Hands-on: The Witcher III: Wild Hunt

Drie uur lang hebben we The Witcher 3: Wild Hunt gespeeld. Net lang genoeg om een idee te krijgen van de basiselementen, maar bijlange niet genoeg om onze dorst naar meer te lessen. Het is ongeveer twee jaar geleden dat de game werd aangekondigd en het is duidelijk waarom dit derde deel zo lang op zich laat wachten. De open wereld is gigantisch groot. Zo groot dat we het gevoel hebben nog geen vijf procent te hebben gezien na onze drie uur lange speelsessie. Ondertussen is het einde bijna in zicht. Kunnen ze de ambitie waarmaken? Het is de vraag die op ieders lippen ligt.

Ondanks het feit dat we al meerdere persevenementen hebben bijgewoond, is dit de eerste keer dat wijzelf aan de slag mochten gaan met The Witcher 3: Wild Hunt. Andere events werden beperkt tot een presentatie en een hands-off demo. Voor deze speciale gelegenheid trokken we naar Parijs, het hart van Frankrijk. Nadat we heelhuids uit de metro wisten te ontsnappen, kwam er nog een korte wandeling aan te pas om dan uiteindelijk te arriveren aan een impressionant hotel. We namen plaats aan een PlayStation 4, kregen nog snel een korte introductie-presentatie toegespeeld en begonnen eindelijk te gamen.

Onze speelsessie start op toepasselijke wijze met Geralt naakt in bad, een al even naakte Yennifer op de achtergrond. Zoals verwacht geeft CD Projekt RED geen bal om de controversiële naaktscenes die andere games liever ontwijken. Wijzelf hebben daar ook helemaal geen probleem mee, zeker wanneer je rekening houdt met de indrukwekkende graphics die The Witcher 3 naar voren schuift. Zelfs op PlayStation 4 ziet alles er erg mooi uit. Wanneer je gaat vergelijken met de pc-versie zal je sowieso (grote) verschillen opmerken, maar voor de consolespelers onder ons ziet alles er voortreffelijk uit. Meer nog, het lijkt ons momenteel een van de meest impressionante multiplatform-titels te zijn. Jammer genoeg merken we wel meteen één groot probleem op: de framerate is absoluut niet stabiel. 

Het begint eigenlijk al tijdens de introductie-cutscène, waar we haperingen en vertragingen opmerken. Gezien dit fenomeen wel meer durft voor te komen, dachten we eerst dat het zich zou beperken tot de cinematische kant van de game. Helaas is dat niet het geval. Zodra de game overschakelt van digitale animatie naar het in-game segment en we de controle krijgen over Geralt, merken we dat het probleem nog steeds aanwezig is. De camera ronddraaien resulteert in een erg wispelturige framerate en terwijl we rondlopen valt het ook voortdurend op hoe de framerate moeite heeft om zich te houden aan de 30 frames-per-seconde. Het zorgt niet meteen voor een aangename ervaring, maar er is nog hoop. De ontwikkelaar belooft ons dat deze preview-demo al een tijdje oud is en dat de meeste problemen van de baan zullen zijn in de finale versie. Dat verklaart misschien het uitstel tot mei. We zullen er in elk geval rekening mee houden wanneer de review-versie aankomt.

Kaer Morhen is de beginlocatie van deze previewdemo, een plaats die veteranen bekend in de oren zal klinken. De burcht kwam er eerder al aan te pas in de eerste Witcher-game en diende vroeger als trainingplaats voor de Witchers. Dezer dagen leeft enkel Vesemir er nog, de oudste Witcher van het land en tevens een soort vaderfiguur voor Geralt. In deze proloog ontmoet je hem en een jonge Ciri, toen nog volop bezig met haar training. Samen met haar loop je doorheen de tutorial. Die begint eerst met een kort parcours door de burcht, een race tussen Geralt en Ciri. Hier maak je kennis met één van de belangrijkste toevoegingen: de mogelijkheid om te springen, al verdient de animatie wel nog een beetje afwerking. Springen ziet er ruw uit en soms merken we dat het nogal goedkoop aanvoelt in vergelijking met de andere animaties die een stuk beter uitgewerkt zijn. 

