Spec Ops: The Line
Wanneer een complete stad wordt weggevaagd gebeuren er steevast zaken die het daglicht nooit mogen zien. Zo ook wanneer Dubai te maken krijgt met allesverwoestende zandstormen. Het Amerikaanse leger stuurt een eenheid om de bevolking te evacueren en vanaf dan loopt alles compleet mis. Valt Dubai nog te redden of moet alles en iedereen aan zijn lot overgelaten worden? Dat is de vraag die Spec Ops: The Line stelt.
Het ooit zo prachtige en schatrijke Dubai is helemaal verwoest door een reeks krachtige zandstormen. Het zand heeft de helft van de stad bedolven en zowat alle nutsvoorzieningen zijn compleet verwoest. Om te helpen bij de evacuatie die voorafging aan de zandstormen, heeft het Amerikaanse leger een gerenommeerde eenheid naar de oliestaat gestuurd. The Damned 33rd verdween echter volledig van de kaart na de stormen en dus werd er gevreesd dat de leden ten prooi waren gevallen aan het natuurgeweld, tot op een dag een zwak noodsignaal wordt ontvangen uit de stad. Het leger stuurt dan maar Walker en zijn Delta Force richting de Arabische staat. Samen met zijn twee teamgenoten moet Walker de waarheid vinden achter het verdwijnen van The 33rd en moeten ze uitzoeken waarom Dubai in een staat van oorlog verzeild is geraakt.
Al snel ontdekt Walker dat The 33rd volledig het verkeerde pad is opgegaan. Ze zijn zelf verantwoordelijk voor de situatie waarin Dubai verzeild is geraakt. Om hen tegen te houden is ook de CIA ten tonele verschenen en zij hebben de hulp ingeroepen van de bevolking. Zo is er als het ware een kleine burgeroorlog ontstaan in Dubai, waaraan Walker nu een einde wil maken. De grote man achter heel de heisa blijkt trouwens Konrad zelf te zijn. Dat is de leider van The 33rd en tevens een oude strijdmakker van Walker. Konrad redde ooit zijn leven en dus wil Walker in het begin niet geloven dat Konrad het verkeerde pad is opgedraaid. Toch zal hij na verloop van tijd moeten toegeven dat zijn held niet meer de man is die hij ooit meende te kennen.
Oorlog kruipt tussen je oren
Die evolutie is een belangrijk onderdeel in Spec Ops: The Line. Walker en zijn team komen als echte soldaten op het voorplan, maar tijdens het verhaal zullen ze meer en meer afglijden in de waanzin waarmee ze geconfronteerd worden. Voor een keer zal je dus niet te zien krijgen hoe de hoofdrolspelers de grote held spelen. Ze zullen een aantal keer doordraaien en ze zullen ook fouten maken. Om de speler mee te slepen naar de donkere krochten van de mensheid, zal je af en toe zelf ook een keuze moeten maken. Die keuze komt meestal neer op kiezen tussen het opvolgen van bevelen of doen wat je denkt dat hoort. Het zijn nooit hartverscheurende keuzes, zoals in bijvoorbeeld Heavy Rain, maar ze sleuren je wel mee in het hele verhaal. Ze zorgen er tevens voor dat je dit spel eens kan herspelen, om zo andere keuzes te maken. Het verhaal zit dus zeker sterk in elkaar, al kan het met momenten al eens een beetje verwarrend worden.
Spijtig genoeg is de gameplay in deze preview niet van hetzelfde niveau als het verhaal. Spec Ops: The Line stijgt op dat vlak niet uit boven de middelmaat van third-person shooters. Je zal tijdens het spelen van het ene naar het andere scripted event lopen, waar je vanuit cover een aantal vijanden zal moeten neerschieten om zo verder te lopen naar je volgende gevecht. Niet echt verrassend dus. Al heeft de game wel enkele leuke elementen, die vooral mooi gebruik maken van de setting. Zo kan je af en toe een raam of een plafond kapotschieten, waarna je vijanden nog weken last zullen hebben van zand op de meest ongemakkelijke plaatsen. Glazen daken kan je trouwens ook kapotschieten, zodat vijanden hun dood tegemoet vallen. De combat kan je bovendien ook best pittig noemen, iets wat hardcore gamers wel graag zullen horen.
