[HANDS-ON PREVIEW] Splatoon

Splatoon'y shooterplezier

Op E3 mis je soms aankondigingen omdat je al onderweg bent of omdat je aan het rondhossen bent van de ene afspraak naar de andere. Een gigantische banner van “Splatoon” trok dan ook de aandacht en drie uur later waren we elkaar vol verf aan het knallen op de stand van Nintendo.

Shooters, niet meteen hetgeen de term die vele mensen bij Nintendo plakken, maar dat wil niet zeggen dat het genre verboden terrein is, verre van. Met Splatoon gooit Nintendo diens eigen charme over het genre en dat wil zeggen dat we met inktvissen, kleurbommen en tornado’s aan de slag mogen in een multiplayershooter (waarvan we maar 1 modus te zien kregen jammer genoeg).

Het concept van de game is eigenlijk best leuk gevonden. Zoals in andere shooters kan je elkaar gewoon uitschakelen door de tegenstander vol verf te knallen, maar dat is niet de enige manier waarop je kan bijdragen. Een uitgeschakelde tegenstander is immers niet de manier waarop je wint in Splatoon. Het doel is om zoveel mogelijk van de map in je eigen kleur om te toveren. Je blijft dus verf afvuren op elk wit plekje dat je ziet, of het nu een boom, schans, muur of de grond is en wie het meeste grond “domineert” tegen het einde van de timer wint uiteindelijk de wedstrijd.

Op zich is het echter niet zo eenvoudig als dat het lijkt. Vele shooterfans zijn immers gewend om met de ene stick rond te lopen en met de andere stick te schieten, maar dat is buiten Nintendo gerekend. De GamePad is immers je vizier, dus je moet steevast je “controller” in de richting houden dat je wil schieten, waardoor je wel degelijk met een unieke besturing zit. Het vergt wat gewenning (onze eerste ronde verloren we dan ook tegen een meute Nintendo-werknemers), maar is eigenlijk nog best een interessante manier om het genre aan te pakken.

Ook voor de overige gameplaymogelijkheden heeft Nintendo weer manieren gevonden om het gebruikelijke shootersoepje een eigen mengeling van specerijen mee te geven om het toch weer net dat eigen vleugje ‘je ne sais quoi’ te geven. Je spletst immers alles vol verf, maar uiteraard kan je wel eens zonder inkt komen te zitten. Gewoon even ondergaan in de verf die je zelf al hebt verspreid en op die manier laad je je wapen ook weer op. Uiteraard betekent dat ook dat de tegenstander even tijd heeft om verder te schieten zonder dat je iets kan terugdoen.

Gelukkig kan je dan op je team rekenen en met goede samenwerking (samen staan brullen op E3, zo kennen ze ons ondertussen bij Nintendo) kan er altijd wel iemand onder blijven terwijl de rest blijft oprukken. Zelfs als je achter bent gebleven om zoveel mogelijk kleur in jouw deel van de map al te verspreiden, kan je heel snel even naar je makkers toegaan als het erop aankomt. Door op je collega’s te duwen spring je namelijk over de hele map naar je makkers, waardoor je dus niet moet lopen en dus ook geen actie hoeft te missen. Het betrekt je ook veel sneller terug bij de actie als je gestorven bent, want zolang er 1 iemand is die in de frontlinie blijft strijden, kan de rest meteen komen helpen.

Duiken voor munitie en tikken voor een mapoverschrijdende sprong dus, maar Nintendo heeft nog wat extra’s verstopt in de game. Spuit verf op een muur of voorbij een omheining, duik onder en beweeg in de verf verder en binnen de kortste keren sta je op de muren of achter de omheining, waardoor je geheime delen van de map kan verkennen en er ook weer extra tactische mogelijkheden zijn. Eenvoudig bedacht, maar eigenlijk briljant uitgewerkt met dit paintball-concept.

Zo stonden wij in de tweede confrontatie boven het centrale strijdperk uit te kijken en knalden we de tegenstanders zo uit de map terwijl onze overige collega’s rustig verf bleven verspreiden. Niet zo goed in het mikken? Zorg er gewoon voor dat je 75 % van je munitiebalk hebt en schiet een verfgranaat af, ideaal. Te krachtig is het kleinood ook niet, want je kan pas verf opslorpen eenmaal de granaat afgegaan is, dus je verliest sowieso een aantal seconden dat je mee kan strijden. Wie echt héél goed bezig is, krijgt zelfs een powermove, zoals een verftornado die hele stukken meteen volkladdert en vijanden nog sneller tot calamares omvormt.

De grafische stijl doet in het begin enigszins denken aan de witte strakke omgevingen van Mirror’s Edge, totdat het startsignaal gegeven wordt en de hele wereld meteen bekogeld wordt met verfbolletjes. De cartoony clash van kleuren past ook gewoonweg prachtig bij de game en zal velen ook meteen aan een Nintendo-game doen denken, hoe je ook tegenover die stelling staat.