Persona 5

Persona 5

[gespeeld op PS4]

2017 is goed op weg om de geschiedenisboeken in te gaan als een topjaar voor de Japanse game-industrie. Games als Nioh, Nier: Automata, Zelda: Breath of the Wild en Yakuza 0 zorgen namelijk voor een enorm sterk eerste kwartaal. Desondanks is het toch de maand april waar fans van Japanse RPG's het meest naar uitkijken, want dan verschijnt Persona 5 eindelijk in de winkelrekken. Een game die ondanks de vele uitstellen nog altijd kan rekenen op heel wat hype en terecht.

Persona 5 draait rond vriendschap, vertrouwen en teamwork. Het is echter ook een verhaal van verraad, menselijke fouten en leugens. Vooral dat laatste besef je maar al te goed tijdens de eerste paar uur van de game. Je wordt behandeld als een crimineel, enkel en alleen omdat je een dame in nood wou helpen. Je wordt naar een andere school gestuurd en verblijft bij iemand die je liever kwijt dan rijk is. Op school word je scheef bekeken en ook de leraars zien je liever gaan dan komen. Je staat er met andere woorden volledig alleen voor. Vijanden overal, vrienden nergens. Althans, zo lijkt het toch. Je leven staat namelijk op het punt om volledig te veranderen.

Alles verandert de eerste echte dag op school. Dat begint al bij het feit dat je veel te laat bent, geen goed begin voor iemand die sowieso tegen heel wat vooroordelen moet opboksen. De reden waarom is echter veel belangrijker. Onderweg naar school, samen met je nieuwe kennis RYUJI, word je namelijk geteleporteerd naar de multiverse door een applicatie op je smartphone. Klinkt ingewikkeld, maar dat is nog maar het begin. In deze alternatieve wereld kan je namelijk de ware gevoelens van bepaalde personen zien dankzij hun schaduwpersonages. Hun donkerste geheimen komen hier naar boven in een soort van paleis, een gepersonaliseerde dungeon. En als dat nog niet gek genoeg is: jij moet hun grootste schat stelen, zodat deze kwaadaardige mensen in de echte wereld hun fouten zouden opbiechten. Een hele boterham dus, maar het past wel in de sfeer van eerdere Persona-titels en fans van de franchise zullen deze lichtjes andere formule ook zeker kunnen smaken.

Zoals ondertussen typerend is voor Persona, is het de bedoeling dat je de juiste balans zoekt tussen dungeons exploreren en het functioneren in het dagdagelijkse leven. Je blijft nu eenmaal een student. Als je niet bezig bent met het verslaan van demonen en schatten te stelen, zul je dus moeten studeren voor testen, gaan werken voor geld, tijd spenderen met je vrienden en meer. Alles dat je doet in de echte wereld heeft namelijk wel één of andere invloed op de missies die je in de multiverse gaat uitvoeren. Vooral dat ‘socializen’ met mensen in de echte wereld is enorm belangrijk. Hoe sterker je band met de Social Links (nu Confidants in Persona 5), hoe beter de bonussen die je krijgt. Dat gaat van extra vaardigheden tijdens gevechten tot makkelijkere onderhandelingen met demonen.

Persona 5 verandert ook de manier waarop je vecht met demonen. Zo introduceert de vijfde titel in de reeks nieuwe aanvallen voor de Bless & Curse elementen en ook twee volledig nieuwe elementen: Psi & Nuclear. Sommige aanvallen brengen nu ook meer schade toe als een vijand een bepaalde status heeft te pakken. Denk bijvoorbeeld aan wind-aanvallen tegen een vijand die verbrand is. De grootste verandering zijn echter de onderhandelingen met demonen. Als alle vijanden tijdens een gevecht zijn geraakt door hun zwakte (of door een criticale aanval) zullen ze allemaal op de grond liggen en dan krijg je de kans om een All-Out attack uit te voeren. Dat is niets nieuws, maar nu krijg je daarnaast ook de kans om te onderhandelen met demonen. Je kan ze vragen om geld of items, of om zich bij jouw team te voegen. Een oude bekende voor fans van de eerste twee Persona games (en de SMT games). Het brengt wat meer afwisseling met zich mee en een kleine risico-factor gezien vijanden kunnen beslissen om te weigeren en je alsnog aan te vallen.

De dungeons in Persona 5 zijn trouwens een verbetering tegenover Persona 4. De reden daarvoor is simpel: ze zijn niet meer randomly-generated. Dat was een pijnpunt in Persona 4, gezien de dungeons daardoor erg repetitief aanvoelden. Het leek wel of je steeds dezelfde gangetjes doorliep die af en toe lichtjes verschilden qua opbouw. In Persona 5 blijft de layout van de dungeons steeds hetzelfde. Dat zorgt voor een meer persoonlijke aanpak en je merkt dan ook dat er meer aandacht is besteed aan de details. De aanwezigheid van de antagonist(en) is ook versterkt en hun invloed in de dungeons merk je nu ook veel meer. Er heerst steeds een unieke en aparte stijl, die afhankelijk is van de persoonlijkheid van de schaduw die er de plak zwaait.

De personages en het verhaal van Persona 5 zijn sowieso een hoogtepunt. Er gebeurt altijd wel iets en de vele twists (zeker naar het einde toe) zorgen ervoor dat je de game nooit beu wordt, zelfs niet als je teller bijna op honderd uur speeltijd staat. De lengte van de game zorgt er voor dat je op het einde een soortgelijk gevoel krijgt als wanneer je een goeie serie hebt uitgekeken: je hebt interessante personages leren kennen, een goed verhaal gezien en je zal het vooral allemaal missen. Want die personages, die zijn tijdens die honderd uur een klein onderdeel van jezelf geworden. En wanneer zoiets gebeurt, dan weet je dat je zonet een hele sterke game hebt gespeeld.

Eén grote constante in de game is de stijl, dat is duidelijk iets waar men extra aandacht aan heeft besteed. Het speelt zelfs een centrale rol in de game en zorgt ervoor dat alles een flamboyant kantje krijgt. Dat gaat van de UI tot het menuscherm. Zelfs de overgang tussen een gevecht en de overwinning gebeurt op een erg stijlvolle manier. In combinatie met de soundtrack – die zoals altijd van topniveau is – resulteert dit alles in een regelrecht succes qua audiografie. Het blijft ondanks dit alles wel nog steeds duidelijk dat Persona 5 oorspronkelijk een PlayStation 3-titel was, maar dankzij het veelvuldige gebruik van slimme stijlkeuzes is dit iets dat nooit echt stoort. Enkel een soepele zestig frames-per-seconde had de kers op de taart kunnen zijn, maar momenteel moeten we het helaas doen met dertig.