Thief

Spelen met licht in Thief

[Gespeeld op PS4]

Tien jaar lang heeft Garrett aan de zijlijn gestaan, een eeuwigheid in de gamesindustrie. Al die tijd heeft hij afwachtend toegekeken hoe het stealthgenre steeds meer werd ingekrompen. Nu is hij eindelijk terug, klaar om zijn aandeel in het genre terug op te eisen. Het blijft echter de vraag of de meesterdief na een decennium afwezigheid ons nog steeds kan verrassen.

Beeld je een donkere stad in, een combinatie van Victoriaanse bouwwerken en fictieve steampunk-technologie. Een stad waarin de rijke mensen maar al te graag hun dure objecten tentoon stellen, het gewone volk te bang is om nog maar aan stelen te denken en waar een mysterieuze ziekte (Gloom) zorgt voor een erg sombere sfeer. Een nachtmerrie voor de gewone man, een droom voor Garrett. Wat verstopt is, kan gevonden worden. Wat opgesloten zit, kan geopend worden. Wat van jou is, is nu van hem.

De introductie-level van deze reboot plaatst je meteen in één van Garretts zoektochten naar een begeerd juweel. Ondanks het feit dat onze meesterdief liefst alleen en zonder geweld werkt, wordt hij hier bijgestaan door Erin, een jonge leerlinge van hem. Terwijl je samen met haar de stad doorkruist op zoek naar het juweel, voorziet de game je subtiel van een kleine tutorial. Een paar sprongen later wordt het echter duidelijk waarom Garrett liever solo te werk gaat. Erin breekt namelijk een grote regel: een vijand vermoorden wanneer het ook anders kan.

Vanaf daar gaat het enkel maar bergaf, Erin wordt steeds afstandelijker en gaat ook roekelozer te werk. Een houding die al snel botst met Garrett. Wanneer ze dan eindelijk het juweel op het oog hebben, barst de strijd helemaal los. Een sekte voert namelijk bizarre rituelen uit met het edelstuk, meer dan reden genoeg om de missie af te blazen voor Garrett. Een mening die zijn leerlinge helaas niet deelt. Een mening die bijna de ondergang werd van onze meesterdief.

Ondanks het feit dat hij bovenstaande gebeurtenissen heeft overleefd, heeft het toch zware gevolgen gehad voor zijn leven als dief. Het duurde lang voor hij terug zichzelf was en de draad weer kon oppikken. Wanneer hij eindelijk terug is, valt het hem al snel op dat The City (de stad waarin hij opereert) een ware transformatie is ondergaan. De wachters gebruiken nog meer geweld, een mysterieuze ziekte eist vele levens en een zekere Baron is publieksvijand nummer één. Garretts prioriteit is natuurlijk zijn carrière als dief verderzetten. Dat gaat boven alles. Hij bezoekt zijn oude vriend Basso en na een kort gesprek over koetjes en kalfjes stuurt die hem op missie naar de plaatselijke slachtfabriek.

Als Garrett op missie gaat, kan hij gebruik maken van een resem wapens. Om te beginnen heeft hij nog steeds zijn trouwe boog, een wapen dat fans van de franchise zeker zullen herkennen. Zoals altijd is dit wapen ook voorzien van verschillende pijlen. Waterpijlen waarmee je vuurtjes kan doven, vuurpijlen om vijanden in lichterlaaie te zetten of gewone pijlen als je gewoon zin hebt om iemand de kop in te schieten. Bereik je liever jouw doel zonder een bloedspoor achter te laten, dan kan je gebruik maken van de Blackjack - een stuk hout waarmee je vijanden bewusteloos slaat als je hen ongemerkt kan aanvallen langs achter. 

Een echte dief weet zijn doel natuurlijk te bereiken zonder ook maar iemand aan te vallen. Geruisloos weet hij een kamer leeg te roven zonder dat iemand ook maar weet dat hij er geweest is. Een level uitspelen zonder iemand te vermoorden is slechts het begin in Thief. Geen enkele vijand weten te alarmeren? Beter, maar nog niet perfect. Het is namelijk perfect mogelijk om het gehele spel uit te spelen zonder nog maar een vijand aangeraakt te hebben, wat dus ook inhoudt dat je een vijand niet eens bewusteloos mag slaan. Meer nog, het is niet enkel mogelijk... je wordt er ook nog eens voor beloond.