Het verbeterde vecht-systeem verdient in ieder geval wel een pluim. Hoewel het combat-systeem in The Witcher 2 niet slecht was, wist iedereen wel dat er nog veel ruimte voor verbetering was. Vooral de vele "rol grappen" op het internet spreken boekdelen. De ontwikkelaar zelf gaat hier ook mee akkoord en heeft er geen probleem mee om toe te geven dat het vechten in de voorgaande game niet zo goed is als de rest van het spel. Zo had je bijvoorbeeld ook animaties die een beetje te lang duurden, waardoor je niet meteen een volgende aanval kon lanceren. In The Witcher 3 is dat veel beter uitgewerkt. Alles voelt veel vloeiender aan en het is makkelijk om combo's uit te voeren. Er zit minder vertraging in het systeem.

Naast de zwaardgevechten heb je ook magie, potions en dergelijke. Dat is ook iets waar men naar gekeken heeft. Als we eerlijk zijn, dan valt het op dat heel wat mensen amper gebruik hebben gemaakt van deze dingen in The Witcher 2. Meer nog, sommige mensen hebben het zelfs niet gebruikt. De gevechtstutorial legt daarom extra focus op deze dingen en het voelt ook gewoon makkelijker om magie te gebruiken in deze game. Qua controls gaat alles zeer vloeiend op PlayStation 4: de Dualshock 4 geeft ons de perfecte balans tussen uitdaging en frustratie. Hetzelfde telt trouwens ook voor de moeilijkheidsgraad. We hebben zelf op "normal" gespeeld en hoewel we het niet meteen zouden vergelijken met Dark Souls is er genoeg uitdaging voor wie dat wilt. Persoonlijk hebben we wel het gevoel dat de game ietwat makkelijker is dan zijn voorgangers. Op de normale moeilijkheidsgraad zijn we geen enkele keer gestorven, terwijl je in The Witcher 2 toch al wat meer moest oppassen, zelfs in de proloog.

Een ander belangrijk aspect van The Witcher 3: The Wild Hunt zijn de monsters. In de vorige game lag de focus vaak té veel op politiek, waardoor het jagen op monsters soms naar de achtergrond werd geschoven. Nu de game beschikt over een open wereld, is er een veel betere balans tussen de twee. Je zal constant monsters tegenkomen tijdens het exploreren en het leuke is dat elk monster ook een reden heeft om er te zijn. Ze hebben allemaal een eigen verhaal en Geralt moet dan ook vaak research doen vooraleer hij een bepaald monster kan verslaan. Zo moet je in deze preview bijvoorbeeld een valstrik opzetten om een griffin te kunnen verslaan. Natuurlijk telt dit niet voor elke vijand. Een bende wolven kan je gewoon afslachten zonder extra voorbereiding. Het zit hem vooral in de grotere beesten. Die kan je niet op een, twee, drie verslaan.

De open wereld verdient natuurlijk ook wat uitleg. Net zoals de meeste ontwikkelaars dezer dagen gaat ook CD Projekt RED deze ambitieuze toer op, hopelijk niet ten koste van het verhaal. Dat is iets wat heel wat mensen namelijk vrezen. Veel games verliezen punten op het narratieve gedeelte wanneer hun game plotseling een open wereld krijgt, maar dit is iets waar de ontwikkelaar naar eigen zeggen veel aan heeft gewerkt. Ze willen niet enkel een interessant verhaal brengen, ze willen ook de kwaliteit van de zijmissies behouden. Verwacht dus geen traditioneel "ga eens tien beren slachten" of "verzamel vijftien plantjes" materiaal. Elke zijmissie is voorzien van een eigen verhaal, verscheidene conversatie-opties en keuzes die mogelijk invloed zullen hebben op de rest van het verhaal. Dat klinkt allemaal erg ambitieus. Het is dan ook moeilijk om te zeggen of men deze beloftes waar kan maken. De paar missies die we tot nu toe hebben gespeeld gaven ons wel dat gevoel, maar de uitdaging zit hem in diezelfde kwaliteit te behouden zelfs na 30 of 40 uur de game te hebben gespeeld. Of dat zal lukken, dat weten we dus pas binnen een maand of twee.