Assassin's Creed III: Liberation
Pittige Aveline in Assassin's Creed III: Liberation
Toen we voor de eerst keer van het spel hoorden, zaten we in L.A. en konden we het enkel van ver aanschouwen. De volgende keer waren we iets dichter bij huis in Keulen en kregen we de game echt in actie te zien. Onlangs kwam Ubisoft er helemaal mee tot in Antwerpen en konden we Assassin’s Creed III: Liberation echt onder handen nemen. Met nog een dikke maand tot release komt de Vita-versie van het paradepaardje van Ubisoft dus letterlijk en figuurlijk steeds dichterbij.
Voor zij die het allemaal niet zo nauw hebben gevolgd, zullen we nog even snel samenvatten waar het in Liberation allemaal om draait. We bevinden ons in het jaar 1771 in de stad New Orleans. Terwijl half Amerika op ontploffen staat, enkele jaren voor de Onafhankelijkheidsoorlog, is New Orleans een rijke handelsstad die zich ver van al het rumoer probeert te houden. Wanneer de Spanjaarden echter proberen om de stad in handen te nemen, besluit Aveline daar iets aan te doen. Aveline is geboren en getogen in New Orleans en is niet van plan om haar stad zomaar naar de verdoemenis te laten gaan. Zo maken we kennis met de eerste vrouwelijke hoofdrolspeelster in de reeks van Assassin’s Creed.
Wil je iets meer weten over haar achtergrond, dan verwijzen we je graag naar onze vorige Assassin's Creed III: Liberation-preview. We kregen deze keer echter de kans om het spel zelf te spelen en we willen dan ook graag iets dieper ingaan op de gameplay.
Tijdens de preview konden we enkele onderdelen van het spel spelen en werden we getrakteerd op een aantal verschillende omgevingen. Om te beginnen kwamen we terecht in de moerassen rond New Orleans. Net als bij de grote broer kan je met Aveline nu bomen beklimmen, iets wat in de moerassen zeker geen overbodige luxe is. Het is immers niet zo veilig in het water. Het grootste gevaar komt van grote, groene beesten, die men wel eens alligators noemt. Het is niet echt fijn wanneer je aan het rondzwemmen bent en ineens wordt aangevallen. Zeker omdat de beesten niet zo simpel te doden zijn. Bij ons lukte het in ieder geval niet van de eerste keer.
Terwijl we in het moeras aan het rondzwerven waren (met onze missie waren we eerlijk gezegd niet echt bezig), merkten we dat de controls van Assassin’s Creed een stuk vlotter zijn geworden. Om te free-runnen heb je nu minder knoppen nodig en alles gaat redelijk automatisch. Kom je op een punt waar je beter niet van kan afspringen, dan zal Aveline stoppen, tenzij je op de springknop duwt. Dat zorgt er voor dat je niet meer per ongeluk de dieperik inspringt of van een gebouw springt, terwijl je dat helemaal niet wou. Sommige spelers zullen het allemaal iets te automatisch vinden, maar het klimmen is in Assassin’s Creed nooit moeilijk geweest, net omdat het allemaal snel moest gaan. Voor ons doet het simpeler maken van het free-runnen alvast niets af aan het plezier.
Na onze zwerftocht in de moerassen trokken we naar New Orleans, de thuisstad van Aveline. We waren naar enkele zaken vrij benieuwd. Om te beginnen wilden we wel eens zien hoe die verschillende persona’s werkten. Aveline beschikt immers over 3 verschillende stijlen. Om te beginnen is ze een gewone assassijn, zoals we kennen uit andere games. Hier is niets speciaal aan, al moeten we wel zeggen dat Aveline over een leuk wapen beschikt. Ze kan gebruik maken van een zweep, waarmee ze Indiana Jones-gewijs vijanden mee naar zich toe kan trekken of kan ontwapenen. Het is eens wat anders.
Het tweede persona is dat van slaaf. In die periode van de Amerikaanse geschiedenis tierde de slavernij nog welig en aangezien Aveline van gemengde afkomst is, kan ze zich zonder moeite onder de slaven mengen. Het voordeel aan het spelen van een slaaf, is dat niemand op je let. Er zijn zoveel slaven, die her en der hun werk zijn aan het doen, dat je vanzelf een deel van het decor wordt. Zo kan je onopvallend bepaalde gebouwen binnensluipen langs de dienstingang. Handig toch? Het laatste persona en misschien wel het meest opvallende, is dat van dame van de hogere klasse. Aveline is het kind van een rijke zakenman en is opgegroeid in een goed milieu. Ze weet dus hoe ze zich als een echte dame moet gedragen. Daar maakt ze dan ook handig gebruik van. Zo kan je als dame wachters omkopen en zelfs verleiden om je te helpen. Als dame kan je natuurlijk geen gebouwen liggen beklimmen, dus je bewegingsvrijheid is wel serieus beperkt.
De 3 persona’s hebben allemaal hun eigen alertness level meter. Val je dus heel hard op als slaaf en kan je jezelf ergens gaan omkleden zonder dat de wachters het in de smiezen hebben, dan kan je weer rustig rond lopen. Je kan ook vrijwel elke missie met elke persona spelen. Zo kan je lekker afwisselen en kan je verschillende missies opnieuw spelen, maar dan op een geheel andere manier. Er zitten ook een boel verzamelobjecten in het spel, die je vaak enkel kan vinden wanneer je rondloopt in de juiste outfit. Het zorgt voor een beetje afwisseling in het spel en het is tevens iets dat we in andere Assassin’s Creeds nog niet hadden gezien.
Een ander punt waar we een beetje benieuwd naar waren, was de manier waarop je deze keer geld zou gaan verdienen. Het systeem uit de eerste delen van de franchise was vreselijk saai en vroeg eigenlijk geen enkele vorm van interactie. We kregen al te horen dat het in Assassin’s Creed III anders zou aangepakt worden en dus hadden we ook een goed oog in de economie van Liberation. Deze keer krijg je geen gratis geld meer om de zoveel minuten, maar zal je echt handel moeten gaan drijven. Dat is niet vreemd, als je bedenkt dat Aveline de dochter is van een handelaar en New Orleans een heel belangrijke handelsstad is. Je zal dus goederen moeten aankopen tegen een voordelige prijs en ergens anders met winst moeten verkopen. Geen al te ingewikkeld systeem, maar wel eentje dat een beetje inbreng van de speler vraagt en dus een goede stap voorwaarts ten opzichte van de vorige games.
In onze vorige preview vertelden we al dat Assassin’s Creed III: Liberation er heel knap uit zag en na het zelf gespeeld te hebben, is die mening niet gewijzigd. Het zier er natuurlijk niet allemaal even goed uit als de consoleversie, maar het is zeker een van de best uitziende games op de Vita. De verschillende omgevingen zien er heel goed uit en New Orleans is een stad die tot op een bepaalde hoogte heel levendig aanvoelt. Hier en daar zagen we nog enkele onvolmaaktheden, maar we hadden dan ook geen volledige versie in handen en dus bedekken we die voorlopig nog met de mantel der liefde.
