[HANDS-ON PREVIEW] Planetary Annihilation

Total Annihilation pakte zeventien jaar geleden het RTS-genre anders aan dan toen, en nu, de norm was. Een complexer economisch systeem en de grootschaligheid van het slagveld maakten een groot verschil ten opzichte van de concurrentie. De spirituele opvolgers Supreme Commander I en Supreme Commander II maakten de schaal zo mogelijk nog groter. Na een succesvolle Kickstarter zal Planetary Annihilation nog een stap verder gaan en zoals de naam al aangeeft zullen hele planeten het nu, soms letterlijk, tegen elkaar opnemen.

Planetary Annihilation heeft zich sinds de start van zijn ontwikkeling van alpha naar bèta en nu naar een gammastatus ontwikkeld. We mogen dus verwachten dat het spel zich ondertussen in een finale vorm aan het gieten is, wat een goed moment is om eens te kijken hoe ver men ondertussen zit. Wie bekend is met de andere games in deze, wat je in alles behalve de naam wel een franchise kan noemen, zal ook hier direct zijn weg vinden. Het is dus opnieuw vooral kwestie om een stabiel inkomen van metaal en energie te vergaren door elektriciteitscentrales en extractors te bouwen. Aangezien het oppotten hiervan bijna onmogelijk is, is het de bedoeling om evenveel te verbruiken door de productie van gebouwen en eenheden als dat er binnenkomt qua middelen. Ook een oude bekende is de Commander eenheid waarmee je het gevecht begint. Deze uit de kluiten gewassen mech kan zowel zijn mannetje staan tijdens gevechten als voor de eerste gebouwen zorgen.

Eens je de basisgebouwen hebt neergezet is het de bedoeling om zo snel mogelijk zoveel mogelijk uit te breiden. De interface van het spel is hier uitstekend op voorzien. In plaats van gebouwen één voor één te laten bouwen, kan je makkelijk in één sleepbeweging een hele reeks gebouwen laten neerzetten of op alle mogelijke mijnsites in een bepaald gebied een extractor laten bouwen. Het idee hierachter is dat de speler zich veel minder met het micromanagen moet bezighouden, maar zich kan concentreren op de grootschalige strategie. Zeker vanaf het moment dat je basissen op meerdere planeten hebt of zelfs meerdere slagvelden in de gaten moet houden heb je geen tijd meer om je met individuele eenheden of gebouwen bezig te houden. Eenheden hebben dan ook nauwelijks actieve mogelijkheden die je tijdens gevechten moet beheren, maar een leger bestaat vooral uit een aanzienlijke massa die je hebt samengesteld om bijvoorbeeld een vijandelijke basis aan te vallen. Je stuurt deze troep dan ook gewoon richting doel en hoopt dat ze met genoeg zijn om het te halen van de vijand.

Dat wil echter niet zeggen dat je niet behoorlijk goed moet zijn in multitasking om in een spelletje Planetary Annihilation te kunnen zegevieren. Buiten het feit dat je soms heel wat locaties tegelijk zal moeten beheren en er ook voor moet zorgen dat de efficiëntie van je economie op peil blijft, is er ook een behoorlijk uitgebreide selectie aan gebouwen die je kan plaatsen. Hoewel er geen klassiek onderzoekssysteem aanwezig is en je dus direct toegang hebt tot alle mogelijke technologieën, is er wel een volgorde die gerespecteerd moet worden. Zo zal je Commander wel een fabriek voor grondvoertuigen kunnen bouwen, maar zal je vanuit die fabriek betere constructie-eenheden moeten produceren die op hun beurt weer betere fabrieken met nòg betere constructie-eenheden moeten neerzetten die uiteindelijk de beste gebouwen zullen kunnen bouwen. Daar komt dan nog eens bij dat deze drielaagse structuur ook voor lucht en zee-eenheden opgaat. Je zal dan ook een goed inzicht moeten hebben in welke richting je uit wil gaan om een specifieke strategie uit te voeren.

