Hands-on preview: Valiant Hearts: The Great War
Dapper zijn in Valiant Hearts: The Great War
[gespeeld op PS4]
Oorlog is waanzin en het enige dat het oplevert, zijn vernietigde steden, verscheurde families en trauma’s bij de vleet. In Valiant Hearts: The Great War zet Ubisoft de lijn van Child of Light verder met een nieuwe, grafisch aparte, downloadable game.
Was je in 1914 een internationaal gezin van Duitsers en Fransen, dan was een oorlogsverklaring meteen ook een breukmoment. Karl, een Duitser, en Marie worden uit elkaar gerukt en Maries vader, Emile, moet gaan strijden bij het Franse leger. Dat is het begin van de zoektocht om elkaar terug te vinden doorheen een oorlogsgebied vol puzzels.
Een 2D-wereld met verschillende lagen diepte, aangevuld met een opvallende (strip)tekenstijl, doen Valiant Hearts al meteen opvallen en het geheel past ook wonderwel bij de setting van de Eerste Wereldoorlog. Gekwetsten, doden, ontploffingen en gasaanvallen passeren allemaal de revue in onze speelsessie, maar ondanks het zware thema blijft het geheel toch behoorlijk luchtig, mede door beeldgerichte gesprekken en een koddig klinkend gebrabbel (met herkenbare termen, maar nu niet meteen voer voor diepgaande taaldebatten). Er wordt echter geen karikatuur gemaakt van de helse omstandigheden die er toen geweest moeten zijn, zoals het hoort.
Gaandeweg wissel je tussen verschillende personages, gaande van Emile, Freddie (Amerikaan met een betonschaar), Anna (een Belgische verpleegkundige) en Walt, de hond die zowat iedereen met elkaar verbindt. Sowieso zit iedereen, op welk punt ze ook in het verhaal stappen, eigenlijk mee achter Baron Von Dorf, de Duitse ‘sauerkraut’ die het grove geschut inzet om het volk te onderwerpen. Links en rechts krijg je ook achtergrondinformatie over de plekken die je bezoekt en hoe die ook daadwerkelijk beïnvloed werden door de Eerste Wereldoorlog, wederom een manier om ook eerbied te tonen voor WO 1.
De afwisseling van personages zorgt er ook voor dat je eens andere elementen te zien en te spelen krijgt. Emile die zich een weg ondergronds kan banen, krijgt immers andere zaken voorgeschoteld dan Anna die zich ook deels met de verzorging van slachtoffers moet bezighouden.
De puzzels zijn niet meteen aartsmoeilijk en vergen vooral een combinatie van inzicht, goed mikken en bepaalde attributen (of Walt) op de juiste plek zien te krijgen. Lukt het je toch niet om het op te lossen, dan kan je altijd een postduif oproepen die je een hint komt geven. Meerdere hints zijn mogelijk, maar je moet wel eventjes wachten voor de volgende duif komt opdagen. Op de hoogste moeilijkheidsgraad vervallen wel de aanduidingen die je tijdens het spel te zien krijgt, dus wie meteen zelf alle denkwerk wil doen, mag meteen naar die hoogste moeilijkheidsgraad, want in de preview waren de puzzels redelijk voor de hand liggend.
Zowel de puzzels als de diepgang (letterlijk) van het spel nemen wel lichtjes toe naarmate je verder geraakt in het verhaal, waardoor je dus ook meer heen en weer (of vooruit en achteruit in de verschillende lagen) moet gaan en ook iets vaker moet beginnen nadenken over de stappen die je moet zetten om tot de oplossing van de puzzel te komen. We hebben slechts zowat 20% van het spel kunnen spelen, maar als de laatste 2 puzzels een leidraad zijn voor de rest van het spel, dan zit het (zeker na de eerste 20%) wel snor qua uitwerking.
De sfeervolle graphics zijn dan wel mooi meegenomen, maar de absolute uitblinker in het spel is de muziek. Sowieso sluimert die doorheen alle fragmenten al mee en tilt de verteller het geheel ook al naar een hoger niveau, maar toch smeet Valiant Hearts – tussen de treurnis en het deprimerende van de oorlogssetting – nog even 2 briljante muzikale passages op ons gemoed.
Geschoeid op de Ubisoft-leest van muzieklevels in Rayman, worden de Hongaarse Wals van Brahms, (geniaal ‘vertolkt’ door Charlie Chaplin in The Great Dictator, dit terzijde) en de Franse Cancan (van Offenbach) beide op prachtige wijze in de gameplay verwerkt en deden ze een glimlach op het gezicht verschijnen, ondanks het feit dat we eigenlijk midden in de ondraaglijkheid der menselijke miserie zaten.
