Hands-on preview - The Witcher 3: Wild Hunt

Geralt is zijn naam en The Witcher 3: Wild Hunt is zijn faam

Vraag de gemiddelde gamer of hij de eerste Witcher game heeft gespeeld en je zal niet erg veel positieve antwoorden krijgen. Stel je echter dezelfde vraag over diens opvolger, The Witcher 2: Assassins of Kings, dan zal je al snel merken dat die game toch een grotere indruk heeft nagelaten op het gaming-landschap. De derde, en laatste game waarin Geralt het hoofdpersonage zou spelen, wilt het zelfs nog iets ambitieuzer doen: dit is een game die de hele industrie wil overtreffen.

Wild Hunt is ondertussen dus al de derde telg in de Witcher-franchise en dat betekent toch wel iets. Enerzijds is dit het einde van een trilogie en dus ook het einde van Geralts aanwezigheid als hoofdrolspeler in de reeks, maar anderzijds wilt men het ook nog eens grootser dan ooit aanpakken, met een volledig open spelwereld als pronkstuk. Aan ambitie ontbreekt het dus niet bij CD Projekt, al blijft het natuurlijk de vraag of ze de torenhoge verwachtingen zullen kunnen waarmaken. The Witcher 3: Wild Hunt staat ondertussen namelijk bovenaan het lijstje van elke rpg-veteraan, althans dat zou toch moeten.

Daar is ook meer dan reden toe. Zo begon de reeks bijvoorbeeld als alternatief voor wie de standaard RPG's meer dan beu was. Toegegeven, de eerste Witcher-game was geen volledige verademing tegenover de concurrentie, maar het bracht wel een volwassener verhaal naar voren en een extra laag complexiteit voor veteranen van het genre. De game werd echter geteisterd door een flink aantal bugs en performantieproblemen (die later wel grotendeels opgelost werden), maar meer dan een culthit is het nooit echt geworden.

The Witcher 2: Assassins of Kings deed het op dat vlak beter en het is meteen ook de game die de franchise echt op de radar van de gemiddelde gamer heeft gebracht. Niet echt een verrassing misschien, want het was de perfecte game op het perfecte moment. BioWares Dragon Age II bleek namelijk minder in de smaak te vallen dan zijn voorganger, mede door de mindere gameplay en ondermaatse graphics. Toen de tweede Witcher game dan op de markt verscheen, wist het meteen iedereen te imponeren door ongeziene graphics aan de man te brengen en dat was maar één van de zaken die mensen wisten te appreciëren. Denk maar aan het sterke moraalsysteem, het interessante verhaal en de... ehm... rondborstige dames. Enkel het combat-systeem viel niet in de ieders smaak, maar daarop komen we later nog terug.

We zijn namelijk bij deel drie beland en het is duidelijk dat CD Projekt RED heeft geleerd uit het verleden, terwijl ze hun horizon nog maar eens uitbreiden. We hebben het dan natuurlijk over die open spelwereld, de grootste verandering in de reeks waar niemand eigenlijk kan over zwijgen. Wij trouwens ook niet, toch niet nadat we het in zijn volle glorie hebben mogen aanschouwen. Wat er dan vooral indrukkwekkend is - naast de afgelikte graphics - is het feit dat deze open wereld niet gelijkstaat aan een spookwereld, iets wat bij vele spellen vaak het geval is. Nee, in The Witcher 3: Wild Hunt hebben we echt wel te maken met een wereld die leven uitstraalt. Overal converseren de mensen met elkaar terwijl handelaars goederen aan de man proberen te brengen en reizigers af en toe passeren op hun paard. Als Geralt hen passeert, wordt hij zelfs begroet. 

Zelfs wanneer we ons op het water begeven, is het opmerkelijk hoeveel detail CD Projekt RED aan de wereld heeft besteed. Golven zijn bijvoorbeeld afhankelijk van het weer, maar een nabijgelegen viking-schip is ook echt voorzien van roeiers die animaties uitvoeren en zelfs een zeemanslied uit volle borst meezingen. Geralt krijgt daarna ook zin om wat zeelucht op te snuiven en springt dan in zijn eigen zeilbootje, een actie die ervoor zorgt dat we wat informatie meekrijgen over de exploratie in deze game. Men wil de speler namelijk echt wel het gevoel geven dat het de moeite loont om tijd te steken in het verkennen van de wereld. Per boot kan je bijvoorbeeld scheepswrakken vinden, maar ook vijandelijke schepen, waaronder piraten. Naast het verkennen op water zal je uiteraard ook op het land je ding kunnen doen, zoals het bezoeken van oude ruïnes en burchten. Wat je daar precies zal vinden, is afhankelijk van de ruïne in kwestie, maar gevaarlijke monsters liggen in ieder geval altijd op de loer.

