Game & Wario
Met de komst van de Wii U pakt Nintendo graag uit met spellen die een reeks minigames bevatten, waarvan elke minigame op een andere manier de mogelijkheden van de controller kan tentoonstellen. Game & Wario is een van die spellen en wij kregen de mogelijkheid om vier van de twaalf minigames te spelen die het finale product zullen vormen.
.
Wat eerst en vooral gezegd moet, is dat dit geen WarioWare-titel is. Dit spel neemt afstand van de microgameformule en baseert zich eerder op Game & Watch-toestanden (waar de titel zelf dus ook iets van heeft meegekregen). Waar je bij Wario's vorige partygames luttele seconden kreeg om een opdracht te voltooien, doe je er nu toch enkele minuten over om een minigame gespeeld te hebben. Wat duidelijk wel zijn invloed uit WarioWare heeft, is de simplistische visuele stijl waardoor ook Game & Wario wordt gekenmerkt, al zijn de minigames wel eerder 3D dan 2D, in tegenstelling tot de vorige games. Zoals gezegd kregen wij vier kleine games voorgeschoteld, namelijk Ski, Arrow, Shutter en Fruit, die elk op een verschillende manier de kracht van de controller toonden.
Ski is zonder twijfel de simpelste minigame van de bundel. De bedoeling is dat je als discodanser Jimmy, gekend uit de WarioWare-reeks, een recordtijd plaatst bij het naar beneden skiën van een berg. De controller houd je verticaal, dus loodrecht ten opzichte van de grond, en moet je naar links en rechts kantelen om Jimmy te laten slalommen. Het tv-scherm en het scherm op de controller geven hetzelfde beeld weer, dus een echte meerwaarde van de controller is er niet. Een Wii Remote kan perfect doen wat er van de Wii U tablet wordt verwacht in deze minigame, al is het wel eens goed om de werking van de gyrosensoren in de tablet te kunnen ervaren.
Bij Arrow houd je de controller horizontaal, dus evenwijdig met de grond, en dien je pijlen af te vuren op de gemechaniseerde mini-Wario's die op je afkomen. Dit gebeurt heel intuïtief, door op het touch screen een pijl naar je toe te trekken en los te laten. Wanneer de Wario's te dichtbij komen, verschijnen ze op het scherm, en moet je je aandacht daar dus naar wenden. Door ze aan te tikken kan je ze dan alsnog een kopje kleiner maken. Ook deze formule is simpel, maar door bijvoorbeeld ook mijnen op de grond te plaatsen, waarop je kan vuren om een grotere horde uit te schakelen, krijgt dit spelletje al iets meer tact.
Wie graag al eens een fotootje neemt, zal zijn of haar heil vinden in Shutter. Je krijgt een tijdslimiet, vijf gezichten van personages waarvan je een foto dient te trekken met de ZR-schouderknop en een beperkt aantal pogingen om dit te doen. Op je tv-scherm zie je enkele flatgebouwen en op de achtergrond een park, terwijl je op de tablet, door deze naar de tv te richten, een ingezoomd beeld krijgt. Je moet dus naar beide schermen kijken, het overzicht op je tv en een gedetailleerd beeld in je handpalm. Dit kan je eigenlijk ook in een soort multiplayer spelen, want hoe meer mensen zoeken naar de personages op de tv, hoe sneller ze gevonden zullen worden, en je het spel kan voltooien.
Tot slot is er Fruit, een minigame die effectief in multiplayer gespeeld wordt. Dit spelletje creëert een ervaring die we niet gewend zijn, met name de asymmetrische multiplayer. Tijdens het spel zal een persoon de dief zijn en daarvoor moet die - voordat het begint - een personage uitkiezen op het scherm van de controller. Vervolgens start het spel en zie je op beide schermen praktisch hetzelfde: een dertigtal personages, een simpele omgeving van straten en gebouwen en vier appels. Het verschil is echter dat de persoon met de controller een icoontje boven zijn of haar personage ziet, om niet te vergeten met wie er wordt gespeeld. De bedoeling is dat de dief zich vermengt met de rest van de personages en zo subtiel mogelijk alle appels binnen de tijdslimiet probeert te stelen.
Op willekeurige momenten wordt dan ook nog eens een foto van de dief genomen, die moet dan zorgen dat hij achter een gebouw of bij zoveel mogelijk andere personages gaat staan om verwarring te zaaien. Aan het eind van het spel krijgen de medespelers dan de mogelijkheid om te raden wie de dief was, waarna ze te zien krijgen wie het effectief was. Dit gehele concept liet een goede indruk achter en was zeer degelijk uitgewerkt. Het is duidelijk een complexer en unieker spelletje dan de andere, en we hopen dan ook meer van dit type te zien bij de overige acht minigames die in de gehele game uiteindelijk verwerkt zullen zijn.
