Hands-on preview: Assassin's Creed: Syndicate
Assassin's Creed Syndicate
[Gespeeld op PS4]
Londen, 1868. We bevinden ons midden in de industriële revolutie. De Britse hoofdstad is een stad in verandering, een stad ook waar niet alles koek en ei is. Armen worden uitgebuit, er is immens veel misdaad en de kinderarbeid tiert welig. Het is in die wereld dat we terecht komen in Assassin’s Creed: Syndicate. Tijd om van Londen een betere, leefbare stad te maken.
Londen is niet zomaar een stad in verval geworden. De Assassins zijn volledig de stad uit gedreven na de gebeurtenissen in Assassin’s Creed III en het zijn de tempeliers die nu de plak zwaaien. Dat doen ze onder leiding van Crawford Starrick, die met ijzeren hand regeert. Hij heeft overal zijn mannetjes zitten en houdt zo de Assassins uit de stad.
Jacob en Evie Frye, een tweeling die werd opgevoed om de Creed te volgen, zijn die stand van zaken beu en besluiten Londen in te trekken. Daar zoeken ze contact met de overgebleven vrienden van de Assassins om voor eens en voor altijd de tempeliers uit te stad te drijven. Het is dan ook de eerste keer dat je vanaf het begin van een Assassin’s Creed weet wie de grote slechterik is en dat je weet wat je daar allemaal voor moet doen. Voor een keer hangt de game dus niet aan elkaar met een boel mysteries.
Daarbij valt onmiddellijk op hoe Jacob en Evie anders in het leven staan. Jacob wil zo snel mogelijk enkele schedels inslaan en de straten in handen krijgen. Dat wil hij door de straatbendes van Londen aan zijn kant te krijgen, om zo zelf The Rooks te creëren. Zij moeten opkomen voor de zwakkeren in de samenleving. Evie wil het allemaal net dat tikkeltje kalmer aanpakken. Voor haar is het vooral belangrijk dat de tempeliers van de macht worden verdreven en dat ze geen nieuw ‘Piece of Eden’ in handen krijgen. Die verschillende aanpak zorgt er voor dat de tweeling al eens botst, wat zorgt voor een aangename dynamiek tussen de twee personages.
In de voorgaande games hadden de hoofdrolspelers ook vaak iemand waarbij de vriendschappelijke plagerijen aanwezig waren, maar de band tussen broer en zus is toch net iets ander. Jacob en Evie kunnen heel scherp zijn voor elkaar, maar steeds met de nodig humor. Dat zorgt voor een leuke dynamiek, waarvan we wel vermoeden dat die later in de game ook voor spanningen zal kunnen zorgen. Broers en zussen kunnen immers flink wat ruzie maken en dat kan al eens heel ver gaan. De totaal verschillende aanpakken van Jacob en Evie moeten ongetwijfeld tot botsingen leiden.
Evie en Jacob spelen ook totaal verschillend, al valt dat in het begin iets minder op. Dat komt omdat je een skill tree hebt die werkt voor beide personages. Enkel in een verder stadium heb je skills die enkel voor één van de twee beschikbaar zijn. Zo kan Evie later in de game vrijwel onzichtbaar worden als ze niet beweegt en zal Jacob steeds dodelijker worden. Door die skills te splitsen over twee personages komt het allemaal ook net dat tikkeltje realistischer over. Gedaan met een assassin die eerst zegt niemand te willen doden, om dan daarna rustig iedereen een kopje kleiner te maken. Wil je stevig uit de hoek komen, dan kies je voor Jacob. Hoe je het liever kalm, dan is Evie je vrouw.
We moeten wel zeggen dat vechten in Assassin’s Creed: Syndicate heel plezant is. Alles gaat net dat tikkeltje sneller dan in voorgaande games, zonder dat het echt compleet anders speelt. Je kan nog altijd heel veel counteren, maar je hebt daar minder tijd voor, waardoor foutjes sneller afgestraft worden. Daarnaast ziet het er ook gewoon echt cool uit. Wij kregen al enkele finishers te zien, waarbij we luidop lieten merken dat het er echt wel geweldig uit zag. Kijk wel uit als je het aan de stok krijgt met de politie, want die kerels kunnen flink uithalen.
Ook de manier waarop je jezelf doorheen de stad beweegt, is aangepakt. Het klimmen is nog altijd zoals we dat kennen, maar met de toevoeging van de rope launcher gaat alles net wat sneller. Papfles en fredje ondervonden bij eerdere korte speelsessies wel wat technische problemen, maar deze lijken er in deze previewversie mooi uitgepolijst te zijn, aandacht die de game wel verdient na de pijnlijke technische situatie in Unity. Hoge gebouwen beklimmen doe je in elk geval nu razendsnel en door lijnen tussen twee gebouwen te spannen, moet je nooit meer met je voeten op de grond komen. Londen is echter een grote stad en als je alles al lopend moet doen, dan ga je lang onderweg zijn. Om dat te verhelpen kan je gebruik maken van fast travel, maar als je liever wat gaat joyriden dan kaap je gewoon een koets. Daarnaast heb je nog een mobiel hoofdkantoor in de vorm van een trein die doorheen Londen rijdt.
Assassin’s Creed: Syndicate zou geen Assassin’s Creed zijn als de game niet vol historische verwijzingen zit en we moeten zeggen dat er deze keer weer heel wat bekende namen de revue passeren. Zo mag je missies uitvoeren voor Charles Darwin en Charles Dickens en is Alexander Graham Bell de man voor technologische snufjes. Door zijmissies uit te voeren voor verschillende personages kan je nu trouwens wat extraatjes krijgen. Zo kan je bepaalde wapens enkel bemachtigen door missies uit te voeren. Een deel van die zijmissies zijn bedoeld om bepaalde wijken in Londen over te nemen. Door wijken over te nemen, zal je niet enkel iets veiliger over straat kunnen lopen, je zal ook meer geld verdienen en je bendes zullen een stuk sterker worden.
Tot slot willen we nog even de aandacht vestigen op wat Ubisoft zelf de belangrijkste hoofdrolspeler noemt in Assassin’s Creed: Syndicate: de stad Londen. In Unity was Parijs bijzonder knap nagemaakt en in Syndicate is dat niet anders met Londen. De stad is immens groot en wie al eens in Londen komt, die zal de verschillende toeristische trekpleisters snel herkennen. Londen voelt ook veel groter dan Parijs, waar de straten altijd heel smal leken. In Londen is veel meer ruimte om je te bewegen. We moeten eerlijk toegeven en zeggen dat Ubisoft hier knap werk heeft geleverd.