Na onze, toch wel korte, bootreis belandt Geralt zelf ook terug op het land waar we dan een ander interessant aspect te zien krijgen: één van de vele random events. Een groep bandieten bedreigt een nabijgelegen huisje en als speler krijg je de keuze om hen aan te vallen of om hen te negeren. De demo-speler (dit is een off-hands presentatie) besloot gelukkig om de bandieten een kopje kleiner te maken, waardoor we eindelijk kunnen zien hoe het zit met dat andere belangrijk iets: het combat-systeem. Zoals eerder vermeld, was dat systeem in de tweede game niet bij iedereen geliefd. Zo was er toch wel een stevige groep die het vechten te sloom vond, maar ook het vele rollen wist te irriteren bij de gemiddelde speler, zeker op de hogere moeilijkheidsgraden. Met die informatie in het achterhoofd, viel ons meteen op dat het vechten in deze derde telg veel sneller en vloeiender verliep. Geralt voert zonder problemen combo's uit waarbij hij zijn zwaard combineert met een vuurbal of twee. Wanneer Geralt dan één vijand naar het hiernamaals stuurt met een stevige slag van zijn zwaard om daarna achteruit te rollen en de tweede bandiet af te maken met een vuurbal, dan weten we dat het goed is. Toegankelijker, maar dan op een positieve manier.

We mogen trouwens niet vergeten dat de bewoner van dat huisje gered is door onze interventie, een keuze die zijn sporen zal nalaten op de wereld. Het was nog niet volledig duidelijk wat men hiermee precies bedoelde, maar de ontwikkelaar wist er ons wel op te wijzen dat de dorpeling zonder onze hulp zijn huis zou verliezen. Het is dus zeker mogelijk dat, wanneer we terugkeren naar dit huis op een latere datum, er een klein dorp in de plaats staat. Een duidelijk voorbeeld van de wereld die CD Projekt RED ons wil serveren: actief én dynamisch.

Ondanks hun ambitie om een sterke open wereld neer te zetten, vergeet men gelukkig niet hoe het allemaal begonnen is. Geralt is nu eenmaal een Witcher en de fabelachtige monsters zijn meer dan ooit aanwezig in de open spelwereld. Zoals eerder gezegd, kan je ze soms vinden in een verlaten ruïne, maar verder zijn ze ook sterk aanwezig in de vele zijmissies van de game. Tijdens onze presentatie kregen we zo'n missie te zien. Een Keltisch dorp wordt namelijk geteisterd door een of ander woudmonster en Geralt moet uitzoeken wat voor monster het precies is. Dit doet hij aan de hand van een in-game encyclopedie, een handig hulpmiddel waar je de karakteristieken van allerlei monsters kan opzoeken. Samen met zijn Witcher Senses, een ander hulpmiddeltje om sporen te vinden van het monster, kan hij zo uitzoeken welk type monster we moeten afslachten. 

Jammer genoeg krijgt onze (anti?)held weinig hulp van het dorp. De oudere generatie gelooft namelijk dat het woudmonster hen straft omdat ze niet meer jagen op de traditionele manier, dat terwijl de jongere generatie daar weinig van gelooft. Dit creeërt een conflict en al snel moet Geralt partij kiezen. In dit geval kiezen we voor de jongere generatie - die beloven ons namelijk een mooie som geld - en door die keuze leren we ook dat de jonge krijgers niet echt opgezet zijn met de ouderen. Wanneer Geralt dan ontdekt dat het monster één van de dorpelingen heeft gemarkeerd als zijn volger, dan duurt het niet lang of de krijgers beschuldigen de leider van de ouderen. CD Projekt RED voorziet ons echter van een leuke twist, het blijkt namelijk de vriendin van de krijger-leider te zijn. Het monster zelf, dat blijkt een Leshen uiteindelijk te zijn, een monster dat verscheidene totems in het woud plaatst en vaak gezien wordt met een kudde kraaien. Geralt schakelt de totems dus één voor één uit en dat leidt ook tot een confrontatie met het beest. Voorzien van een kudde trouwe wolven lijkt dit een moeilijk gevecht te worden, maar vreemd genoeg gaan de wolven snel dood en de speler lijkt ook niet veel moeite te hebben om het monster af te slachten. Of dit aan de expertise van de speler ligt of aan de meer toegankelijke moeilijkheidsgraad, dat is niet geweten.

Wat we dan weer wel weten, is dat de grafische kant in deze game de industrie nog maar eens op zijn kop wil zetten. Grenzen zijn er nu eenmaal om verlegd te worden, iets wat CD Projekt RED maar al te goed weet. Het zou namelijk veel te makkelijk zijn mocht men enkel maar het niveau van de vorige game in de open spelwereld willen evenaren, dat is ook helemaal geen uitdaging voor de Polen. Wij kregen natuurlijk wel maar een early alpha demo te zien, dus het grafische geweld staat totaal nog niet op punt en is dan ook niet representatief voor het eindproduct. Ons hoor je echter niet klagen, want de effecten en animaties zijn een pak beter uitgewerkt tegenover het voorgaande deel, al viel het her en der wel op dat bepaalde animaties nog een laagje afwerking kunnen gebruiken, maar dat zijn uiteindelijk slechts kinderziektes die het geheel niet echt weten te bederven. De spelwereld zelf, die was tenslotte voorzien van de pracht en praal die je ondertussen wel mag verwachten van CD Projekt RED. Indrukwekkend omgevingen, imponerende texturen en vooral héél veel kleur.