Dat is sowieso een groot voordeel van Thief, er zijn immens veel aanpassingsmogelijkheden als het op de moeilijkheidsgraad aankomt. Je kan zowat alles aanpassen, van wat er op je UI verschijnt tot het resetten van het spel als je een missie faalt of sterft (ook wel bekend als Iron Man, nvdr). Het bewijst tevens dat Thief absoluut geen actiegetinte game hoeft te zijn. Op de lagere moeilijkheidsgraden is het perfect mogelijk om af en toe een vijand of zelfs meerdere vijanden af te maken in een gevecht, maar zelfs daar voelt het vaak aan alsof je gefaald hebt. Het is een vreemd gevoel, want er verschijnt nergens een scherm dat zegt dat je gefaald hebt (buiten dan de optionele objectives zoals onopgemerkt een level uitspelen), maar toch krijg je in deze game al sneller de drang om te herladen als een vijand je gezien heeft. Het Thief-gevoel zit dus wel goed en dwingt je toch enigszins om je tijd te nemen, dus ongeduldigaards gaan een taaie rit tegemoet.

Het heeft wellicht te maken met het dief-gevoel dat toch wel sterk aanwezig is in deze game en een gevoel dat je als speler dan ook wilt waarmaken. De game helpt zelf ook mee om dat gevoel te versterken door een ander essentieel onderdeel toe te voegen: het eigenlijke stelen. Er is altijd wel een of ander object dat Garrett moet vinden omdat het onderdeel is van de missie, maar daarnaast is elke level ook rijkelijk gevuld met andere verzamelobjecten. Kasten en schuiven kunnen geopend worden om zilver bestek te vinden, maar het gaat ook verder dan dat. Schilderijen voorzien van een geheime schakelaar met daarachter een verborgen kluis? Dat lijkt er al wat meer op.

Echt moeilijk is het kraken van zo'n kluis niet. Rustig je joystick draaien totdat het cirkeltje wit wordt, iets dat je eveneens aanvoelt, en dan tijdig bevestigen. Twee of drie keer en het karwei is geklaard. Hetzelfde telt als je een slot van een deur of portier wilt kraken, al is de snelheid van de handeling vaak iets belangrijker als er wachters in de buurt zijn. Af en toe gebeurt het ook wel eens dat een kluis voorzien is van een kleine puzzel, waarbij je getallen moet invullen die je elders kan vinden in een document met een cruciale hint. Uiteindelijk is het wel leuk om een kluis of slot te kraken, maar gezien ze beide identiek zijn qua 'minigame' kan het wel repetitief uitvallen na een paar keer. Gelukkig duurt het nooit echt lang, dus echt irriteren doet het niet.

Het eigenlijke stealth-element is trouwens ook vrij goed uitgewerkt en weet zelfs leuk om te springen met licht en donker. Als Garrett zich in een donkere ruimte bevindt, is hij zo goed als onzichtbaar voor wachters. In een kamer met licht wordt hij meteen gezien. Een vrij simpel concept, maar ook hier heeft de speler invloed. Zoals eerder gezegd kan je vuur uitdoven met waterpijlen, maar je zal ook schakelaars vinden om lichten te doven of zelfs kaarsen die Garrett met de hand dooft. Zo is het vaak mogelijk om een volledige kamer, of toch een groot deel ervan, om te toveren naar een donker hol waar onze dief heer en meester is. Soms wordt het dan net iets te makkelijk, want dan kan je een vijand uitschakelen in de donkerte terwijl een tweede vijand vijf meter verder in het licht staat en doet alsof zijn neus bloedt. 

Toch is de A.I. niet meteen dom te noemen, want als je een fout maakt zoals het bewusteloos slaan van iemand zonder de persoon op te bergen, dan zullen ze die persoon misschien vinden en dan moet je toch wel oppassen. Ze kennen namelijk de plekjes waar de speler zich durft te verstoppen en verder durven ze af en toe ook het licht opnieuw aansteken in een kamer die je zelf donker hebt gemaakt. In dat opzicht is er een vrij goeie balans gevonden, zeker als je weet dat we zelf de normale moeilijkheidsgraad hebben uitgeprobeerd en het enkel maar moeilijker zal worden naarmate je meer difficulty mods activeert (en je die dekselse kraaien niet kan afmaken, terwijl ze je toch snel weten te verraden als je te snel beweegt).

