de VR-beleving een solo-beleving wordt, heeft PlayStation een 'Social Screen' feature voorzien. Dit spiegelt het beeld van de PS VR op je tv zodat er iemand anders kan meekijken. Ook worden er (lokale) multiplayer games ontworpen waar er samen gespeeld kan worden met iemand met een VR-headset op. Een van die games is Playroom VR. In de game namen wij - met de PS VR op - de rol van Godzilla-achtig monster aan terwijl een PlayStation medewerker een van de welgekende AR Bots uit The Playroom onder de knoppen kreeg. Het was aan ons om te koppen naar alles wat los en vast stond: gebouwen, bruggen, helikopters .... Het was vervolgens aan de andere speler om met zijn AR-bot de brokstukken te ontwijken. Op een gegeven moment werden de rollen omgewisseld. De AR-bot kon het monster bekogelen en het was dus aan ons om de projectielen te ontwijken. De kans dat we The Playroom VR nog eens spelen is erg klein, maar het is een fijne gedachte dat lokale multiplayer met wat vrienden op de bank niet verdwijnt door VR.

Puntjes van kritiek zijn er uiteraard ook. Zo overkwam het ons niet zelden dat de Move controllers tijdens het spelen plots niet meer goed afgesteld waren. Het zorgde ervoor dat het personage plots onhandelbaar werd en de virtuele handen à la Octodad alle kanten begonnen op te gaan. Verder hoef je grafisch ook geen grensverleggende prestaties te verwachten. Slecht zijn de graphics in geen geval (er rekening mee houdend dat je in principe maar 5cm van het scherm zit), maar bij vuur en geweerschoten viel het ons toch op. Op zo'n momenten zijn de graphics te vergelijken met een PS3-game. Comfortabel is de headset wel. Er is geen drukkend gevoel en je voelt amper dat je schouders plots extra gewicht moeten dragen. Toch namen we om het kwartier even een korte pauze om onze ogen wat rust te gunnen.