Daarin ligt dan ook het grootste probleem dat nieuwe spelers zullen moeten overwinnen. Aangezien er buiten een link naar een YouTube-filmpje geen enkele vorm van uitleg voorzien is, zal je heel wat tijd moeten steken in het zelf uitzoeken wat werkbare tactieken zijn en welke bouwvolgorde je best aanhoudt. Dit zal vooral buiten het spel moeten gebeuren aangezien men zich tot nu toe vooral geconcentreerd heeft op het multiplayergedeelte van het scherm. Aangezien je vooral spelers zal tegenkomen die al heel wat tijd geïnvesteerd hebben in het spel, maak je als beginner dan ook weinig kans. Zelfs tegen de makkelijkste AI-tegenstander heb je weinig tijd om te experimenteren of op je gemak de mogelijkheden van alle eenheden of gebouwen te bestuderen.

Om nieuwe spelers makkelijker in het spel te laten komen heeft men bij de Gamma update dan ook een singleplayercomponent toegevoegd. In deze Galactic War-campagne begin je met slechts enkele basistechnologieën en speel je meer mogelijkheden vrij naarmate je meer spelletjes wint. Bij de eerste gevechten zal je dus wel zonder al te veel problemen mee kunnen, maar al snel stijgt het niveau van de AI ook in deze modus sneller dan veel spelers zullen kunnen bijhouden. Vermoedelijk hebben ook de makers van het spel dit door omdat je al snel één of meerdere subcommanders zal krijgen die op hun eentje zonder problemen meerdere vijandelijke AI’s onder de voet zullen lopen zodat je zelf eigenlijk niet veel meer moet doen buiten overleven. Dit maakt het spel dus wel aanzienlijk makkelijker, maar tegelijkertijd leer je ook zo weinig bij.

Omdat het verkrijgen van nieuwe technologie willekeurig is, zal je ook al regelmatig in situaties terecht komen die voor beide kanten onwinbaar zijn. In een zonnestelsel met twee planeten is de kans vrij groot dat na een tijdje elke speler één planeet volledig onder controle heeft. Een invasie met grondtroepen is op zo’n moment onmogelijk aangezien de transportschepen uit de lucht zullen worden geschoten voor ze de grond bereiken. Tijdens een gevecht waarin alle technologieën beschikbaar zijn zou je op zo’n moment bijvoorbeeld gebruik kunnen maken van de titulaire Planetary Annihilation. Door een stel buitenproportionele motoren op een planeet of maan te bouwen kan je ze namelijk op een ramkoers met een andere planeet brengen met uiteraard behoorlijk desastreuze gevolgen voor de bewoners ervan.

Uber Entertainment is ondanks wat de naam zou vermoeden slechts een kleine groep ontwikkelaars en met een beperkt budget is er dan begrijpelijkerwijs voor een eenvoudige grafische stijl gekozen. Deze houdt het midden tussen een cartoony en abstracte stijl die er van nabij een beetje achterhaald uitziet, maar aangezien je dit spel vooral van op een afstand zal volgen, is het vooral een goede praktische keuze die ervoor zal zorgen dat je gebouwen in een oogopslag zal herkennen in de chaotische warboel die een basis vaak zal worden. De planeten zijn gevariëerd en kleurrijk en een grote basis ziet er behoorlijk indrukwekkend uit.

Een groter technisch probleem is echter dat zelfs singleplayer matches op dit moment enkel gespeeld kunnen worden op de servers van Uber zelf. Buiten het feit dat dit natuurlijk neerkomt op een 'always online DRM'-systeem waarbij je overgeleverd bent aan de willekeur van de makers, zijn ook de servers voorlopig niet sterk genoeg om zelfs de vrij beperkte groep van Kickstarterbackers en Early Accesskopers een probleemloos spelverloop te bieden. Zeker bij de echt grootschalige gevechten waarin meerdere planeten krioelen van de eenheden zal het spel alsmaar trager beginnen te werken en een tijdsvertraging zal in actie treden die het spel quasi onspeelbaar maakt. Hopelijk is dit een tijdelijke situatie die de makers er toe in staat stelt om de AI snel aan te passen zonder telkens nieuwe updates voor het spel uit te brengen.