Soms gaat men trouwens ook een stapje verder met het donker/licht concept. Zo krijg je bijvoorbeeld een gameplaystuk voorgeschoteld waarin een oven steeds open en dicht gaat. Bij het opengaan merk je een donkerrode gloed en kunnen vijanden je zien. Wordt de oven gesloten, dan is het terug donker en tijd om snel ongemerkt te passeren. Een ander voorbeeld is een donkere steeg die af en toe opgelicht wordt door de aanwezigheid van bliksem. Het is een leuke afwisseling en wel eens mooi om te zien, maar daarnaast is het systeem ook geïmplementeerd in de PlayStation 4-controller en meer specifiek, de lichtbalk op de controller. Die kleurt steeds wit als je in een opgelichte kamer zit of in één van bovenstaande situaties. Een leuk detail dat de extra functionaliteit van de controller mooi in de verf weet te zetten.

Maar goed, als we het lichtspel even achterwege laten is er nog een laatste troef die Garrett bezit: zijn Focus Powers. Door te 'focussen' kan onze dief makkelijker schatten opspeuren en heeft hij bijvoorbeeld minder moeite nodig om ongezien langs een vijand te passeren. Daarnaast heb je ook meer passieve krachten zoals marksmanship waarmee je pijlen ietwat beter kan afschieten of een skill die lockpicking sneller en makkelijker maakt. Om deze te upgraden, moet je de Queen of Beggars een bezoekje brengen, haar wat geld toestoppen en hopen dat het genoeg is voor een nieuwe upgrade. Of het echter heel belangrijk is, dat laten we maar in het midden. Het is perfect mogelijk om het spel uit te spelen zonder al te veel bezoekjes te brengen (zo heeft papfles het spel uitgespeeld zonder ooit een Focusupgrade te kopen), het maakt het spel voor sommigen misschien zelfs iets te gemakkelijk. Er is dan ook niet voor niets een difficulty mod die Focus uitschakelt, dus de keuze ligt bij de gamer.

Buiten in het begin van deze review hebben we nog geen woord gerept over het verhaal, maar om spoilers te vermijden zullen we niet al te veel vrijgeven. We moeten echter erkennen dat we teleurgesteld zijn met de verhaallijn, zeker met het gevoel dat we hadden na afloop van het spel. Er is sowieso al geen sterke aanwezigheid qua verhaal, maar het eindigt ook op een zwakke noot en weet nooit echt onze interesse te behouden doorheen het spel. Het is vooral de grimmige sfeer van de stad en diens inwoners die veel goed maakt, want zelfs de persoonlijkheid van Garrett is niets speciaals. De zijmissies zijn ook best leuk als je wat minder verhaal wilt en wat meer dief-gevoel, want die missies leggen de focus ook meer op "zoek dit object" en zijn dan ook een beetje simpel, maar wel leuk om tussendoor te spelen - zeker voor zij die het volledige diefgevoel willen hebben.

Audiovisueel scoort de game goed, zowel qua muziek als art design. De atmosfeer zit echt goed en je kan de stad bijna aanvoelen. Alles ziet er vrij mooi uit, maar het is wel duidelijk dat we hier met een cross-gen titel zitten aangezien sommige texturen en andere details er niet bepaald next-gen uit zien. Echt storend zijn de mindere details niet, maar er zijn al andere cross-gen titels geweest die het beter hebben gedaan, dus lichtjes een gemiste kans, al helpt de 1080-resolutie wel. Op dat vlak zal je eerder lichtjes vloeken op de laadtijden, want van stadsdeel veranderen vergt een laadtijd, zelfs als je onmiddellijk terugkeert (al is het soms wel moeilijk zoeken, waar de connecties tussen die stadsdelen net zitten). Een animatie-glitch of subtitels die ineens niet meer gesynchroniseerd lopen kan ook al eens voorvallen, al gebeurt het niet echt veel.