Wolfenstein II: The New Colossus

Wolfenstein II: The New Colossus

[gespeeld op pc]

Wolfenstein: The New Order wist ons vier jaar geleden te verrassen met een stevige terugkeer van de legendarische reeks. Toen vonden we het verhaal naar het einde toe wat minder worden en was het grafisch niet altijd even hoogstaand. Met Wolfenstein II: The New Colossus bouwt ontwikkelaar MachineGames verder op de succesformule van de eerste, terwijl bepaalde zaken een frisse poetsbeurt krijgen. 

In Wolfenstein II: The New Colossus volgen we weer de avonturen van oorlogsveteraan William "B.J." Blazkowicz. Het verhaal start dan ook meteen na de gebeurtenissen van Wolfenstein: The New Order en aan de hand van een cutscene wordt de draad hier meteen opgepikt. Heb je de voorgaande niet gespeeld? Geen probleem, want ontwikkelaar MachineGames voorziet een hele recap van de vorige titel. Zo krijg je meteen alle keuzes voorgeschoteld en zie je wat er de vorige keer is gebeurd tot het moment dat Blazkowicz zwaargewond geraakte. Je bent er dan ook slecht aan toe, maar dit weerhoudt de ontwikkelaar er niet van om je meteen in de actie te gooien, of dit nu in een rolstoel is of niet. Het was voor ons de eerste keer dat we nazi's neerknalden vanuit een rolstoel en als memorabele start van een game kan het wel tellen.

Met Wolfenstein II: The New Colossus wordt er een nieuwe schurk(in) voorgeschoteld en deze keer is het de lieftallige Obergruppenführer Frau Irene Engel. De dame was reeds aanwezig in de voorgaande titel, maar deze keer krijgt ze de hoofdrol en wat doet ze dit goed. In haar hoofd heeft ze niet meteen alles op een rij en dat merk je meteen vanaf de eerste seconde. Vinden we dit erg? Neen, het zorgt voor een immens goede schurk en het verhaal van Wolfenstein II: The New Colossus is dan ook een stuk beter dan bij diens voorganger. Het wordt mooi opgebouwd en het blijft interessant tot de laatste seconde. Uiteraard krijgen we ook nieuwe personages te zien en MachineGames neemt ook hier weer de tijd om deze op een gepaste manier voor te stellen. Dit wordt ook steeds op een geweldige manier gedaan met de nodige humor. Die humor is ook weer van begin tot einde aanwezig en je merkt af en toe kleine steekjes naar enkele topics die hedendaags het nieuws halen. 

Naast het grote avontuur heb je ook enkele zijmissies die je kan voltooien. Op de gestolen nucleaire onderzeeër die als basis dient, vind je enkele personages terug die je hulp nodig hebben. Het is steeds handig om het gebied even af te lopen en te zien of er iemand van je vrienden hulp nodig heeft. Op de onderzeeër vind je ook een bord terug waar enkele hooggeplaatste nazi's staan die je een kopje kleiner moet maken. De nazi's vind je terug op gebieden die je reeds bezocht hebt en dit vinden we wel wat spijtig. We hadden gehoopt dat we her en der een nieuw gebied mochten bezoeken. Zo was er een sectie waar het einde vanuit de singleplayer nu de start werd voor de jacht op de hooggeplaatste nazi. Je weet dus perfect de weg en dit maakt het wat minder leuk.

De nazi's zijn ook niet allemaal aangeduid op je map. Aan de hand van Enigma codes kan je de locatie te weten komen en deze Enigma vind je terug op officieren. Na een kleine puzzel verkrijg je de locatie op je map en kan je de trip plannen. Naast deze bezigheid kan je je ook amuseren met alle verzamelitems terug te vinden in de spelwereld en dit zijn er wel een aantal. Naast gouden staven vind je onder meer ook postkaarten terug en meer. De moeilijkheid van Wolfenstein II: The New Colossus was voor ons perfect. We speelde op 'Bring 'em on!' en dit zorgde voor een aangename moeilijkheid gedurende het avontuur. Bij de iets grotere gevechten ondervonden we wat meer tegenstand, maar het was nog steeds te doen. Hierboven heb je nog vier moeilijkheidsgraden met Mein Leben als de moeilijkste. Daar krijg je slechts een leven om heel het spel uit te spelen. Er zijn ook twee eenvoudigere moeilijkheidsgraden, voor de iets minder getalenteerde gamers onder ons.

Dual Wielding is terug van de partij en dus kan je opnieuw met twee wapens tegelijk aan de slag. Dit kan van zowel hetzelfde type zijn, bijvoorbeeld twee shotguns, maar deze keer kan je ook verschillende wapens met elkaar wisselen. Zo kan je in de linkerhand een shotgun nemen, terwijl je in de andere een assault rifle neemt. Dit zorgt voor wat extra tactische mogelijkheden, maar uiteindelijk zorgt het gewoon voor extra vuurkracht (en bloed). Naast een standaard reeds bekend wapenarsenaal heb je ook de iets zwaardere wapens die je in de wereld terugvindt op de iets grotere soldaten. De nieuwste variant is de Dieselkraftwerk die vlammende granaten afvuurt. Je wapens kan je ook weer verbeteren met enkele Weapon Upgrades. Zo kan je een silencer zetten op je submachine gun of een scope op je assault rifle, zodat het effectiever wordt op langere afstand. Ieder wapen heeft een drietal upgrades en de Weapon Upgrades vind je in de spelwereld verstopt terug. De Perks zijn ook weer aanwezig en hierbij kan de vaardigheden van B.J. verbeteren door gewoonweg het spel te spelen. De ontwikkelaar speelt in Wolfenstein II: The New Colossus ook met de armor en health. In sommige stukken krijg je zo meer health dan op andere momenten, wat dan weer zorgt voor enige wisseling in moeilijkheid.

De controls van Wolfenstein II: The New Colossus zijn uiteraard geweldig. Het speelt super vlot en eens je de wapens begint af te vuren, krijg je een glimlach op de mond. Het deed ons wat denken aan DOOM, maar ietsje trager. We hebben er alleszins stevig van genoten en dit kwam natuurlijk ook door de grafische pracht. Met deze titel heeft ontwikkelaar MachineGames de nieuwe iteratie van de id Tech 6, die ook werd gebruikt voor DOOM, gebruikt. Grafisch ziet de titel er top uit en dit voel je ook in de performance op pc. De titel gebruikt hier namelijk de Vulkan API die ervoor zorgt dat we een stevige framerate krijgen zonder in te boeten op grafische settings. De verschillende cutscenes zijn ook van een zeer degelijke kwaliteit en zorgden ervoor dat het verhaal charme kreeg. Over het geluid kunnen we niet anders dan lof spreken. De soundtrack is weer uiterst sterk en de voice-acting is van een hoogstaand niveau.