Hands-on preview : Assassin's Creed Unity
Hands-on preview Assassin's Creed Unity
[gespeeld op Xbox One]
La douce France, het is een land met een bijzonder rijke geschiedenis en meer dan genoeg conflicten om interessant te zijn voor Assassin’s Creed. Niet in het minst de Franse revolutie met zijn onthoofdingen, bestormingen, Jacobijnen, Girondijnen, Danton, Marat, Robbespiere, .... De termen uit de geschiedenisles vliegen in het rond en vormen meteen het canvas waarop Assassin’s Creed Unity zijn versie van de feiten neerschildert.
Als je ontwikkelingtijd loopt van Brotherhood tot 2014, dan kom je wel al wat pijnpunten tegen die je gaandeweg kan wegwerken, om zo een nieuwe basis te leggen voor de toekomst van de franchise. Gezien het feit dat deze Unity tevens de eerste volwaardige next-gen Assassin’s Creed is, is het ook het perfecte moment om tabula rasa te doen. Je mag ook deels het achtergrondverhaal tot nu toe wat naar de vergeethoek duwen, want men wil deze keer ook daar met een grotendeels propere lei beginnen.
Alles lag dus op het kapblok tijdens de ontwikkeling en dat merk je meteen als je aan je gebruikelijke wandeltocht doorheen de wereld begint. Op en van gebouwen klauteren in de prachtig vormgegeven wereld van Parijs ging nog nooit zo vlot dankzij het Controlled Descent-systeem. Vergeet die sprongetjes van richel naar richel en beeld je een vloeiende afdaling in, zelfs van de groots(t)e gebouwen uit die tijd zoals de indrukwekkende Notre Dame, zoals het eigenlijk altijd al had moeten zijn. Af en toe zal Arno, het hoofdpersonage, nog wel wat moeite hebben om je instructies perfect over te brengen tot een actie (zoals in een raam springen), maar laat ons hopen dat die zaken er nog uit gefilterd worden de komende tijd.
Ook het vechtsysteem werd eigenlijk onthoofd. Een één-tegen-één gevecht zal nog wel vlotjes lukken, maar als je in de minderheid bent, wordt het toch meteen een stuk pittiger dan gebruikelijk. Vijanden zijn beter op jouw acties afgestemd, waardoor het meer een bloederige dans wordt dan een one-hit-kill festijn. Vijanden zijn immers ook een pak sterker geworden, weten beter gebruik te maken van ontwijkende manoeuvres en afstandsschoten (vervelender dan ooit voor je levensbalk aangezien je meer op jezelf aangewezen bent en minder op “triggers” in je UI). Een behoorlijk frisse wind door de franchise, die zeker gesmaakt zal worden.
Een derde grote pijler die men in de belevenis wilde aanpassen, was het stealth-aspect. Weg met de afgrijselijke afluistermissies uit de voorgaande games in elk geval, maar de komst van een stealth-knop zorgt voor veel meer vrijheid bij je aanpak. Schuilen achter kisten, zetels en andere lage objecten, gekoppeld aan een veel betere toepassing van je Eagle Vision, schenkt in deze Unity ook daadwerkelijk voldoening in plaats van het de oeverloze hoop dat je toch wel niet gezien werd tijdens je spurt van ene hooibaal naar de andere.
Ook qua missies keert men eerder terug naar de oorsprong van de franchise. Je zal immers in elke sequentie iemand moeten vermoorden. Dat wordt je einddoel, zodat elke sequentie ook een mooi afgelijnd geheel vormt binnen de algehele singleplayer. Hoe je dat doet, wordt echter grotendeels aan jou overgelaten. Men geeft je wel hints van mogelijke invalswegen en welke hulpmiddelen je allemaal kan vergaren, maar het is aan jou om zelf de beslissing te nemen. Ga je iemand helpen om zo de sleutel van de bovenverdieping te bemachtigen of wordt het één grote schietpartij (veel succes daarmee trouwens) tot aan het slachtoffer?
Dit zorgt voor meer spelersvrijheid en dat is ook door te trekken in de algehele gameplay. De multiplayer uit de vorige games werd uit het raam geflikkerd ten voordele van veel meer (gevarieerde!) in-game activiteiten en een co-op, voor het eerst in de franchise. Wie even weg wil van wat Arno wil verwezenlijken als Assassin (wraak voor de dood van zijn vader), kan uiteraard weer aan de slag met talloze kistjes en cockades (de variant van veertjes uit vorige games), maar Ubisoft legt de lat deze keer wat hoger met nieuwe spelmogelijkheden. Zo kan je raadsels van Nostradamus gaan oplossen (en die kunnen verdomd pittig zijn) of als een echte Sherlock Holmes op zoek gaan naar criminele door misdaadlocaties te onderzoeken en mensen te ondervragen. Geheel vrijblijvend uiteraard, maar wel verademend om niet langer beperkt te zijn tot de zaken die in alle vorige AC-games verwerkt zaten.
Door het verdwijnen van de multiplayer kwamen er uiteraard mogelijkheden om iets anders te proberen en dat is dan ook de co-op geworden. 11 co-op missies en 7 heists laten je toe om met zijn vieren samen te werken, met zelfs co-op gerichte skills op de koop toe. Spreek af wie langs welke weg binnendringt en probeer op die manier je doel te bereiken. Goed afspreken is echter wel bijzonder essentieel, want anders verwatert het geheel al snel in een potje meppen om toch maar te overwinnen en dat is natuurlijk minder leuk. Het kan dus een bijzonder leuke extra zijn, maar niet als iedereen maar zijn eigen gangetje gaat (of gewoon niet in staat is om te communiceren).
Qua gameplay zet de franchise dus duidelijk stappen vooruit, maar jammer genoeg hebben we ook wel wat pijnpunten ervaren tijdens onze previewsessie. Een occasionele (grappige) glitch deed mensen plots voor onze ogen verdwijnen, iets wat je nog kan verdoezelen onder de mantel van preview en “open world game”, maar volledige gebouwen die pas qua textures inladen als je halverwege erop bent geklommen, delen van de map die gewoonweg niet bestaan en gigantische haperingen als je van het ene stadsdeel naar het andere host, het is op dit moment schering en inslag. Onze ervaring met vorige AC-games leert dat zulke zaken danig gepolijst worden naar release toe, maar in de woorden van de vorige AC-game: alle hens aan dek.
