Layton’s Mystery Journey: Katrielle and the Millionaires’ Conspiracy

This mystery is history!

[gespeeld op New 3DS XL]

Katrielle en Scotland Yard zijn op zoek naar Professor Layton, die spoorloos verdwenen is. Maar om niet bij de pakken te blijven zitten, stampt Katrielle enthousiast haar eigen detectivebureau uit de grond en tracht zo in de voetsporen te treden van haar vader. Aan haar zijde staat haar trouwe assistent Ernest Greeves waarvan het er vingerdik op ligt dat hij een oogje op de pientere jongedame heeft.

Vrijwel meteen komt haar eerste client binnengewandeld: een hond die last heeft van geheugenverlies. Katrielle doopt hem Sherl (naar Sherlock Holmes zoals je al raden kon). Al snel lopen er een heleboel mysterieuze zaken binnen en in afwachting van een antwoord op z’n eigen vragen, steekt viervoeter Sherl een handje – of in dit geval “pootje” - toe. 

De meeste zaken die Katrielle binnenkrijgt hebben te maken met de Zeven Draken, zeven van de meest rijke en invloedrijke inwoners van Londen. Met hulp van Inspector Hastings van Scotland Yard, en Scotland Yard’s profiler Emiliana Perfetti, slaagt het olijke drietal er in zaak na zaak op te lossen. Met behulp van de speler uiteraard. In tegenstelling tot Professor Layton die eerder overkoepelende zaken trachtte op te lossen in voorgaande games, heeft deze game aparte zaken die min of meer los zijn van elkaar. Dat maakt het qua spanning minder lijvig omdat het altijd spurtjes zijn en geen marathon. Ook frappant is dat de dader uiteindelijk altijd de goede bedoeling bleek te hebben en in zekere zin vergeven wordt. In die zin komt het wat kinderlijk over. Er is niets mis met een dader die ook effectief een slechterik blijkt te zijn.

Net als de andere telgen in de serie is ook deze game een point-and-click puzzel game. Alles werkt zoals we gewoon zijn van eerdere Layton games. Omwille van het intuïtieve karakter geven de controls ook voor leken geen problemen. Visueel gezien brengt Katrielle’s game mooie beelden, waarbij het vooral genieten is bij de cutscenes. Spijtig dat de game niet in 3D te spelen valt, maar we laten het niet aan ons hart komen.

De soundtrack van de game zorgt voor een gezellige sfeer en weet ook op het juiste moment spanning toe te voegen. De voice acting is meer dan denderend, maar naar goede gewoonte zal je vooral tekst te verwerken krijgen en weinig stemmenwerk horen. We zouden willen pleiten voor meer stemmenwerk en meer visuals zoals de cutscenes, maar dat zit er na tal van telgen en gewoonte al lang niet meer in. Het zou de belevenis van de game alleszins nog een tikkeltje fantastischer maken. Als zoethouder hebben we dan maar keer op keer bij het starten van de game de prachtige introscene afgespeeld.

Er is een mooie diversiteit aan karakteristieke trekken bij de personages. De immer enthousiaste Katrielle, de onzekere halsoverkop verliefde Ernest, de blaffende Sherl die geen blad voor de mond - bek - neemt, Hastings die halsoverkop conclusies trekt maar een peperkoeken hart heeft en de minachtende Emiliana, die uitiendelijk toch lijkt te ontdooien voor Katrielle. Ook bevat de game heel wat humor of referenties: zo is er een Ratman-personage en antwoordt Sherl "I'm not paw", wanneer Katrielle hem verteld dat ze hem toch om een honorarium zal moeten vragen.

De game bevat erg veel puzzels, je bent niet snel uitgespeeld. Het niveau van de puzzels is naar ons inziens niet altijd in lijn met diens mogelijk te verdienen waarde. Een moeilijke puzzel verdient niet per sé veel en met sommige makkelijke puzzels rijf je wel echt veel punten binnen. Nu ja, die Picarats dat je verdient zijn niet van groot belang, dus het boeit niet echt. Wat ons wel stoorde, is het feit dat er erg veel strikvragen de revue passeren. Zo erg dat je op de duur zelfs niet meer gaat liggen rekenen, maar meteen op zoek gaat naar de instinker. De Layton games zijn nooit vies geweest van strikvragen, maar het gevoel van “haha, nu heb je mij liggen” gaat al snel over naar irritatie van “het gaat weer iets flauw zijn he”.

Als je een case even beu bent, kan je terug naar je detectivebureau gaan en werken aan andere vrijgespeelde case. Ook kan je een afgesloten case herspelen, de ideale manier om gemiste puzzels af te werken. Via de map kan je dan de locaties één voor één bekijken om te zien waar je een puzzel gemist hebt. Zo moet je dus al niet oeverloos op zoek gaan, wat aangenaam is. Katrielle kan zich overigens voor lange afstanden met de fiets bewegen. Zo lost ontwikkelaar Level-5 op dat het geen grote map moet tonen, maar Londen in hapklare stukken kan verdelen. Dit werkt prima.

Naast de puzzels bevat de game naar gewoonte ook enkele mini games. In Ideal Meal moet je een ideaal menu voorschotelen. In Passers By moet je waar in een winkel schikken op die manier dat elke klant meeneemt wat hij moet hebben, maar voor extra punten ook alle optionele zaken. In Hound in the Pound moet je Sherl naar een eindpunt leiden zonder dat hij in een put valt. Deze mini games zijn leuk voor tussendoor, waarbij Ideal Meal de minst uitdagende van het drietal is. Nog twee extra's zijn dat je Kattrielle van kledij kan laten veranderen, net als dat je het interieur van haar detectivebureau kan wijzigen. De mogelijkheden zijn eerder beperkt, dus echt enthousiast werden we er niet van. Ook zijn er een heleboel collectibles te verzamelen. Leuk voor de verzamelaar, maar echt toegevoegde waarde heeft het niet.