Spijtig genoeg wordt hiervan iets te weinig gebruik gemaakt en heb je er ook te weinig vrijheid in. We moeten wel zeggen dat de omgevingen over het algemeen vrij goed te vernietigen zijn, maar dat heeft dan weer zelden het effect dat hierboven werd beschreven. Ook wanneer je een granaat gooit, kan je gebruik maken van het zand. Granaten ontploffen immers en ontploffingen zorgen voor opstuivend zand en dat zorgt er dan weer voor dat je vijanden verblind geraken. Heel handig wanneer er een horde schietende mannen op je afkomen.
Spijtig genoeg hadden we tijdens het spelen van de preview last van twee grote mankementen. Het coversysteem reageerde niet altijd even goed en je teamgenoten lijken als laatste wanhoopsdaad naar Dubai gestuurd te zijn, omdat ook het leger er vanaf wilde. Het probleem met het coversysteem is dat het niet altijd even goed reageert. Niet echt handig wanneer heel de gameplay er rond draait. Wanneer je dan in cover werkt, is het heel moeilijk om van positie te veranderen. Je kan wel switchen tussen twee plaatsen wanneer deze naast elkaar staan, maar het is bijvoorbeeld onmogelijk om een hoekje rond te gaan, zonder uit cover te komen. Je zou toch denken dat zwaar getrainde soldaten wel weten hoe ze een bocht van negentig graden moeten maken, zonder daarvoor te moeten rechtstaan.
Je teamgenoten zijn nog een groter probleem. Spec Ops: The Line geeft je de mogelijkheid om je teamgenoten af en toe bevelen te geven. Dat werkt vrij goed. Je hebt wel maar twee bevelen, namelijk het gooien van een flashbang of dat ze zich op iemand specifiek moeten richten, maar dat werkt vrij goed. De miserie begint pas wanneer je ze aan hun lot overlaat. Zo lijkt het met momenten alsof het een duo blinden is die in het wilde weg wat staat te schieten, want een vijand raken is er vaak niet bij. Ook hebben ze de neiging om vijanden die zich op jou richten gewoon voorbij te laten lopen. Gelukkig zijn ze wel vriendelijk genoeg om te roepen dat hij op jou afkomt, maar een schot lossen is er dikwijls te veel aan. Ook lopen ze meer dan eens in je weg, waardoor je soms niet meer de mogelijkheid hebt om een degelijk schot te lossen. Wanneer je in cover kruipt, gaan je teamgenoten meestal iets verder naar voren zitten. Handig, want zo hou je ze steeds in de gaten, maar zo zie je ook al de kemels die ze uithalen.
Een vleugje Motown
Grafisch hebben we momenteel dan weer een stuk minder klachten. We hadden een paar keer dat de textures iets te laat laadden of dat een deel van de omgeving plots tevoorschijn flitste, maar over het algemeen ziet Spec Ops: The Line er fraai uit. Die kleine mankementen steken we voorlopig maar op de onafgewerkte versie en dus hopen we dat die bij het afgewerkte product helemaal verdwenen zijn. De setting is trouwens heel knap om te zien. De verwoeste stad Dubai te midden van de woestijn, half bedolven onder het zand en in de verschroeiende hitte, is een indrukwekkend zicht. Aan het zand en het gedrag ervan werd dan ook duidelijk veel tijd besteed.
Het beste van Spec Ops: The Line hebben we tot het einde bewaard. De soundtrack is fantastisch. Je zal in dit spel raar of zelden te maken krijgen met georkestreerde stukken muziek, maar des te meer krijg je bekende nummers te horen die zo uit films als Platoon, Apocalypse Now of Good Morning Vietnam zouden kunnen komen. Een aantal keren is dat ook echt het geval. De reden daarvoor is dat een belangrijk personage doorheen het spel ene Radioman is. Die heeft in heel Dubai speakers hangen, waarmee hij contact heeft met Walker en zijn team, maar waarmee hij ook muziek op het strijdtoneel brengt.
Tijdens het spelen zal het geen uitzondering zijn dat je plots een nummer van Motown te horen krijgt of dat er een lekkere rockplaat uit de jaren zestig of zeventig door de speakers knalt. Het zorgt voor een ongelooflijke sfeer, die je echt het gevoel geeft alsof je midden in een oorlogsfilm zit. Wat helemaal knap is, is dat het geluid ook afhankelijk is van je positie. Sta je dicht bij de speakers dan hoor je de muziek hard, terwijl je soms slechts in verte flarden van een bekend deuntje kan horen. Het maakt het allemaal net dat ietsje echter.
