Hands-on preview: Donkey Kong Country: Tropical Freeze
Vrolijk #@ç!è"é& in Donkey Kong Country: Tropical Freeze
De aap uithangen lijkt simpel, maar Donkey Kong toont al jaren aan dat je een volleerd meester der apenstreken moet zijn om met de vingers in de neus een DK-game volmaakt uit te spelen. Donkey Kong Country: Tropical Freeze legt de lat weer waar mensen hem verwachten en wederom is het met moeite dat we erover geraken.
Geen terugkeer naar Metroid en ook geen nieuwe franchise. Donkey Kong was waar Retro Studios mee bezig was en men wilde ermee verder. Niet geheel naar de zin van alle fans, maar Tropical Freeze bewijst dat de studio weer piekfijn werk aan het afleveren is.
Terwijl de winter zich maar niet lijkt door te zetten in West-Europa, zit Donkey Kong met een pittige winterprik en uiteraard mag hij weer de bananen uit het ijs gaan plukken. Deze keer mag hij wat meer volk op sleeptouw nemen (al lijkt dat vooral andersom te gebeuren), want ook Diddy, Cranky en Dixie mogen sneeuw gaan ruimen om de Snowmads huiswaarts te sturen. Dit Viking-getint volkje wordt met een sfeervolle (en stijlvol knappe) introductie aangekondigd en de eerste grote vlegel die je onder handen moet nemen, de eerste eindbaas dus, is prachtig geanimeerd en zet, naar onze bescheiden mening, de toon voor de rest van het spel.
Als je de grafische stijl van Donkey Kong Country Returns al leuk vond, dan zit je hier weer goed. Men heeft het creatieve vat in elk geval weer wat opengedraaid om sneeuw, ijs en nieuwe vijanden op het scherm te toveren. Springen, klauteren, rollen, op de grond kloppen, stoppen uit de grond trekken, naar de achtergrond verhuizen en dan weer naar voor geschoten worden, het komt allemaal weer voorbij en eigenlijk moet je op de kleinste hints letten, want voor je het weet, is het level voorbij en heb je slechts 2 K-O-N-G letters verzameld en mag je ook ettelijke puzzelstukjes op je buik schrijven.
Je ziet het: naast het gebruikelijke platformen zit je weer een hele poos te zoeken achter extraatjes en geheime ruimtes, want zonder heel wat doortastend gedrag geraak je er niet in deze Donkey Kong Country: Tropical Freeze. Toch niet als je zo volledig mogelijk wil zijn. Wie daar geen uitdaging in ziet, mag weer plaatsnemen in een mijnkarretje of op de rug van een neushoorn. De stukjes die je op deze manier moet afwerken, zijn voor het betere fingerspitzengefühl weggelegd. Bestel maar al een tweede controller of neem de zen-houding maar al aan, want anders zal de menselijke creativiteit qua vloeken weer zegevieren.
We blijven er – net zoals bij de vorige Donkey Kong-game – echter wel op hameren dat het gevloek puur door je eigen onkunde is (buiten een occasionele keer dat de GamePad niet wilde registreren dat we wilden bukken, iets wat met de Wii Remote geen probleem was). Wie in een afgrond duikelt, heeft zijn sprong waarschijnlijk te vroeg ingezet of heeft een verkeerde inschatting gemaakt. Of... hij is vergeten dat hij multiplayer aan het spelen is. Dixie, Cranky en Diddy zullen namelijk niet aan je zijde staan in de multiplayer, maar in de handen zitten van een andere speler.
Per ongeluk een onhaalbare sprong wagen omdat je verwacht dat Dixie (met een harige zweepslag) je wel uit de nood helpt of omdat Cranky even pijnlijke doorns weet te ontwijken met zijn pogostick... het zal je ongetwijfeld overkomen. In de singleplayer bestuur je namelijk beide personages samen en kan je zelf bepalen wie je net meeneemt op avontuur (met de nodige platformgevolgen). Zo hebben ze allemaal hun charme en leveren ze je ook makkelijkere en moeilijkere segmenten op (soms heb je liever een opa bij dan een blond aapje...).
In de multiplayer speel je echter vaak samen, maar apart met je eigen personage (ja, ze kunnen samen, maar geef toe: weinigen spelen zo) en dat maakt de multiplayer nog des te uitdagender en bijgevolg leuker. Het vergt nog meer coördinatie en als die halve gare naast je je dwingt om een knotsgek manoeuvre uit te halen om uiteindelijk allebei toch het bijltje erbij te leggen, dan weet je dat je een pittige game in handen hebt.
