Assassin's Creed Rogue

Assassin's Creed: Rogue is er eentje voor de fans

[gespeeld op PS3]

Reeds bij het zien van de eerste gameplaybeelden van Assassin’s Creed Rogue voelde de volledige game aan als een geforceerd nummertje. Alsof Ubisoft per se nog een titel voor de last-gen consoles wou uitbrengen, maar er eigenlijk niet te veel tijd noch moeite aan wou besteden. Deze indruk kregen we vooral doordat Rogue nauwelijks te onderscheiden is van het eerder verschenen Black Flag. Dat is meteen een mes dat aan twee kanten snijdt. Enerzijds is het goed dat Ubisoft voortborduurt op Black Flag, een game die door velen bestempeld wordt als een van de beste telgen in de franchise, maar was anderzijds een game die zo’n gering aantal vernieuwende elementen introduceert niet beter gewoon als DLC op de markt gekomen?

Met Rogue geeft Ubisoft gehoor aan een veelgevraagde feature van fans, zijnde het spelen als Tempelier. Je start Assassin’s Creed Rogue als een heldhaftige Assassin genaamd Shay Patrick Cormac, jagend op artefacten die de Tempeliers in handen hebben gekregen, maar de rollen draaien snel om wanneer het tijdens een missie in Lissabon verkeerd afloopt. Shay keert zich tegen de Assassins en sluit zich aan bij hun aartsvijand: de Tempeliers. Hij is vastberaden om zijn eigen idee van rechtvaardigheid achterna te gaan en draait voor een dode Assassin meer of minder zijn hand niet om.

Na jarenlang aan de kant van de Assassins te hebben gestaan en collectief wraak te koesteren tegen de Tempeliers worden we er nu zelf één, wat een interessant concept oplevert. Als Assassin kregen we immers met de papfles mee dat de Assassins goed zijn en de Tempeliers slecht, maar is het wel allemaal zo zwart-wit als ze ons willen doen geloven? Dit nieuwe perspectief biedt voor fans die vertrouwd zijn met de franchise een interessante kijk op de lore van de reeks. Gameplaygewijs echter is er amper verschil te merken bij het spelen als Tempelier of als Assassin. Als Tempelier ben je allesbehalve een ‘bad guy on the loose’ en leef je nog steeds volgens strikte regels. Zonde, Ubisoft had deze drastische wending in het verhaal gepaard kunnen laten gaan met een unieke spelwijze.

Rogue speelt zich af tijdens de zevenjarige oorlog in Noord-Amerika in de 18e eeuw. Op de Assassin Creed-tijdlijn situeren we het spel vóór AC III en na Black Flag. We zien dan ook veel bekende gezichten terug waaronder Adéwalé, Haytham Kenway en Benjamin Franklin. Naast de gebeurtenissen tussen AC III en AC IV Black Flag overbruggen hangt Rogue ook nauw samen met Unity. Rogue eindigt waar Unity aanvangt, wat betekent dat die-hard fans die het fijne van de zaak willen weten er goed aan doen Rogue ook te spelen.

Het valt niet te ontkennen dat Rogue en Black Flag zo goed als identiek zijn aan elkaar. Niet alleen bleef Ubisoft conservatief wat betreft UI, wapens en zelfs de manier waarop onze protagonist manoeuvreert, maar ook de erg gesmaakte Naval Battles (zeeslagen in de volksmond) zijn terug van de partij. Ook hier zijn er amper vernieuwingen te bespeuren. Ubisoft claimt wel nieuwe wapens te hebben toegevoegd aan de Morrigan - het schip van Shay - maar stiekem zijn dat simpelweg de wapens uit Black Flag in een ander kleedje (en met hier en daar een subtiele aanpassing). Zo hebben we bijvoorbeeld de ‘nieuwe’ Pucklegun, die eigenlijk de tegenhanger is van Black Flags ’swivel gun’ waarmee je op zwakke plekken van schepen kunt schieten.

Toegegeven, deze keer ben je vrij in het besturen van de Pucklegun en kan je hem gelijk wanneer gebruiken, maar het adverteren als “nieuw wapen” is net een brug te ver. Wél een nieuwe (en tevens handige) toevoeging is de brandende olie die je via de achterkant van je schip kunt verspreiden. In tegenstelling tot de brandende vaten uit Black Flag hoeft er hier niet meer op de vaten geschoten te worden. Je krijgt direct een indrukwekkende en krachtige vlammenzee. Vijandige schepen kunnen nu ook je schip rammen en enteren. Wanneer dit gebeurt, word je genoopt om je zwaard boven te halen en alle indringers te doden.

Naarmate de game vordert, wordt Shay misschien wel een Tempelier, maar hij beschikt nog steeds over de skills en uitrusting van een bedreven Assassin, inclusief iconische hidden blades. Naast de hidden blades heeft Shay nog veel meer gemeen met protagonist Edward uit Black Flag. Beiden hebben ze rookbommen, touwsperen en Shay heeft een luchtdrukgeweer met identieke functies als Edwards blaaspijp. Nieuw is de toevoeging van een granaatwerper waarmee je niet alleen schrapnelgranaten, maar ook slaapgranaten en maniegranaten kunt afvuren om zodoende een gas te verspreiden. Gelukkig kan Shay à la Aiden Pearce een sjaaltje voor zijn mond toveren waardoor hij immuun is voor het gas.

De schaarse toevoegingen in Rogue wegen echter niet op tegen de zaken die gereduceerd of zelfs helemaal geëlimineerd werden. Zo telt Rogue slechts 6 sequenties (goed voor een speelduur van ongeveer 11 uur exclusief zijmissies) en heeft de game deze keer geen multiplayer. Gameplaygewijs dreigt Rogue daarom een afgeslankte versie van Black Flag te worden, maar gelukkig zit de game boordevol extra content en mogelijkheden tot exploratie in de grote speelwereld die je gedurende lange tijd zoet houden.

De missies zijn tevens een stuk gevarieerder waardoor je minder snel een missie tegen je zin zult doen, denk maar aan de eentonige missies uit Black Flag en eerdere titels waar je een target moest achtervolgen. Technisch laat de game echter wat steken vallen. Rogue wordt geplaagd door vreemde glitches zoals ‘vastzitten’ op een muur of Shay die een ‘leap of faith’ uitvoert terwijl er in de verste verte geen hooiberg te bespeuren met een pijnlijke landing als gevolg.

Als Tempelier jaag je op Assassins en vice versa. Het kan dus zomaar zijn dat je onverhoeds wordt aangevallen door een Assassin die zich verborg in een hooiberg. Dit soort vijanden worden in Rogue ‘stalkers’ genoemd. Wanneer er zich een stalker in je nabije omgeving bevindt, merk je dit aan het gefluister. Vervolgens is het zaak om met Eagle Vision de stalker op te sporen (een feature die trouwens werd overgenomen uit de multiplayer van eerder verschenen titels uit de reeks) en hem neer te halen vooraleer hij dat met jou kan doen. Buiten dit is er aan Assassins vermoorden niet veel meer dan aan Tempeliers vermoorden.