Fan speelt al 10 jaar Civilization II
We zitten intussen al aan het vijfde deel in de reeks, maar één toegewijde fan speelt na 10 jaar blijkbaar nog steeds consequent eenzelfde game in Civilization II. Toen Civilization III verscheen, begon Lycerius met zijn Celts net richting de toekomst te evolueren en het leek hem wel leuk om te kijken waar alles heen zou gaan. Intussen ontwikkelt hij zijn beschaving dus al 10 jaar en in de game is hij gearriveerd in het jaar 3991. Een betrekkelijk verre toekomst dus, maar lang geen rooskleurige.
Er zijn nog drie grote beschavingen: de Celts, de Vikings en de Americans. Deze partijen bekampen elkaar al 1700 jaar en de ijskappen zijn al 20 keer gesmolten door nucleaire aanslagen, waardoor de planeet is omgetoverd tot een groot, radioactief moeras waar amper nog aan landbouw kan gedaan worden. De oorlog stoppen lijkt onmogelijk. Telkens er een staakt-het-vuren van kracht wordt, lanceren de Vikings een verrassingsaanval op de Americans of de Celts van Lycerius, vaak met nucleaire wapens. Zelfs een vredesverdrag onder leiding van de Verenigde Naties kan niet baten.
Door de constante oorlog behoren grote steden tot het verre verleden. 90% van de wereldbevolking is omgekomen door de nucleaire aanvallen of de hongersnood die ontstond door de opwarming van de aarde, waardoor landbouw nagenoeg onmogelijk werd. Engineers zouden in principe de moerassen en het nucleaire afval kunnen opruimen zodat er weer aan landbouw kan gedaan worden, maar zij zijn constant bezig met het aanleggen van nieuwe wegen om de legers langs te verplaatsen, wegen die snel weer vernield worden door de vijand.
Interessant is de complete afwezigheid van democratie in 3991. De Vikings en Americans hebben een theocratie geïnstalleerd, terwijl Lycerius het sinds ongeveer 1000 jaar met het communisme doet. Aanvankelijk wilde hij democratie behouden, maar zijn senaat verwierp telkens een oorlogsverklaring, waardoor hij de Vikings nooit te snel af kon zijn. Om zijn beschaving te redden zag hij zich dus genoodzaakt om de democratie te laten vallen, hetgeen hem om de zoveel jaar dan weer stevige rellen oplevert.
Het moge duidelijk zijn dat de toekomst die Lycerius heeft gecreëerd, niet al te rooskleurig is. Hij is evenwel vastbesloten om te blijven spelen en zijn doel voor de komende jaren is om een einde te maken aan het voortdurende conflict tussen de verschillende beschavingen. Makkelijk zal dat wel niet worden, want vooralsnog vloeit al het geld richting de oorlogsmachine.
